lieve alex,het spijt me zo, dat ik zo weinig schrijf, dat ik niet meer bij je vader langsga.ik mis je zo ontzettend. als ik heel eerlijk ben, durf ik ook niet meer bij je vader langs te gaan, ik ben bang dat ik hem veel verdriet doe, om over jou te beginnen.soms lig ik in bed, uit het niets komen dan de tranen. mijn leven is zo aan het veranderen, zoveel dingen die jij niet meer hebt meegemaakt.we zouden nu allebei 21 zijn, het had een groot feest moeten worden, maar jij was er niet, en dat doet mij veel verdriet.ik wil je nog steeds graag bij me hebben, samen dingen doen. het is nu 11 jaar geleden dat je ons verliet, maar het voelt nog steeds als de dag vsn gister.waarom je ons verlaten hebt, heb ik nooit kunnen begrijpen. hoe kan zo'n jonge jongen nou ineens overlijden, waarom? waarom jij? mama is er nog steeds van overtuigd dat onze liefde niet gesleten is. want tjah we konden niet met elkaar, maar ook absoluut niet zonder elkaar, nu moet ik het al 11 jaar zonder jou doen. ineens was je weg, ik heb geen afscheid van je kunnen nemen, maar onze liefde bijft bestaan.mama is er echt van overtuigd dat als je nog geleefd had, dat we nog steeds een setje waren. we zouden een groots jubileum hebben op onze leeftijd. verkering vanaf groep 4, we zouden dan al 14 jaar samen zijn. wat zou dat prachtig zijn, helaas kan ik hier alleen nog van dromen. ik zal jou nooit vergeten. dikke kus, joyce