Dag Alex,

Nu niet meer als groet, maar als vaarwel
Langere tijd onwerkelijk, nu onvermijdelijk waar.

We werden samen groot, van jongs af aan was je er altijd.
Vaak dichtbij, soms wat verder weg, maar altijd aanwezig.
Toen je een puber was, ging werken, trouwen en vader werd.
Met die twinkeling in je ogen en een lach op je gezicht.
Wat lange tijd zo ‘gewoon’ leek te blijven, is dat nu niet meer.

We zullen je missen in dit leven, maar blijven om je geven.
Afscheid nemen is niet loslaten, het is een andere manier van vasthouden.

God U kent de namen van de mensen die we missen
We delen de verhalen, van wie ons dierbaar zijn
We danken voor hun leven, we komen hen weer tegen
God U bent de vader van het leven voor altijd -Sela