Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Er zijn nu een paar weken voorbij maar nog geen dag waarop mooie herinneringen en dankbaarheid voor wat je deed en wellicht onbewust hebt overgedragen niet in mijn gedachte passeerde.

Met respect voor hoe mooi er is gesproken en belangstelling luisterde ik naar de mooie verhalen tijdens het samenzijn op het strand. Even in gedachte verzonken toen op de achtergrond een waterscooter van de Reddingsbrigade passeerde. Een passend eerbetoon dat misschien even zo spontaan moest zijn.

Behulpzaam
Ik zocht in de verhaling vergelijkingen met wat wij samen meemaakte, de keer dat ik onderweg naar het zwembad in Leidschendam met de auto pech kreeg. Je kwam met Ronald om te kijken wat we konden maken maar de auto was echt stuk. Maar evengoed geen nood aan de man, eerst lekker zwemmen met z'n allen en 's avonds laat sleepte we de auto samen terug naar Leiderdorp. We zaten samen in het bestuur van de Reddingsbrigade, prachtig om te horen over de 'Sterk' en 'van Delft' tijd, herkenbaar bij hoe het ging bij de vergaderingen. Ik vond het mooi om te horen hoe ondernemend je al op jonge leeftijd was en hoe je zakelijke ontwikkelingen verliepen. Ik begrijp nu nog beter op welke manier je je rol in de vereniging vervulde.

Attent
Het passeerde ook in de verhalen, toen mijn dochtertje 9 jaar gelden geboren was kwam er een pakketje, een prachtige zachte handdoek met haar naam er op. Tot op de dag van vandaag in gebruik en één van de dingen die me nog veel aan je zal herinneren.

Het grote avontuur
In 1995 beleefde we gezamenlijk één van de mooiste avonturen uit mijn leven. Onze reddingseenheid was opgeroepen om ingezet te worden in verband met het hoogwater in Nederland. Terwijl je bij de kapper zat probeerde we je (in een tijd met beperkte mobiele communicatie) op alle mogelijke manieren te bereiken. Ik herinner me in de tijd ten minste 3 urgente situaties waarin we je nodig hadden en je bij de kapper zat. Toen alles bijna gereed stond voor vertrek en er inmiddels ook een reserve schipper was kwam je eindelijk op de lijn. We zullen 18 en 21 jaar geweest zijn. We wilde een tweede chauffeur mee dus uiteindelijk zijn we met vier sterk op pad gegaan. Het avontuur duurde zo'n week. We hebben geslapen in Utrecht, IJselstein, Weert en Roosteren, in bezemkasten, kazernes en een buurthuis en soms... ook niet. In Weert hadden we even meer ruimte en sinds dagen een echt bed, je plofte neer en was al snel vertrokken in een diepe slaap. Je hebt door straten gevaren, een afgelegen boerderij met de boot van voorraad voorzien en als één van de chauffeurs de ploeg weer veilig naar huis gebracht. Het zou tot 2022 duren voordat een dergelijke inzet volgde. Jaren lang was je één van de weinige echte ervaringsdeskundigen en tot op de dag van vandaag denk ik één van de weinigen die in Nederland in de recente geschiedenis zo'n grote afstand in ondergelopen gebied hebt afgelegd.

Jammer dat we niet als vijftigers onder het genot van een drankje nog een keer terug kunnen kijken op de mooie tijd.

De vereniging gaat verder, de eerste momenten in het gebied waren ongemakkelijk, de parkeerplaats is niet meer zomaar de parkeerplaats. Ik ga nog veel aan je denken en besef goed dat er mensen uit je directe omgeving zijn die het gemis nog sterker zullen voelen. Ik hoop dat wat je ons bracht en leerde de kracht geeft om door te gaan. Dank je wel en sterkte allemaal!