Elke ochtend voordat ik mij ogen open...
Denk ik : Zeg me dat het niet zo is..
Laat dit een nachtmerrie zijn..
Maar dan realiseer ik me weer dat het echt waar is..
Op weg naar me werk zeg ik wel 10 x tegen mezelf mama is dood ze komt nooit meer terug. Ik kan het niet bevatten en hoop dan steeds dat er gezegd word dat het niet zo is.. Ik wil en kan niet accepteren dat ik je nooit meer zal zien.
Jij was mijn rots in de branding, als het even moeilijk was, was jij degene die mij er door heen trok en zei : nou Daan kom op !
Ik wou dat we 3 maanden terug in de tijd konden en ik je nog even vast kon houden en kon zeggen hoeveel ik van je hou! hoe dankbaar ik je ben voor al die mooie jaren! Niets was jou te veel! Toen ik 8 jaar geleden vertelde dat ik zwanger was... wat werd je wit van schrik maar wat heb je ons opgevangen! En al die jaren die daarna kwamen, jij was er altijd!! Je was voor ons veel meer dan een moeder en een oma!! Hoe vaak je niet even aan kwam op me werk, en naar het werk samen eten.. dan door naar stal en als we terug kwamen van stal weer bij jou om de hond op te halen. We zagen elkaar de hele dag door.. en als we elkaar niet zagen dan appte we.. . en dan nu ? nu zijn we in een heel groot zwart gat gevallen.
Nooit meer in het weekend al om 8 uur bij jou samen te ontbijten.. Samen buiten of op het balkon zitten. Ik mis je zo...
Ik praat elke dag in bed met Jenna over jou mama ik hoop dat je dan bij ons bent en ons de kracht kan geven om door te gaan.. Ik mis je zo verschrikkelijk erg !! Ik hou van je en ik hoop dat jij weet dat we ooit weer samen zijn!! love you
