Lieve Anja,
Groot was het verdriet toen je vorig jaar de boodschap kreeg dat die vervloekte cellen weer terug waren gekeerd. Vol goede moed ging je het traject van de kuur in. Het was dan ook zeer teleurstellend dat je in december geen duidelijkheid kreeg of de kuur aansloeg; enkele cellen weg en enkele cellen groter. Je zou een andere soort kuur gaan volgen.
Ook werden de gevolgen van de kuur zichtbaar. We noemden je dan ook lachwekkend de “muts” van de afdeling; je had er immers een stuk of 16. En we vroegen je dan ook om eens van muts te wisselen. Je dook weg en ja daar kwam Anja met een andere muts in beeld.
Al die tijd heb je, voor zover ertoe in staat was, de werkzaamheden verricht. Menigmaal moest ik je , als het even niet zo ging zoals je zelf wilde , dan ook aangeven dat we blij waren met alles wat je nog deed voor ons.
Tot een week of twee geleden was je actief betrokken . Tot het moment dat je geen energie meer had en ik je buiten het afdelingsoverleg nog gesproken heb.
Het was voor mij niet te geloven dat Igno mij twee dagen later belde met de boodschap dat je uitbehandeld was; ik had er gewoon geen woorden voor. Wat heeft de ziekte ongelofelijk snel toegeslagen in die laatste twee weken.
Ik ben erg blij dat jullie gezamenlijke wens om te trouwen nog is uitgekomen en volgens Igno hebben jullie volop genoten van die dag.
Ook de verslagenheid op de afdeling , en eigenlijk binnen geheel PCH, was groot toen het bericht kwam dat je op dinsdagavond vredig was ingeslapen.
We verliezen met je een geweldige collega. Als we je moeten karakteriseren dan komen er een aantal woorden continu terug : zorgzaam, warm, gezellig en betrokken.
Ik wens Igno, haar ouders en haar broer en uiteraard ook de andere familieleden veel sterkte met het verlies van Anja.
Anja was in één woord; een zeer goed persoon !
