Lieve An,
Vijf jaar waren we, jij, Johan en ik, toen we elkaar ontmoetten op dat carnavalsfeest in Zaltbommel. Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Logeerpartijtjes, kamperen, en die geweldige hut achter de werkplaats van je vader—wat hebben we gelachen en avonturen beleefd! Die nachten dat we door Zaltbommel zwierven, dromend over onze toekomst en geheimen delend, voelen nog steeds zo dichtbij.
De meiden kwamen erbij, en we werden de "club van zes": Esther, Ingrid, nog een Esther, en wij de ‘jongens’ want zo werden we genoemd. Tienertour, talloze feesten, en die eindeloze avonden vol gelach en soms ook dramatische momenten die, achteraf gezien, stiekem ook best grappig waren. Terwijl we ouder werden, begon de toekomst meer vorm te krijgen. Werken bij 'de Lucht', de hotelschool in Zwitserland, en onze eerste buitenlandse werkervaringen in Zürich, Basel, Weggis . We hielden contact, bezochten elkaar, en hadden een geweldige tijd.
Na Zwitserland kwam de opleiding in Amsterdam; jij bij het FAC, wij bij de WTS. Met ons diploma in de hand jaagden we onze dromen na: de wereld rondvliegen. Jij vond je plek bij United, wij een paar maanden later bij Lufthansa. We reisden, bezochten elkaar in steden als Londen, Frankfurt en Hong Kong, en beleefden vakanties in Thailand en Zuid-Afrika. Maar zoals het leven gaat, werd het contact minder frequent toen de meiden uit de club van zes trouwden en kinderen kregen.
En toen, plotseling, was daar weer het contact, deze keer onder zwaardere omstandigheden. Esther (Donkie) had het moeilijk, en die verschrikkelijke ziekte... We bezochten haar in het ziekenhuis om afscheid te nemen. Het was een harde tijd, maar het bracht ons ook weer dichter bij elkaar. De bruiloften van Ing en Jo waren momenten van vreugde, en telkens als we elkaar weer zagen, ergens in het buitenland, voelde het als thuiskomen.
De schok was groot toen je ons vertelde dat ook jij ziek was. Jouw strijd was intens en oneerlijk, maar je bleef zo ongelooflijk positief en vechtlustig. Zelfs in de moeilijkste momenten bleef je naar de toekomst kijken, en dat bewonder ik enorm in je.
Ik buig voor je, uit respect voor jouw moed en veerkracht.
Ik glimlach naar je, herinneringen ophalend aan de vreugde die we deelden.
Ik huil om je, om de zware strijd die je hebt moeten doorstaan.
En ik treur om je, om het lege gat dat je nu achterlaat in ons leven.
You go, you fly, lieve An. Ik hou van je, en je blijft voor altijd in mijn hart. Rust zacht, mijn lieve broertje.
