Lieve familie en aanwezigen verder,
Ja, hier staan we dan, en André is niet meer.Hoe heb ik André leren kennen en wanneer?Het zal zo'n 20 tot 25 jaar geleden geweest zijn dat we voor het eerst met elkaar in contact kwamen.Onze beide activiteiten waren toendertijd het verkopen van treinonderdelen en in mijn geval nog boeken en foto's op sporengebied. Hij verkocht vanuit een container bij station Sloterdijk onder andere en ik deed dat dan op een andere wijze. Op zijn presentaties op beurzen en manifestaties, waar hij en ik regelmatig ook naast elkaar stonden, was zijn kraam meestal een soort Winkel van Sinkel, d’r is alles te koop, hoeden en petten, sporenpetten, alleen geen damescorsetten, en drop en pillen, als u begrijpt wat ik bedoel. Maar het was altijd heel erg gezellig. De laatste keer dat ik met André heb gestaan samen was in Beekbergen, bij de Veluwse Stoomtrein Maatschappij. Hij was daar met Jesse en ja, we hebben daar gezamenlijk een gezellige twee dagen gehad. Jesse was alleen de tweede dag, dat even terzijde, even onder ons, een beetje moe, hij had af en toe een kleine wegtrekker, waarop ik tegen André zei: Weet je wat, laat ik Jesse mee naar huis nemen, ik breng je wel naar Heerhugowaard. Ik woon zelf in Berkhout, een kleine moeite, nou dat vond ie een fantastisch idee, want ook het opbergen van zijn presentatie vergde heel wat spierkracht en heel wat tijd, dus hij was niet zo maar weg.Nou, we hebben een hele gezellige rit gehad, onderweg een kleine stop bij een fastfoodketen en ik heb hem uiteraard, dat was de fantastische mogelijkheid, ik heb hem helemaal uitgehoord over opa, want ik wilde natuurlijk alles over André weten waar ik normaal gesproken niet achterkom.Enfin, bij Hoevelaken werd het ineens stil naast me en ik kijk zo en meneer was vertrokken.Eerst bij Westgrafdijk kwam er weer enig teken van leven bij je en zo zijn we verder naar Heerhugowaard gereden. De volgende dag belde André me op dat ie het fantastisch gevonden had dat ik dat gedaan had, ja het was immers een kleine moeite. Ja. Ik ben André altijd blijven volgen en we hadden regelmatig, naast de beurzen, hadden we telefonisch contact. Tot hij begin 2019 mij belde en mij confronteerde met het feit dat ie alvleesklierkanker had en daar schrok ik gigantisch van, want dat wens je niemand toe. Ik heb daarop meteen aangegeven dat ik, mocht het moment daar zijn, dat is een beetje vreemd als je nog tegen een levend persoon spreekt, dat ik graag een woordje tot hem wilde richten, namens hem wilde richten over hetgeen hij al die jaren voor spoorminnend Nederland heeft betekend, want André was echt een instituut. Het was, ja, hij had de zaakjes goed voor elkaar. Ook later in zijn schuur bij zijn woning, een complete winkel met treintoebehoren en dergelijke en menig spoorweghobbyist die was hem dankbaar. Het is, ja, echt heel bijzonder, nou, door de in- en verkoop was z'n assortiment hoe langer hoe meer uitgebreid, dus iedereen wist hem te vinden, zelfs de horeca. Als u ergens in het land zit waar dan ook en u zit toevallig op een treinbank een kopje koffie of iets anders te nuttigen, moet u niet raar staan te kijken dat André daar de hand in heeft gehad. Zo was ie bezig met z’n handel. Toen ik op een gegeven moment… Nou, ik bleef hem ook volgen voor wat betreft z’n chemotherapieën, ik ben bij hem in Egmond geweest,bij ’t Huis Lioba,het is net al geschetst, een prachtige omgeving en fantastische mensen en daar heeft ie ook nog met de nodige verlenging nog een tijd kunnen zitten alvorens die naar Alkmaar ging. Daar kreeg ie een aardige woning en vervolgens belde-n-ie op: ik ga een auto kopen. Ik dacht: krijg nou de pip, dat had ik helemaal niet verwacht, dus hij ging van alles en nog wat ondernemen, hij kreeg weer zin, z’n vrienden, z’n pokervrienden met name, die hadden hem ook al in de tijd dat ie in Egmond zat, haalden ze hem af en toe op voor een toernooitje elders in Noord-Holland en brachten hem weer thuis. Kortom, het was, ik denk, ongelofelijk. Maar goed, net zo als alles, alles heeft een einde. En ja, het was voor mij toch bijzonder om afgelopen zondag te moeten horen dat André er niet meer is. Maar ja, hoe nu verder, we hebben mooie gedachten over ‘m, dat blijkt ook wel uit de sprekers hiervoor.Ja, ik stel me zo voor: André is op reis, de rouwkaart was prachtig, een kaarsrechte spoorlijn tot aan de einder, dat ie ergens onderweg uitstapt en dan komt ie in een omgeving waar de prachtigste gravel en grasbanen zijn om te tennissen, emplacementen vol met slooptreinen waar die alleen maar kan peuteren en dan moet u niet raar staan te kijken dat ie daar ook weer een handeltje gaat beginnen en uiteraard pokeren, no limit, hup, de hele dag door, of dag, dat begrip kennen ze daar uiteraard niet meer, maar goed, hoe nu verder? Ja, hij zal gemist worden op manifestaties want hij laat een lege plek achter, dat hebben we ook gemerkt toen in Haarlem.Daar heeft ie nog gezorgd dat ik in de hoofdwerkplaats een kraam kon huren, maar hij kwam met z

