Beelke ken ik van het Pauluskoor en van de Sorores. In haar tijd als Pauluskoor bestuurslid hebben we veel met elkaar te maken gehad. Op elke mail kwam prompt een reactie, uiterst vriendelijk, to the point en voor elk probleem kwam er een oplossing. Een geweldig iemand om mee samen te werken. Een paar jaar later werd ze ook bij de Sorores een vertrouwd gezicht bij de alten. Eind juni zag ik Beelke voor het laatst bij een corona bestendige ontmoeting in de tuin van Karin Joosen. We waren zo blij elkaar te zien, ons afscheidsconcert kon niet doorgaan maar elkaar ontmoeten was ook al een feestje. Koffie, thee, taart en een gesprek, allemaal zo gewoon en achteraf gezien zo bijzonder. Want hoe ingrijpend kan het leven veranderen in enkele weken. Rust zacht Beelke onder de herfstblaadjes, ik zal nooit meer langs een plas lopen zonder erin te stampen en aan jou te denken.

Wat een gemis, dat Beelke er niet meer is. Het meeste gemis voor Martyn en de kinderen en de kleinkinderen, maar ook voor de verre en nabije vrienden. Ik leef met jullie mee.
Was het 1968? Ik zat, als cantor, op de piano van sociëteit Pylades van studentenvereniging S.S.R.A. en zag de nieuwelingen om mij heen gedromd staan zingen. Beelke viel me meteen op: mooi, vrolijk op een speelse manier en een beetje mysterieus. En door al die jaren heen is ze dat altijd zo gebleven!
Martyn, mijn dispuutsgenoot, en zij vonden elkaar en zo kwam ik Beelke nog vaak tegen. Op de tweejaarlijkse reünie was ze niet altijd, maar op bijgaande foto is ze te vinden. Zoutelande 1977. Bovenaan 2e van rechts. Martyn ligt op de voorgrond, naast onze Pardoes: wat een relaxed gezelschap toch , waar Beelke zo goed bij paste.
Vele ontmoetingen volgden. September 2019 voor het laatst. Ze beheerde een hotel. ??? Een wormenhotel ,waar ze met liefde over sprak. Net als over mijn plezier en zorgen. Een gesprek met Beelke bracht een soort rust. En altijd dacht ik er nog vaak aan terug. Wat een kostbaar mens. Wat zullen jullie haar missen.

Aandacht voor de ander, oprechte interesse, nieuwsgierig luisteren zonder oordeel, superlief en bescheiden. Zo herinner ik me een avond dat we bij haar gegeten hadden, ze had zoals zo vaak heerlijk gekookt. Bij het weggaan vergat ik mijn portemonnee. Bij thuiskomst belde ik haar direct op en zei "Jeetje wat dom maar ik ben mijn portemonnee vergeten. Mag ik zo laat nog even langskomen om hem op te halen?

De meesten zouden iets zeggen als "ja, dat is goed" of "dat komt morgen wel." Beelke reageerde echter: "Nee joh, ben je gek, ik kom hem wel even brengen!" Dit aanbod was overigens niet onderhandelbaar. Dank dat ik bij de online dienst mocht zijn. Ze heeft altijd veel voor me betekend. De vijgentak die ik ooit van haar kreeg is inmiddels uitgegroeid tot mooie jonge boom vol met vruchten.

Vincent