Ik ken veel mensen..
Best veel, maar van weinige weet ik waar en wanneer ik ze voor het eerst zag of sprak.
Van Arie weet ik dat wel.
Eind 1987 kwam ik als een soort vluchteling boven de “winkel” van Op den Velde te wonen, samen met mijn zus waren we ons vaderlijk huis ontvlucht, waar het geen gezellige boel was.
Vanuit deze hoge plek, want zaen helemaal op de zolder “villa punt” , hadden we zicht op de achtertuin en toegangspoort van de familie Op den Velde.
Daar gebeurde niet veel, niks spannends eigenlijk en daarom viel het mij op dat er een jongen vent door de achterpoort achter Jan op den Velde , de tuin in liep.
Hij viel op door zijjn jas, soort ski jack, met felle kleuren, geel en roze. Hip in die tijd.
Met Frans Groeneveld en Joop sr Meijer als andere buren, was het geen kleurrijke buurt en maakt deze jas opvallend.
Wie is dat dan? Normaal zou je er geen aandacht aan geven, wie er in je straat rond loopt, maar nu op een of andere manier wel.
s’ avonds aten wij mee met de familie Op den Velde en gaf mij de gelegenheid helderheid te krijgen.
Arie van Klaveren, de nieuwe vertegenwoordiger van de “winkel”.
Het duurde nog bijna een jaar voordat ik Arie voor het eerst sprak, ook dat was bijzonder.
In september 1988 kwam ik in de winkel te werken. Had eigenlijk geen echte vaste toekomst plannen en Heer Op den Velde vond het wel wat voor mij.
Ik werd voorgesteld “met de stempel van waterpoloër op mijn voorhoofd” , dat was geen plus. Daar hadden ze er meer van gezien, die via de zwemvereniging waar heer Op den Velde voorzitter was binnen waren gekomen.
Dat werd een koele ontvangst.
Ook met Arie, hij gaf wel een hand, zei wel hallo en iets van welkom, maar aankeken, deed hij mij niet.
Dacht dat dit kwam door mijn waterpolo stempel, maar leerde later, zo is Arie.
Ik was erg eerst om de buitendienst te ondersteunen, ik had tenslotte een MTS opleiding gedaan.
Maar de wereld van commercie was mij nieuw en liep ook nog eens in de weg van een oud vertegenwoordiger, heer Mathlener, die dit eigenlijk deed.
Zo werd ik verplaatst naar de kaarten voorraadbak. Die bak met de afsluiters.
Waar Arie ook eens had gezeten.
Had in die tijd geen bijzondere relatie met Arie, waren collega’s , spraken elkaar wel eens en hadden wel een zelfde soort kijk op mensen en producten.
Op den Velde was in die tijd een dynamisch bedrijf, soort soap, met altijd wel een verhaal of een gebeurtenis.
Ik kreeg in die tijd een relatie met de jongste dochter van Op den Velde, Marjan en dat maakte het niet gemakkelijker en vertrok daarom eind 1991 naar een afsluiter producent Keystone.
Doordat de 2 zonen Wout en Jan kort daarna ook het bedrijf verlieten, vond Sr het toch wel een goed idee als ik terug kwam, maar daar waren ondertussen ook een paar raven geland, interim managers, die andere plannen hadden.
Ik kwam terug in dezelfde functie als Arie, buitendienst, regio Amsterdam.
We waren nu functie genoten en deelde meer en meer met elkaar.
Naast collega’s kwam een er soort vriendschap. Ik zeg soort, waren beide geen mannen voor gesprekken over gevoelens en sociale zaken.
Onze band was handel en afsluiters.
Ik zat echter in de weg van de interim managers en die wilde van mij af.
Er ontstond een strijd, waar ik geen schoonheidsprijs mee heb gewonnen.
Maar kreeg wel de leiding van de winkel en had daarin de steun van Arie (en nog wat andere.. maar er waren er ook die het wel geloofde en vertrokken).
Het was ook een tijd dat Europa open ging en de traditionele importeurs te maken kregen met parallel import, handelsdieren die we waren, genoten we van deze nieuwe mogelijkheden en kende geen grenzen.
Heerlijke tijd, waarin we meer tijd met elkaar doorbrachten dan met wie dan ook.
Tot in de nacht op de zaak, filosoferen over alle mogelijkheden.
Zo kwam ik in die tijd ook voor het eerst bij Arie thuis in Oostzaan en maakte kennis met Carol en Nathalie, hoewel er mogelijk in die tijd al wat spanning was, was het toen vooral gezellig daar in Oostzaan.
Arie en ik hadden ook verschillen, hielden van het verkoop vak, maar hadden beide onze eigen stijl.
Zoals iemand laatst tegen mij zei over Arie, ras verkoper, maar kleuren tussen de lijntjes was niet zijn ding. Bij Arie waren er het hele jaar kerstpakketten.
Dat begon te schuren , vooral met Sr en omdat er geen grens aan leek te zitten.
Arie voelde dat denk ik aan.
En kwam mij na 2 jaar super avonturen, vertellen dat hij naar Hatech wilde gaan.
AU, maar begreep het en ondanks dat Hatech de keiharde concurrent was, verdedigde ik het bij Sr om het afscheid netjes te laten verlopen.
Natuurlijk werd onze relatie relatie daarna anders, maar de stille vriendschap bleef.
Toen ik eind 1999 ook bij ODV vertrok en in Den Haag voor ERIKS ging werken, zagen we elkaar weer wat vaker, meer bleef bij paar keer per jaar.
De band bleef wel, want als we elkaar zagen , was het goed.