Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Zwaniek Homsma leerde ik begin zeventiger jaren kennen toen wij beiden als secretaresse werkzaam waren bij het Instituut voor Medische Psychologie en Psychotherapie aan de Maliebaan in Utrecht. Zwaniek was secretaresse van Prof. Aart Fischer, hoogleraar Psychiatrie en Psychotherapie, en ik werkte voor de afdeling Onderwijs Medische Psychologie. Wij werkten in 2 verschillende gebouwen aan de Maliebaan, maar bij mooi weer kwam Zwaniek altijd naar het Onderwijsgebouw van Medische Psychologie om te lunchen, omdat daar een hele zonnige tuin achter zat, waar wij heel wat uurtjes samen keuvelend in de zon doorgebracht hebben. Zwaniek was altijd onberispelijk gekleed, goed verzorgd en hield wel van een kleurtje op haar huid, dus wij deden altijd een wedstrijdje wie het eerste bruin was en dat won zij glansrijk. Wij hadden vanaf het begin een goede band samen, deelden lief en leed, en konden ook ontzettend met elkaar lachen. Ik herinner me vooral de lol die we hadden met Jos Jacobs, de conciërge en een echte Wijk C-er uit Utrecht, die de films over Seksuologie voor de medisch studenten moest afspelen in het onderwijsgebouw. Zwaniek en ik zaten met "rode oortjes" naar zijn commentaar te luisteren. Bij mijn eerste kennismaking met Zwaniek heb ik gezegd, dat ik haar naam zo mooi vond, en als ik ooit een dochter zou krijgen, ik haar Zwaniek zou noemen. Ik ben in 1975 van Utrecht naar Nijmegen verhuisd en daarmee ben ik haar uit het oog verloren, maar niet uit het hart. Op 4 april 1985 is onze dochter geboren en we noemden haar Zwanique! Ik heb Zwaniek een geboortekaartje gestuurd en er is toen opnieuw contact gelegd met in de afgelopen 40 jaar verschillende bezoeken over en weer tot gevolg en bovenal heeft ze onze dochter zien opgroeien tot een volwassen vrouw. Ze was dol op haar en ontpopte zich als een ware peettante. Toen ze geneeskunde wilde gaan studeren en Utrecht haar eerste voorkeur had bij de loting, boden Zwaniek en Jo aan, dat ze zich wel over haar wilden ontfermen als ze in Utrecht ging studeren. Dat liep anders, want ze werd ingeloot aan de VU, maar het contact is altijd gebleven.
Marie-Anne Tacke-Mutsaers.

We missen Zwaniek al een tijdje. Sinds 1992 was ze een trouwe vriendin, eerst naast Willem, dan naast Jo, eerst in Utrecht, dan in Zuid Limburg. We condoleren Jo en kinderen met dit verlies en blijven ons een vriendelijke, energieke en efficiente vrouw herinneren. Jannie en Geert Blijham

Beste Jo en Familie, Van harte gecondoleerd met het verlies van jullie dierbare Zwaniek, wij wensen jullie veel sterkte toe en hopen dat jullie er vrede mee hebben.
CON en Els Claessens

Beste Jo,
Anneke en ik wisten dat we dit bericht konden verwachten. Via Jan en Ans hoorden wij hoe het met Zwanik ging. Wij denken nog terug aan die keer, dat we bij jullie hebben mogen lunchen. Zij deed haar uiterste best om het ons naar de zin te maken. Geweldig!
Wij wensen jou en de hele familie sterkte bij het verwerken van dit verlies en het allerbeste voor de toekomst!
Ger en Anneke Kockelkorn (Meerssen, Limburg)