Tja....wat zal ik hier eens neerzetten...1994. De Kempenhorst in Oirschot. Onze school tegenover jullie thuis. De eerste keer dat ik jouw daar zag, klikte het snel. We konden de hele dag buurten over auto's, brommers, iets maken, en over jouw kersvers verleden in Limburg, en de mijne in het verre Canada. We hadden veel meegemaakt, en veel gemeen. "Gadde mee bij ons thuis eten?", vroeg jij een keer. Ik stemde toe, en vervolgens zat ik er tussen de middag bijna elke dag. Jullie mam bakte voor ons een eitje, en al "vretend" buurten we vrolijk verder over onze bovengenoemde zaken. Na een paar maanden kreeg ik zelfs verkering met jouw zusje, Rita. Maar dat was geen probleem voor onze vriendschap. Als ik dan naar jullie thuis kwam, dan kwam ik inmiddels voor iedereen. Het was een gezellig huishouden. Met zijn allen voor de buis, en wat hebben we krom gelegen van het lachen met de verhalen die jullie pa vertelde over vroeger. Als jij dan weleens zag ik daar zo gezellig met Rita op de bank zat, zei je weleens " mag ik oe MT-tje (brommer) eens efkes meenemen??" Ik zei dan, is goed jongen, vat 'm maar. Ik lekker knus op de bank met Rita, jij op je achterwiel door Oirschot. Vervolgens werden we ouder. Ik haalde mijn rijbewijs. Ik was eerder omdat ik bijna twee jaar ouder was. Maar jij reed mee. We gingen je vriend in Venray opzoeken en reden vaak rond Oirschot over zandpaden in de Baest, en langs het kanaal. En maar spollen en driften. Toen jij je rijbewijs haalde, gingen we met twee auto's toeren. De jaren verstreken en we werden ouder. Jij had inmiddels een tijd verkering, met Cobi. Dat klikte ook met mij, en we gingen vaak naar de caravan in Spoordonk. En maar stoken, muziek luisteren, buurten en lachen. De appels hingen zowat gepoft aan de takken boven het kampvuur. We bleven daar slapen. Het was er gezellig. Na een tijd verloren we elkaar wegens omstandigheden uit het oog. We kregen kinderen en hadden beide onze ups en downs. Maar die mooie momenten zal ik nooit meer vergeten. Vaak als ik voor mijn werk op de weg zat, keek ik om mij heen op de weg of ik je toevallig niet zag rijden. Ik wist dat jij ook een tijd veel op de baan was, en had je graag tegen gekomen. Dat deed ik nog tot voor kort. Een bakske koffie bij de pomp, efkes bijbuurten, en wie weet weer wat contact, was vaak mijn gedachte. Ik heb je nooit helemaal los kunnen laten. Pieter, ik zal onze vriendschap nooit vergeten...
Heel veel sterkte gewenst aan iedereen. Liefs, Frank...
