Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Hans Vonk

16-09-194215-01-2015

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • foto Hans
        reactie 53   |   niet OK

        foto van hans in café Hemingway in Helsinki aan het einde van de ANWB Baltische staten reis in 2006


        Willem - Den Haag
        14 mei 2015

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 52   |   niet OK
        Wij hebben Hans leren kennen tijdens de eerste ANWB autoreis naar de Baltische Staten in 2006. Hij was een hele plezierige reisgenoot. Dat hij een sociaal mens was bleek ook na de reis toen hij een reüniebezoek voor het reisgezelschap organiseerde naar diergaarde Blijdorp ,waar hij veel vrijwilligers werk deed. We waren onder de indruk hoe tijdens zijn ziekte ondanks de zware behandelingen de moed erin hield. Uit eindelijke heeft de zware strijd moeten opgeven. Wij bewaren hele goed herinneringen aan hem. we wensen Annelies en zijn kinderen heel veel sterkte dit verlies te dragen.
        Willem en Jeanne Ankersmit

        Willem - Den Haag
        14 mei 2015

        Deel deze pagina:

      • Oom "kip-kerrie'' Hans
        reactie 51   |   niet OK
        Wat ik me niet meer goed kan herinneren, maar wel gehoord heb van mijn ouders, is dat wij bij Hans ingewoond hebben. Het nieuwbouwhuis op de Weidezoom zou klaar zijn, maar de bouw liep uit. Toen heeft Hans ons gezin met open armen in huis genomen aan de meester Lallemanstraat. Voor mij is het sindsdien oom Hans.

        Wat ik me heel goed kan herinneren, is dat als we weer een keer bij oom Hans gingen eten, we meestal kip-kerrie aten. Dat kon hij super lekker klaar maken.

        Verder heb ik nog een paar keer op de kat gepast. En daarvoor moest ik even wennen aan het geven van een insuline spuit.

        Het klaverjassen heb ik ook nog een keer met hem mogen meemaken.

        Michael en ik hebben ook nog een keer één van de legendarische rondleidingen gehad in Blijdorp. Dat zullen we nooit vergeten.

        Liefs Rachel en Michael

        Rachel - Rijswijk
        9 februari 2015

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 50   |   niet OK
        Heb Hans leren kennen in diergaarde Blijdorp. Ik ben blij dat ik hem heb gekend, wat een fijn mens.
        Las nu net pas de e-mail met het bericht dat Hans is overleden, ik was met vakantie.
        Sterkte voor iedereen en in het bijzonder de naaste van Hans

        Wil - Vlaardingen
        30 januari 2015

        Deel deze pagina:

      • Een bijzonder mens, dat was hij.
        reactie 49   |   niet OK

        Zo zal ik me Hans blijven herinneren.
        Lachend; met zijn Annelies; snuffelend bij Villa Augustus en grappend bij het kaarten.


        Jos - Rotterdam
        27 januari 2015

        Deel deze pagina:

      • Enkele bijdragen van de Ikonenpostzegelman
        reactie 48   |   niet OK

        Redactie Eikonikon - Amsterdam e.a.
        24 januari 2015

        Deel deze pagina:

      • Postzegelrubriek met liefde in Eikonikon
        reactie 47   |   niet OK
        Hans verleende zijn medewerking aan ons tijdschrift over ikonen voor het eerst in het juninummer van 1997, t.w. no. 53. Dit was tevens het eerste nummer dat werd uitgegeven met een voorpagina in kleur. Ikonen in de filatelie was de titel. Uitgebreid verhaalde Hans met veel illustraties over postzegels met afbeeldingen van ikonen.

        Twaalf jaar later, in het decembernummer van 2009, no. 106, startte Hans een aparte rubriek met de titel Verzegeld. Hans besprak naar thema de zegels. De eerste serie ging over zegels uit Armenië.

        December 2013, no. 121, was het laatste nummer waarvoor hij een artikel over postzegels schreef en dat ging over Nikolaas zegels. Door zijn ziekte kon hij geen artikelen meer voor ons maken, dat speet ons zeer. Hans was altijd zeer trouw in het sturen van zijn rubriek, en wij waardeerden dat enorm. Op een integere en boeiende wijze beschreef hij de meest prachtige zegels.

        Gelukkig hebben wij mede dankzij Hans’ inzet een waardig opvolger gevonden voor de prachtig ogende postzegelrubriek, maar Hans zal voor ons altijd dé ‘ikonenpostzegelman’ blijven!

        De redactie van Eikonikon, tijdschrift over ikonen

        Redactie Eikonikon - Amsterdam e.a.
        24 januari 2015

        Deel deze pagina:

      • Vol enthousiasme
        reactie 46   |   niet OK
        Hans Vonk... een zeer positief en enthousiast mens. Altijd op zoek naar nieuwe partners (vooral dierenparken) voor het Dreamnight Project, een project voor chronisch zieke en gehandicapte kinderen waar Hans een waar ambassadeur voor was. Elke keer na een reis gaf hij weer namen en (e-mail)adressen door "waar we maar eens contact mee moesten opnemen"... Hans had het voorwerk al gedaan en vol enthousiasme verteld over zijn ervaringen tijdens die Dreamnight avonden... We zijn met Hans niet alleen een warm mens, maar ook een goede ambassadeur kwijtgeraakt...