Hoi Rene en familie , Andre noemde dat hij niet in mijn schaduw kon staan , wel ik zie het wellicht een beetje anders ,ik zie het zo dat we allemaal zo onze kwaliteiten hebben ,en heb bij Andre veel geleerd met betrekking tot het werken aan de sloten in de stalen deuren daar bij Nuon ,en Andre kon goed relativeren ,geen onnodige onrust maken ,en niet over het werk praten tijdens het eten ,maar daar van genieten ,met een fijn gesprek . En vooral dat positief blijven de laatste paar jaren van zijn leven,en daar nog alles uit te halen . Ik zou zeggen Andre man ,als mijn tijd daar is gaan we nog eens een visje eten ,en dan bestel ik nog wel ff een pondje paling Haha. Adieu mijn beste Maat . Allen gegroet . Hans v E

Lieve mensen, familie en vrienden van André,
Ik vind het fijn dat ik de gelegenheid krijg afscheid te nemen van Andre
door iets kunnen vertellen over ons gezamenlijke verleden en dat is
natuurlijk ook het gezin waarin wij zijn opgegroeid.
Mijn naam is Theo, doopnaam Theodoor , en toen ik deze week de
rouwkaart opende en daarin de naam Andries Theodoor Dekker zag
staan dacht ik; wat is dat toch bijzonder dat in één familie namen zo
belangrijk zijn geweest en het voor onze ouders denkelijk nog een
puzzel was om alle kinderen te vernoemen.
En het ook geen bezwaar was namen twee keer te gebruiken.
Bijvoorbeeld omdat nu eenmaal een broer of zus van onze ouders
dezelfde naam droeg. Zo kennen we dus een Theodoor Dirk een
Andries Theodoor, Gerard Wybo en Wybe Arend en natuurlijk een
Jeannette Jentine, onze lieve zus, maar dan weer niet een Jentine Jan.
Een aantal herinneringen aan Andre, zoals ik die heb onthouden, zou ik
graag a.d.h.v. een metafoor in de vorm van een boom willen duiden.
Dat moet dan wel een eikenboom zijn want Andre was een hele goeie
timmerman en groeide op in een tijd dat eikenhout populair was.
Hij heeft er de mooiste meubels van gemaakt!
Decennia eerder toen onze grootvader, opa Jan Dekker nog leefde, een
timmerman van het klassieke soort, zei men; 'eike is voor de rijke’!
Toen was eikenhout behalve degelijk ook duur.
Dat is verleden tijd, maar de houtsoort én de boom kunnen prima als
voorbeeld dienen voor André.
(dominee) Zodra een boom wortel heeft geschoten is de locatie
bepalend voor de levensvatbaarheid van de boom.
De wortels van ónze familie zijn streng gereformeerd en dat heeft
onmiskenbaar consequenties gehad voor de beperkte ruimte die je
krijgt om je vrij te ontwikkelen.
De saamhorigheid van protestante gezinnen in die tijd was mooi maar
soms ook benauwend.
André en oudste broer Jan en zus Jeannette hebben vanaf de 60-er
jaren volgens mij echt een deel van die noodzakelijke vrijheid
bevochten waar wij weer als jongere broers dan plezier van hebben
plezier gehad.
We hielden veel van onze ouders maar wilden het graag anders doen.

