We hebben elkaar, naast vele anderen, leren kennen op de Hoge Born in Wageningen. Maar de klik tussen ons drie bleek ook intact te blijven nadat we stuk voor stuk afzwaaiden. Er werd zelfs af en toe afgesproken wat de band verder versterkte. Totdat corona kwam en dat fysiek even niet meer lukte. De positieve kant daarvan was dat we toen besloten elke maand te videobellen. Op veel vlakken bleken en bleven we tegen vergelijkbare dingen aanlopen en elke keer konden we dat met elkaar delen en elkaar steunen. Je oprechte interesse en wens om anderen bij te staan spatte altijd van het scherm af! Er werd altijd wel een screenshot gemaakt, maar het was altijd lastig om jou (onbewogen/geheel) in beeld te krijgen. Maar het is gelukt! 😁

De bel- en ontmoetmomenten zullen nooit meer hetzelfde zijn nu 1 van de 3 er niet meer is. We gaan je enthousiaste reacties, je energie, je humor en je zijn zo missen! Maar ook al ben je er fysiek niet meer bij, je zult altijd aanwezig zijn. In onze herinnering, in onze verhalen en in onze harten!

❤️❤️❤️
Je Waginingse meisjes,
Marije en Natasja

Wat een verdrietig bericht van jouw plotselinge overlijden. In gedachten denk ik terug aan de tijd dat wij samen op de Julie Postelschool bij elkaar in de klas zaten. In mijn herinnering was je een vrolijke meid en af en speelden we bij elkaar thuis. Vele jaren later bleek dat je een collega was van onze dochter (Sonja) en ontmoetten wij elkaar in Amersfoort tijdens een feestje. Zo leuk om elkaar weer te zien en nog altijd was je die hartelijke Annemiek. Ik hoop dat je het fijn hebt waar je nu bent en wens je familie heel veel sterkte met dit plotselinge verlies.

Lieve Annemiek,
Er zijn zoveel leuke herinneringen om te delen dat het lastig is er een uit te kiezen….
Annemiek leerde ik 20 jaar geleden kennen in Zeist en je had een verhalenboek van Toon Tellegen mee genomen. Elke avond lazen we daar in de huiskamer in de groep een verhaaltje uit voor aan elkaar. Wij tweeën hebben die traditie voortgezet en we herkenden elkaar vooral in de mier en de eekhoorn, we hebben er vaak hartelijk om gelachen en het was echt iets van ons twee. Mijn laatste presentje aan jou was dan ook het boekje “Waar gaan we eigenlijk heen” van Toon Tellegen.
En zoals iedereen weet was je super trots op Utrecht dat je vaak “mijn stadje “noemde. Je kon het dan ook niet laten om er nog even de nadruk op te leggen wanneer er iemand in het nieuws kwam uit jouw stadje. Dan vroeg je: En… waar komt die vandaan? En dan had je die heerlijke ondeugende grijns op je gezicht.
En in Utrecht is je oude medebewoner uit de Abstederdijk, Niels de Hoog, ondertussen ook bekend om zijn kunst. Elk jaar maakt hij een nieuwe Kerst en Nieuwjaarskaart waar bekende en herkenbare dingen uit het Utrechtse op afgebeeld staan. Jij was er elk jaar weer helemaal vol van zo leuk vond je ze en je zocht net zo lang totdat je een verkooppunt van die kaarten vond. Je herkende elk detail en je werd daar werd ze zo vrolijk van, heerlijk!
Ondertussen verras je er mij al jaren mee, maar zoals we jou kennen kwam die kaart dan wel pas na de kerst.. 😊 Maar het was wel een kaart met een liefdevolle wens en die het langste bleef staan.
Dit was de laatste kaart die ik van je mocht ontvangen met kerst. Hij is van een ieniemienie ijsclub in Overvecht die “de ijsberen” heet. En de speelse afbeeldingen typerenen je en passen bij jou. En met deze schitterende plaat wenste je mij dan een schitterend nieuw jaar. Ik heb ondertussen een hele verzameling en zal ze koesteren, want ze verbinden mij met jou. Ik ga je missen lieve Annemiek.