        Hanck - Rotterdam
        22 januari 2015

        Deel deze pagina:

      • 2013
        Our man in Paramaribo
        reactie 45   |   niet OK
        “Ik weet iemand voor Paramaribo Zoo: Hans Vonk!”
        Ergens in 2003 – ik vermoed in april – liep Peter van Dordrecht mijn kantoor binnen. Als coördinator van de vrijwilligers in Diergaarde Blijdorp bezit Peter een buitenproportioneel groot netwerk. Hij wist dat ik op zoek was naar een onverbeterlijk optimist, liefst met leidinggevende kwaliteiten, die een jaar naar Suriname wilde afreizen om het noodlijdende Paramaribo Zoo uit het slop te trekken.
        “Hans Vonk?”
        Ik had nog nooit van de beste man gehoord, maar was tamelijk wanhopig. Wie kreeg ik zo gek om onbetaald een vrijwel onmogelijke klus te klaren? Paramaribo Zoo had zijn gloriedagen allang achter de rug. Twintig jaar na de revolutie was de dierentuin een schim van zichzelf. Verwaarloosde hokken, een marginale collectie dieren en een schrijnend tekort aan personeel. Paramibo Zoo - of wat daar van over was – dreef volledig op de inspanningen van “directeur” Tulsi en een vijftal slecht betaalde verzorgers die met de moed der wanhoop tuin draaiende hielden.
        Na een korte omschrijving van Hans' capaciteiten, gaf Peter me zijn telefoonnummer.
        Ik belde hem ,meteen op.
        Via de hoorn tuimelde Hans mijn leven binnen. Hij klonk verbaasd, maar was geïnteresseerd en struikelde doorlopend over zijn woorden. Een merkwaardige gesprekspartner.
        “Waarom denk je eigenlijk dat ik die klus kan klaren?” vroeg Hans.
        “Dat weet ik nog niet. Kunnen we elkaar in Blijdorp ontmoeten?”

        Een dag later zocht Hans mij op. Ik was meteen overtuigd; dit was ‘onze’ man in Paramaribo. Niet zozeer door zijn indrukwekkende CV en dito omvang, maar vooral door zijn tomeloos optimisme, guitige pretoogjes en oprechte enthousiasme. Zelf ben ik bepaald niet lichamelijk, maar Hans nam daar geen notie van, greep me met twee handen stevig bij de pols, boog zich voorover en fluisterde samenzweerderig: “Ik doe het, maar Annelies moet het eerst goed vinden.”

        Of Annelies dat punt ooit heeft bereikt, betwijfel ik. Feit is dat ik haar enkele weken later samen met Hans op kantoor leerde kennen. Ze vond Hans’ nieuwste avontuur zijn slechtste idee ooit. Althans, dat vermoed ik. Ondanks Annelies’ reserves hadden we Chinees gehaald om Hans’ twijfelachtige klus te vieren. Terwijl Hans voortvarend het project roemde, was ik vooral bezig Annelies gerust te stellen. Zonder veel succes – dat hele project kon haar (op dat moment) gestolen worden – maar toch voelde ik een klik. Ik snapte Annelies' bezwaren volledig en voelde me oprecht schuldig dat ik de oorzaak was van haar ongemak. Hans’ beslissing stond echter vast: hij ging. Ik beloofde Annelies contact te houden tijdens Hans’ afwezigheid.

        Het avontuur in Suriname heeft gelukkig geen wig gedreven tussen Hans en Annelies. Hoe kon dat ook? Zo’n fijne vent, zo’n lieve vrouw, zo’n hechte relatie. En wat mij betreft werd het project – na deze valse start – het begin van een mooie vriendschap.
        Een half jaar hield Hans het vol, daar in Suriname. Hij zette grootse veranderingen in gang, maar zijn ADHD-achtige, creatieve stijl werd niet door iedereen gewaardeerd. Begrijp me niet verkeerd; de verzorgers droegen Hans op handen, de Nederlandse sponsors en dierentuinen eveneens, maar de Surinaamse hoge heren, met name in het bestuur van Paramaribo Zoo, konden moeilijk wennen aan Hans’ informele, directe manier van doen. Hans bedoelde het goed, maar was zowel slachtoffer als aanstichter van een klassieke botsing der culturen. Hans ging te hard en het bestuur van de Zoo te traag, zullen we maar zeggen.
        Het mooie aan Hans is dat hij zich nooit heeft laten frustreren door het onbegrip dat hij in Suriname ondervond. Eenmaal terug bleef hij een drijvende kracht achter het project. Hij vond Mirjam Berkhout bereid in zijn voetsporen te treden als interim manager van de Zoo, en behandelde meneer Wijngaarden, de voorzitter van het bestuur, met alle egards toen hij naar Nederland kwam voor een tournee langs de Nederlandse dierentuinen.
        Heel sportief.
        Hoe het ook zij: ondanks zijn versnelde terugkeer legde Hans toch maar mooi het fundament voor de wederopstanding van Paramaribo Zoo. Een knappe prestatie.

        Ik heb heel veel van Hans geleerd en blijf inspiratie putten uit zijn positieve levenshouding en aanstekelijke dynamiek. Zo’n kanjer kom ik geen tweede keer tegen, althans niet in dit leven. Misschien dat ik ooit als eerbetoon nog ‘s melkcupjes ga sparen.

        Robert van Herk (destijds hoofd van afdeling Educatie in Diergaarde Blijdorp)

        Robert - Vlaardingen
        22 januari 2015

        Deel deze pagina:

      • 2003
        Hans in Paramaribo
        reactie 44   |   niet OK

        Met Esther, Ardaan en Tjerk


        Truus - Haarlem
        22 januari 2015

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.