Dit is wat ik heb voorgelezen tijdens jouw rouwdienst, of was het onze rouwdienst en lag jij stilletjes mee te genieten, van alle terechte lovende woorden over jou?
Antoinette: mijn Liefdevolle, harmonieuze, behulpzame, meelevende, verzorgende, sorry zeggende, creatieve hartsvriendin.
Of te wel, met trots je te mogen noemen: mijn zus.
Ja, is dat even schrikken! Nou ga ik het toch doen. Eens spreken in het openbaar. Een hele opgave voor mij, maar voor jou doe ik het en hopelijk gaat het goed!
Ons gezamenlijke avontuur, begon in de Schieveenstraat, al weer meer dan 63 jaar geleden. Als kinderen hebben we niet zoveel met elkaar opgetrokken, daar heeft onze nicht Antoinette al over verteld. Daarbij komt, dat er bijna 4 levensjaren tussen onze geboortes zaten, wat erg veel is in je kinderjaren. Maar dàt hebben we dubbel en dwars in onze volwassene jaren weer ingehaald.
We hebben veel van je mogen leren:
We leerden: culinaire hoogstandjes en taarten bakken. Onze moeder bakte er niet veel van, behalve dan de meesterlijke appelflappen en de in haar snelkookpan gemaakte soep, voor na een ijskoude schaatsdag met vrienden, buren en familie op de Bergsingel. Van onze moeder heb ik wat dat betreft niet zoveel kunnen leren. Jij daarentegen kookte en bakte met passie en al stond je daar 2 dagen lang aan te werken, dat maakte je niets uit. Wel even een proef baksel of maaltijd maken en daarna……………. ach als het maar gezellig was. En dat was het!
Na je behaalde coupeuse -diploma hebben we ook het naaien van je geleerd. Dat was wel even iets anders dan Ma te helpen met al die gordijnen naaien.
Dan kwamen Trudy, Jan en ik bij je eten, na ons werk. Wederom in de Schieveenstraat, maar dan op een ander huisnummer. Ondertussen werden de Chansons en Benny Neyman ten gehore gebracht en daarna begonnen je lessen. We hebben dubbel gelegen van het lachen, toen Jan, zijn eigen gemaakte spijkerbroek aantrok en wij samen zijn zaakie naar binnen zaten te proppen, om te kijken of de rits er wel goed in zat.
Voor die “oude man van begin December” je weet wel, had je voor Lucien en Joyce een schattig bruin pakje en ochtendjasjes gemaakt. Ook de aankleding van een poppenhuis was een fluitje van een cent.
We hebben jarenlang ouderwets en gezellige Sinterklaasavondjes met elkaar gevierd. Met erwtensoep, ellenlange gedichten (door de genen van onze vader) en super leuke surprises.
De liefde voor je medemensen. Het zorgen voor oud, ziek en jong zat in je bloed. Voor mijn kinderen was je hun tantetje, waar ze altijd terecht konden en op konden rekenen. Een prinsessendag voor Joyce op jullie huwelijksdag. Wat ze je nog eens dunnetjes heeft terug kunnen gegeven, op Stephanie en Henri’s trouwdag. Het mooie trouwboeket wat je voor haar maakte. Lars, die je als ongeveer 8 jarig jochie opgevangen hebt, toen hij het plan opvatte ineens met zijn racefietsje van Rotterdam-zuid naar Nieuwerkerk te fietsen, zonder dat wij dat wisten. Splinters uit zijn lijf gehaald, toen hij met diezelfde fiets tegen een houten schutting viel. Altijd gezellig logeren en later ook oppassen op jullie kinderen. Nog veel later ook het verfwerk gedaan in vele huizen van onze kinderen.
De passie voor reizen, natuur en vooral fotograferen. Samen met Peter, Trudy en onze kinderen, hebben we alle Meivakanties met onze ouders meegemaakt. Met steevast de Koninginnedagoptocht, vuurwerk, midgetgolfen, vooral veel spelletjes, bezoek aan een kerk en het daarbij gelegen kerkhof.
De mooiste rondreis hebben we met z’n zessen naar Egypte gemaakt.
Onze laatste trip samen met broer Peter, de bossen in en fotograferen maar. Zoals wij herfstkinderen zijn, hebben we honderden foto’s van paddenstoelen gemaakt, misschien wel duizenden, in dit digitale tijdperk, maar daar zijn er ook weer heel veel van gedeleted.
De waardering voor het theater. Samen naar “The Phantom of the Opera”. Onvergetelijk. Wat hebben we daarvan genoten en nòg wanneer we het cd-tje beluisteren. Of zoals laatst bij de “beste zangers”. Kippenvel.
Creativiteit: Samen struinden we de knutselbeurzen af, om ideetjes op te doen, voor de nieuwe Kerstkaarten. Wat elk jaar weer een feest is om van jullie te mogen ontvangen. De uiteindelijke uitvoering hiervan, bleef zelfs voor mij geheim, totdat ze klaar waren. Ik heb ze allemaal bewaard, dat doen mensen, die weten wat een werk daaraan is besteed. Ook dit jaar was er weer een kaart, waar jij de trui van je grote trots en pracht van een kleinzoon, Lucas zelf hebt gebreid.
Wat hadden we volgend jaar, nog graag een kaart van je gehad.
We gaan je niet missen hoor, want dat doen we nu al.
Jou kennende, houdt vast nog wel een plaatsje voor ons vrij.
Je diep bedroefde zusje Lydia