Bij ons in de Rozenhagenstraat waar het gezin opgroeide herinner ik mij
Andre, klaverjassend, met een clubje vrienden, w.o. zwager Gert en
Thijs, aan onze eettafel, vol pakjes shag en bierflesjes.
Dat was, vermoed ik niet de voorbeeldige scene die mijn ouders van
hun oudste zoons voor ogen hadden.
Of verhalen waarin Jan vertelde dat hij stiekem op de dag des Heren,
dus in zondag’s pak, naar een honkbalwedstrijd ging, i.p.v. naar de
kerk, en met gescheurd overhemd thuiskwam (Jan was het Pim Mullier
stadion op een christelijke manier ingeflipt, d.w.z. zonder betalen over
een hek met prikkeldraad, en hup naar binnen) en dat moest hij dan
thuis gaan uitleggen.
En toen werd er ook nog buiten de kerk getrouwd, of helemaal niet
getrouwd en was de boot los.
Het ging waaien in het eikenbos en de jongere Dekkertjes gingen ook
allemaal dingen doen die niet zo in het kader van veel bijbelteksten
paste.
André ging direct na zijn timmermans-opleiding aan de Technische
school aan het werk bij de Nederlandse Spoorwegen.
En behalve dat je een trein kunt repareren blijft er ook weleens een
verdwaalde schroef over en die moet je recyclen, op de vrije markt.
Bij voorkeur via een vakkundig ingerichte garagebox en die stond
lange tijd gelukkig in Heerhugowaard.
Andre was zodoende de eerste timmerman die bij de NS het begrip
circulaire economie heeft geïntroduceerd. Hij vatte dat begrip ruim op
en vond dat hergebruik niet betekent dat je er niets aan mag verdienen.
Nog een anekdote die ik móet vertellen is die waarbij Andre zich bij de
NS had opgewerkt tot chef van een groep ‘asbest verwijderaars’. Ze
werkten 1 uur op, 1 uur af. Zwaar werk dus in een soort van
ruimtevaartpakken. Tijdens dat ene uur ‘af’ werd er, u raadt het al,
geklaverjast. Dat ging jaren goed totdat er in 1991 brand uitbrak in een
van de treincompartimenten waar Andre met zijn ondergeschikten
zojuist hun lasapparatuur hadden achtergelaten.
Tijdens het klaverjassen sloegen plotseling de vlammen uit de trein en
moest het voltallige werkvolk vluchten. Binnen no-time vloog behalve
de trein de hele werkplaats in de fik en uiteindelijk brandde meer dan de
helft van de Haarlemse NS-werkplaats af.
Als u nu-zoveel jaar later- langs de compleet vernieuwde Haarlemse
werkplaats rijdt dan mag u zich bedenken dat Andre aan de basis heeft
gestaan van deze schitterende nieuwbouw.
Vorig jaar heb ik er met hem nog een fantastische “open dag”
doorgebracht en werd Andre om de 20 meter staande gehouden door
oud collega’s.
Hij was daar erg geliefd.
Ik raak de draad van de metafoor een beetje kwijt maar zou tot slot
toch willen zeggen dat het water dat een boom nodig heeft even
belangrijk is als het zonlicht.
Andre kon altijd oprecht enthousiast vertellen en dolgelukkig zijn met
Linda, Rene en Ellen en ik vond het ook geweldig om te horen en zien
hoe blij hij was met Martin, Gina en de kleinkinderen en hun mateloze
zorg en liefde voor hem.
De boom is geveld maar niet door gebrek aan onderhoud.
Laten we het op een blikseminslag houden!
Meestal versplintert zo’n boom dan door de klap en die splinters en
afgebroken takken zou ik nu graag symbolisch uitstrooien.
Het zijn eikenhouten overblijfselen die staan voor hartelijkheid,
doorzettingsvermogen, humor, vriendschap en bovenal trouw.
Doe er uw voordeel mee, en Andre, rust in vrede!
Vrede wens ik, namens mijn familie, ook Els en alle kinderen en
kleinkinderen toe.
Theo.

