Lieve Lonneke, kinderen en overige familie,
Via de Aalsmeerse media bereikte ons het verdrietige bericht dat Ad is overleden.
Een aantal jaren werkte ik intensief met Ad samen in het bestuur van de Bloemenvaktentoonstelling in Aalsmeer. Ik heb hem leren kennen als een vrolijke, optimistische, inspirerende, creatieve maar bovenal lieve kerel.
Met zijn gulle lach, kleurrijke das, stapels papier onder de arm en de leesbril om de nek zie ik hem nog de vergaderingen in het bovenzaaltje van de ’Oude Veiling’ in Aalsmeer binnenkomen. Om alles ‘showtime’ jaarlijks in november op orde te hebben was een megaklus die hij, samen met bestuursleden en allerlei commissies en werkgroepjes, vrijwel uitsluitend bestaande uit vrijwilligers, ieder jaar met verve tot een goed einde bracht. Het was hard werken, vaak improviseren, maar toch vooral ook veel plezier met elkaar hebben en trots zijn op het resultaat.
Discussie over de toekomst van de grootste sierteeltvakbeurs ter wereld bleek een splijtzwam in de geoliede machine van bestuur en organisatie en verdeelde de gelederen binnen de sector. Bestuursleden stapten op en ook Ad koos voor wat hem het beste voor de sierteeltsector leek. Buro Ad Maarsse nam als organisator afscheid van de Bloemenvaktentoonstelling. Een moedig besluit omdat hij daarmee meer voor sectorbelang dan eigenbelang koos.
Hij was tenslotte een sectorman pur sang die met zijn, soms gedurfde, ideeën en organisatietalent partijen bij elkaar bracht om vakmanschap uit te dragen en bloemen en planten te laten spreken bij het grote publiek.
Dat ik met hem heb mogen samenwerken beschouw ik als een voorrecht.
Na mijn vertrek uit de sierteeltsector hadden wij nog een aantal malen contact, maar door de jaren heen verwaterde dat. Toch stelden Mieke en ik elkaar met enige regelmaat, zoals deze zomer tijdens een fietstocht met vrienden door de Noord -Hollandse duinen bij Bergen, de vraag: “Hoe zou het nu met Ad zijn?”. Ook Mieke mocht Ad graag. Ja, wie eigenlijk niet?
Als we de klok terug konden zetten? Hebben wij de kans laten lopen om met deze bijzondere man in contact te blijven? “Als hadden komt is hebben te laat”, zei mijn grootvader altijd. We kunnen het helaas niet meer veranderen. Wat ons bijzonder heeft geraakt, iets dat wij niet wisten, is dat de laatste jaren voor Ad en jullie zo moeilijk zijn geweest. Zo onrechtvaardig.
Hij zal in onze herinnering blijven zoals wij hem voor het laatst hebben meegemaakt.
En die herinnering is een goede.
Wij wensen jullie heel veel sterkte toe.
Mieke en Hans Zandvliet, Amstelveen