Beste André,
Wij kennen elkaar al sinds de lagere school. De mooiste herinneringen heb ik aan onze tijd als tiener en twintiger. Kenmerkend waren je aanstekelijke lach en je pretoogjes. In de brommertijd had je het al goed voor elkaar. Als de dag van gisteren kan ik mij herinneren, dat jouw moeder je geholpen heeft met het opvoeren van jouw brommer. Het lukte even niet zo, maar toen jouw moeder de zuiger vasthield kon jij de cylinderkop op zijn plaats schuiven. Dit verhaal zorgde voor veel hilariteit bij jouw vrienden. Ook vonden we het mooi, dat jouw vader achterop jouw snelle brommer meegereden was. Jij was de drijvende kracht achter het stappen in Noordwijk, Scheveningen en Puttershoek. Niet alle jongens vonden dat altijd een goed idee, maar ik mocht het wel. Achteraf realiseer ik me, dat je toen ook al vaak naar een volgende tent wilde, terwijl iedereen het eigenlijk prima naar zijn zin had. Toch heb ik dat nooit echt als storend ervaren. Je was beslist niet gierig, maar om acht gulden voor een biertje te betalen in een Franse discotheek, ging je te ver. "Dan drink ik nog liever spoelbakwater" en een bulderende lach volgde.
Wij hebben nog iets gemeen. In 1996 is mijn broer Ruud geheel onverwacht uit het leven gestapt. We hadden het er wel eens over, maar veel kon ik je daar niet over vertellen. Ook achteraf moeten we naar de werkelijke reden gissen.
In het appartement bij Peter Jansen heb je mij verteld, dat je een (flink) aantal malen depressief bent geweest. Achteraf heb ik dat enorm onderschat. Het is een beetje langs me heen gegaan. Ik heb je eerlijk verteld, dat ik het uit mijn naaste omgeving niet ken. "Wees blij, Peet, je weet niet hoe erg dat is". Je vertelde ook, dat je nooit je baan op had mogen zeggen bij Van der Helm. Net als vele anderen heb ik geprobeerd om je weer vooruit te laten kijken. Voor elke vijftiger is het lastig om een nieuwe baan te vinden. Daarom was het best positief, dat je nieuwe mogelijkheden aangeboden kreeg. Toch was het erg moeilijk om de positieve aspecten daarvan te laten inzien.
Voor ons was het verlies van mijn broer Ruud moeilijk, maar het is een stuk gemakkelijker gemaakt door de uitstekende verstandhouding van onze familie met Marja en Roy, en later met Ronald, Mike en Ilse. We hebben er niet zo veel over gesproken, maar het onderwerp is zeker geen taboe. Deze les wil jullie - Anita, Martijn, Leonie en Erik - meegeven. Herinner de mooie dingen van André, maar bouw verder aan jullie eigen toekomst. In dit geval heb ik er vertrouwen in, dat het gaat lukken.
Peter van Mil