Lieve familie en vrienden

Hier volgt mijn ‘grafrede’, zo genoemd, omdat mijn kinderen vonden dat ik nog weleens kon mopperen en niet altijd even vrolijk was; maar ik zal proberen het luchtig te houden, te beginnen met een mop, waarvan ik eerst zelf dacht, kan dat wel, maar er kan zoveel op een uitvaart tegenwoordig, dat ik denk, ik maak ‘m gewoon.
Daarbij, mocht je het niet met me eens zijn, je kunt me achterna komen, maar ik waarschuw alvast, het kan erg heet zijn beneden. Goed, komt ‘ ie dan.
Er belt een vrouw bij een huis aan en er doet een naakte man de deur open; ze schrikt een beetje maar vraagt: ben ik hier bij de cursus ‘koken zonder pannen’?; waarop de man zegt: nee mevrouw, dit is de cursus ‘naaien zonder garen’.

Dit hele verhaal heb ik trouwens, ruim twee jaar terug, in een nacht in het Liobaklooster opgeschreven.
Vele van jullie zijn daar bij mij op visite geweest en hebben kunnen zien dat ik daar in een soort ‘paradijs op aarde’ zat.
Als alle mensen zo waren als de vrijwilligers daar, dan weet ik zeker dat de wereld er heel anders uit zag; wat een liefde en toewijding.

Ik heb een klein beetje getimmerd in mijn leven, maar niet zo heel goed; ik kon bijvoorbeeld bij mijn laatste maat Hans niet in zijn schaduw staan, vond ik. (Perry zou zeggen jij bent weer goed in andere dingen.)
Nou vond ik sloten herstellen wel leuk om te doen en lukte ook meestal wel. Mooie hoogte ook en je hoefde niet te bukken. En dat is dus de reden (denk ik) dat ik als eerste naar boven ga (van de 7) want ik heb gehoord dat het slot van de hemelpoort stuk is, dus mij is gevraagd om dat te maken; ik zeg dat doe ik, ik kom er zo aan.

Kijk, mijn broers hebben allemaal doorgeleerd, die weten heel veel op andere gebieden zoals musea, cultuur en mooie gebouwen en vooral vogels.
Voorbeeldje: ik loop met mijn enige, geweldige zus, in Parijs en daar is het museum van Rodin. Ze zegt daar wil ik graag heen, ik zeg doen we. Wij heen, rondje gedaan, best mooi, maar ik kijk er toch anders tegenaan dan mijn zus.
Ik denk bijvoorbeeld bij een beeld van koper, ik kom vannacht terug, zaag hem van zijn sokkel en lever hem morgen in bij de ijzerboer en ga er lekker van pokeren.
Maar goed, volgende dag zegt ze, ik heb eigenlijk nog niet alles gezien. Ik dacht, ik wel, ruimschoots zelfs. Ik zeg prima, maar ik sla over en ga wel weer die enorme staalconstructie van de Eiffeltoren bekijken. Dat vind ik nu mooi.

Dus om even op dat slot terug te komen, dat ga ik maken, want je moet er toch niet aan denken, dat één van mijn broers of zus voor een dichte deur staan boven. Ik denk zeker dat ze in de hemel komen, wat bij mij misschien nog een twijfelgevalletje is.

En zo ben ik blij dat ik van al mijn broers en zus, met ieder hun – tussen aanhalingstekens – eigenaardigheden en kwaliteiten, hun broer mocht zijn.

Kleine anekdote over zo’n verschil tussen twee broers: Theo zou me helpen in mijn garage, er zouden veel klanten komen en ik was inmiddels een paar gram afgevallen, dus kon niet meer zoveel. De eerst klant komt, ... blijken ze een gemeenschappelijke kennis te hebben. Dus babbelen heen, maar ik zit klaar, in mijn eersteklas stoel, uiteraard met de kassa op schoot, te wachten dat de klant ging shoppen, afrekenen en hup volgende. Ging uiteindelijk net goed. Volgende klant was er nog niet, dus Theo zegt ik ga even naar de Deka, broodje eten.
Volgende klant komt; Theo gelukkig terug, loopt inmiddels relaxed in het zonnetje, biertje in de hand, lekker met Ellen te keuvelen.
Ik word het eens met die klant en acht zware kratjes moeten de auto in en die man begint te sjouwen. Ik zeg The, zou je even willen helpen – daar was ‘ie tenslotte voor meegekomen. En om dan die blik te zien, zo van ‘had het maar eerder gezegd’. Toch heerlijk om mee te maken.

