De vaste telefoon gaat, mijn eerste reactie is Anne. En meestal is dat ook zo., want jij was een van de weinigen die de mobiel niet gebruikten. De vaste lijn kan ik nu wel opzeggen. speciaal voor jou heb ik een 'wandeltelefoon' aangeschaft omdat het gesprek meestal een uur duurde. En dan kon ik tenminste koffie halen tijdens het gesprek. En die gesprekken gingen overal over, familie, politiek, ontmoetingen met de plaatselijke politie, het parkeerbeleid in Drachten. Afhankelijk van het onderwerp kon jij je verschrikkelijk opwinden en vaak viel dan het woord rechtvaardigheid of eerlijkheid. Want vermoedde je onrecht dan kwam je in actie. Hoeveel brieven heb je me wel niet laten lezen met, in jouw ogen, misstanden. Meestal in gezwollen taal welke ik kon samenvatten in 3 zinnen. Maar je eigen brief ging de deur uit. Als het simpel kon ging jij het moeilijk maken. Dat deed je vaker, het jezelf moeilijk maken. Je zei dan dat het een kwestie van principe was. Maar was het niet meer dat je in je leven alles bent verloren en het laatste wat je had je eigenwaarde was? En daar niets aan wilde afdoen? Toegeven dat iemand anders gelijk had was te moeilijk. ik eindigde discussies waar we niet uit kwamen altijd met: "je wilt gelijk hebben, bij deze en ik wil het er niet meer over hebben" Dat werkte. Wel hadden we dan minstens 3 weken geen contact omdat jij nog steeds vond dat je gelijk had. Ik moest bellen en was het weer als vanouds.
Er stond nog een afspraak om samen asperges te gaan eten, dat zal ik alleen moeten doen. Ook samen het noorderlicht gaan bewonderen zit er niet meer in. En jouw wens om samen een winter in Spanje door te brengen zal niet lukken. Maar dat zag ik toch al niet zitten. Ik zal je verschrikkelijk gaan missen, jij eigenwijze, liefdevolle, stomme, zorgzame, man met narcistische trekjes. Maar dat zijn alle mannen toch?
liefs, Janneke
