Aad en ik, wij trokken jaren samen op als lid van de trainingsgroep van de Rijnsburgse IJsclub. Deel uitmakend van een heel leuke groep jongens en meiden die veel met elkaar optrokken. Samen droogtrainen, fietsen, skeeleren of krachttrainen. Maar ook stappen in Noordwijk.
Verder kwam ik Aad regelmatig tegen in de winkel van zijn ouders waar ik moest zijn.
Aad, altijd vrolijk, ik kan mij niet voor de geest halen dat hij ooit down of verdrietig was. Altijd vol met humor en branie, alle dagen weer. Als “student uit Leiden” moest je bij Aad regelmatig op je tellen passen om niet in de zeik gezet te worden. Zo weet ik nog dat wij een keer op trainingsweekend naar legerbasis Soesterberg gingen. Trainen op de huidige A27 en dan na afloop douchen in de doucheruimte van de basis. Staan wij daar naast elkaar in Adam kostuum, voel ik ineens alsof de straal op mijn linkerbeen een stuk warmer en harder wordt. Kijk ik naar links, staat Aad voluit tegen mijn benen te pissen. Ha, ha. Ja, dat was Aad. Altijd in voor een geintje !!
Door Aad kwam ik rond diezelfde tijd ook voor het eerst in aanraking met de klapschaats. Op enig moment had hij een paar van die schaatsen bij zich op de training op de Uithof. Geleend van Leo Visser, die toen wat had met zijn zus Jolanda. Niet veel later ben ik er zelf op gaan rijden en was ik verkocht. De rest is geschiedenis.
Wat je je op dit soort momenten realiseert is dat herinneringen aan Aad herinneringen zijn aan je eigen jeugd. Met elkaar hebben we een bijzondere en leuke tijd beleefd. Ik kijk daar met dankbaarheid op terug. Het is dan ook vreselijk jammer dat hij er nu niet meer is.
Ik wens Henriëtte, de kinderen, mevrouw Grimbergen en alle broers, zussen en andere naasten bijzonder veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Erik van Kordelaar.