Lieve tante Jeanne,
Ik kijk een geluidloze familiefilm terug. Kerstfeest 1946. De familie Van Nierop zit in Den Haag om de tafel. Kaarsen branden. Tussen vrolijke gezichten prijkt jouw ingelijste portret want jijzelf bent op dat moment nog niet in Nederland. Een stralende oom Fred houdt jou trots onder Onno's dan 3 jarig neusje: Of hij zijn nieuwe tante een kus wil geven? Natuurlijk!
De film gaat verder. Het wordt Pasen en daarna zijn we aangeland in mei 1947. Feest op het Irisplein. Tussen de arriverende gasten bevindt zich een innemende modieuze verschijning. Het blijkt onze nieuwe tante Jeanne te zijn die nog wat moet wennen aan haar nieuwe omgeving, maar al snel in het uitgelaten gezelschap van feestvierders wordt opgenomen en zich thuis voelt.
Het is nu 2016. Er branden weer kaarsen. Maar het is stil. Met jou is het laatste kaarsje van die Van Nieroppen-generatie gedoofd. Op een waardige manier, zoals we van je gewend zijn.
Waardig, is een woord jou op het lijf geschreven. Een van jouw vele mooie eigenschappen.
Een voorbeeld:
Ik belde jou op een dag dat er gestemd moest worden. Was het 2014? Je was naar het stembureau geweest. Te voet. Maar bij het stembureau aangekomen, bleek je stempas zich niet in het mandje van je rollator te bevinden. Het was een aardig eind lopen geweest en je vertelde dat je nu eerst ging uitrusten en een hapje eten.
Goed van je! Antwoordde ik. Dan heb je het in elk geval geprobeerd. Als door een wesp gestoken, reageerde je. En eigenlijk had ik kunnen weten wat je toen zei: Hoezo geprobeerd? Ik ga straks opnieuw naar het stembureau! Natuurlijk ga ik stemmen, kind!
Wat dacht je.......
Wat ik dacht in de gauwigheid? Stom van me!
Maar ja, ik was pas 70 en een kind dus. En ik had nog een hoop te leren.
Nu denk ik dat ik hoop op mijn 90 ste net zo stoer en vastberaden te zijn als jij, tante Jeanne.
Tam (Tamara Donker-van Nierop)