Maar als ik zo’n middag met Wybe zou afspreken, die is van het begin tot het eind bij me en soms zeggen mensen wij hebben aan twee woorden genoeg, nou wij redden het vaak zonder woorden of met één blik. Maar Theo het was goud die middag.

Wybe had een groot huis waar ik veel en met plezier geklust heb. En dat was nog in de tijd van schrootjes en ik kan u vertellen daar zijn er een paar van ingegaan. Op een gegeven moment zeg ik tegen hem, je moet niet gek opkijken als je morgen buiten komt en je lantaarnpaal is omkleed met schroten.

In deze moet je misschien geen namen noemen, maar ik wil het toch doen, maar geloof me oprecht als je er niet bij bent, jullie zijn me allemaal even lief.
Roy en Marlinda, wat hebben jullie me geholpen en wat heb ik gelachen bij jullie. Maar dat iemand dat doet, een vreemde in huis nemen, dat was voor mij een bijzondere ervaring. Het was onbetaalbaar en daarom heb ik er af en toe maar wat voor gewerkt.
Luuk, van hetzelfde laken een pak. Ik hoefde maar te bellen en hij was er. Mijn hele huis helpen verbouwen.

John Telman, idem dito; bellen en hij was er. Bert van Ooyen, precies eender.

En dan Monique van Lioba, Jan den Haan van Stichting Niko en Marije van het COP-team. Stuk voor stuk kanjers.
Team Evean, grandioos.

En tot slot de mannen die me gehaald en gebracht hebben van het pokeren. Heel erg bedankt en nogmaals, vergeef me als je er niet bij staat.

En dan de belangrijkste mensen in mijn leven:

Lieve Linda,
Wat hebben we getennist, wat hebben we een cabaret gezien en gelachen samen. Alleen de laatste jaren waren niet oké - volledig door mijn schuld - waardoor we samen veel gemist hebben en ik jou en jouw drie kanjers tekort heb gedaan. Heb best wel knopen doorgehakt, maar die ene belangrijke lukte niet.
Daar moet naast die knoop een soort sterke magneet hebben gelegen want vlak voor ‘ie door moest, vloog ‘ie naar ‘L’ of naar ‘Re’.
Hoop dat ik het de laatste maanden een beetje heb goedgemaakt. Jij naar mij dubbel en dwars. Erg bedankt. Dikke knuffel.

Lieve Ellen,
Jij hebt nog het meest te lijden gehad onder de situatie. Het spijt me oprecht. Het bovenste van Linda geldt natuurlijk ook voor jou. El, respect hoe je je er doorheen slaat en elke keer weer de boel rustig kreeg, ten koste van jezelf.
Ik waardeer en respecteer je eerlijkheid en het niet kunnen liegen (zelfs geen leugentje om bestwil); had ik nog wat van kunnen leren. El, je bent een geweldige, eerlijke, lieve en intelligente mooie meid en ik weet zeker, hij komt een keer voorbij, de prins op het witte paard. Je verdient het.

René,
Lieve zoon, wat heb jij veel voor me gedaan, niet te beschrijven; doe ik dan ook niet, maar niet met goud te betalen net als je zussen trouwens. We hebben te weinig gedaan samen, ook door de omstandigheden; maar de trip naar Amerika in 2008 was grandioos en onvergetelijk met allemaal hoogtepunten (veel letterlijke, pff wat had ik een hoogtevrees).
Je houdt van reizen en landen bezoeken en je wil graag een baan met veel reizen, maar vergeet je geweldige vrouw, … dat doe je ook niet, maar je weet wat ik bedoel. Ik hou van je jongen. Het ga je goed, samen met Ginna, Felippe en Paulien en je geweldige vrienden Fons en Paul.

Martin,
Je bent een geweldige schoonzoon voor me geweest. Ook wij hebben te weinig gedaan samen. In het begin hielp je me veel op beurzen. Later deed ik ze alleen of met andere hulp, ook weer door de situatie. Maar jij dacht wat die ‘ouwe’ kan, kan ik beter. En dat is je een paar keer goed gelukt. Wel een pittig gesprek over gehad, maar het was mij geen ruzie waard en daar heb ik tot vandaag de dag geen halve seconde spijt van gehad.
Jij bent van de snelle handel; vandaag voor 100 inkopen, morgen voor 200 weg. Als je dan ook gebeld werd en er zaten geen platen bij, zei je, bel mijn schoonvader maar; vond ik fijn en sportief.
Ook mooi hoe je je zo heerlijk plastisch kon uitdrukken, bijvoorbeeld als je vraagt: moet je nog wat ‘zuipen of vreten?’ of de keer dat je zei: als jij straks ‘pleitte’ bent...dat kan alleen jij. En daar moet ik inwendig nog vaak om lachen.
Je bent een goeie vader met het hart op de juiste plaats; zolang je goed voor Linda bent en Lisa en Jesse, mag je blijven.


Ginna,
Lieve Ginna, geweldige schoondochter, 1 meter 50 liefde en vriendelijkheid. Ik hoop dat je een beetje went in dit kouwe kikkerland; moet niet makkelijk voor je zijn geweest om zonder je kinderen te moeten leven. Gelukkig heb je ze eerdaags hopelijk voorgoed om je heen. Dan krijg je hier een fijn leven samen met René en kids. Ik hou van je.

En dan last but not least, mijn 2 toppers

Lisa,
Wat ben ik gek en trots op je. Op je zestiende al een eigen scooter gespaard, in datzelfde jaar rijles en nu zit je al als de zus van Max Verstappen achter het stuur. Misschien iets voorzichtiger parkeren; je kunt ook betonnen bumpers laten aanbrengen maar dat is zo zonde van de andere auto en kost veel geld. Alles misschien een tandje minder, maar ja, je bent niet voor niets een dochter van je vader.
Hopelijk maak ik nog mee dat je slaagt en 19 wordt (ik denk ‘t wel).
En als je slaagt en je plannen verwezenlijkt, dan zou ik trots op je zijn. Lukt dat niet dan ben ik net zo trots, het gaat er tenslotte om dat je gelukkig bent, dan ben ik het ook.
En denk erom, heb respect voor je ouders, want jij hebt echt de liefste en aardigste ouders van de wereld en omstreken (op de mijne na natuurlijk). Het ga je goed lieverd, dikke knuffel. Ik hou van je.

Jesse,
Als laatste mijn krullenbol, ook een topper die zich grandioos door deze moeilijke Covid-tijd heen worstelt. Weliswaar met opgevoerde scooters, brommers en de nodige bekeuringen, maar toch. Kijk uit dat dat geen hobby wordt want dan werk je elke maand voor je bekeuringen.
Jesse, je hebt nu inmiddels een paar dagen vrij gehad en over enkele dagen begint je opleiding, die volgens mij perfect bij je past. Ik hoop dat je er plezier in hebt en lukt het niet, dan geldt hetzelfde wat ik tegen je zus zei.
O ja, het feit dat je op je vijftiende, toen je hoorde dat ik ziek was, een tattoo liet zetten; toen was ik zo trots en onder de indruk en ontroerd, niet te geloven. Zonder je moeder in te lichten, met je vader als hulp … want officieel mag dat niet, dus een beetje het grijze circuit. Je weet daar was ik ook niet vies van. Vriend, het ga je goed, wees lief voor elkaar, vooral voor je zus en wat betreft je ouders, daar geldt hetzelfde als bij je zus. Ik hou van je, dikke knuffel. Opa.

André, ik heb je leren kennen op een moment in je leven dat je kwetsbaar was. Je had nog niet lang daarvoor gehoord dat je ernstig ziek was. Die dag moest je trouwens eerst nog even een bezoek afleggen, in Groningen volgens mij. Dus laat op de avond kwam je aan in ´t Huis Lioba. Een bijzondere tijd hebben we met je meegemaakt; we bewonderden je kracht, moed, doorzettingsvermogen en humor. Natuurlijk ging het niet altijd makkelijk en had je ook je slechte dagen. Regelmatig moest ik ook het gesprek met je aangaan dat je je iets te veel privileges toe eigende maar we moesten er altijd weer samen om lachen en kwamen er altijd uit. Nadat je eindelijk een fijne eigen plek had gevonden hebben wij contact gehouden. Je kwam als cliënt en werd een vriend.
Dag vriend, het ga je goed, je lichaam is niet meer maar je spirituele energie zal altijd blijven. Dikke kus van mij
Monique (´t Huis Lioba)