Och Yvonne,

In de periode op de Watersteeg heb ik je leren kennen als een gepassioneerde collega. Een hart voor de zorg, en groot hart. Soms een strenge blik, die opeens kon veranderen in schaterlach. Leidinggevende én warm mens.
Je gaf me bijna 25 jaar geleden 'Ik denk' van Bert Schierbeek, op een ansichtkaart, na het plotselinge overlijden van mijn moeder. Zo treffend, zelfs en ook nu. Je raakte me daarmee diep. Je hebt met dat ene gedicht mijn leven veranderd: voorheen deed de poëzie mij niet veel, nu kijk ik naar viereneenhalve meter bundels in mijn boekenkast, dankzij jou. Alleen al daarom zou ik bijna zeggen: je leven had zin.
Ik heb de livestream zojuist in de herhaling gezien. Ik zag bevestigd door anderen wat ik bijna 25 jaar geleden als meende te voelen: je was een mooi, goed, en warm mens.
En ik denk dat het gepast is als jou nu het gedicht weer terug geef:

ik denk
als het regent
laat ze niet worden

en als het stormt
vat ze geen kou

en ik denk ook
dat dat denken
niet helpt
want je wordt nooit meer
nat, noch vat je een kou

want het regent
noch waait ooit
meer voor jou

Ton B.

Ik ken Yvonne van destijds verpleeghuis de Watersteeg in Veghel. Al heel wat jaartjes geleden.
Een herinnering is dat ik ooit op sollicitatiegesprek ging bij Yvonne en aangenomen werd. Ze was een inspiratiebron en wat ik ook erg leuk vond was de gesprekjes bij AH als we elkaar toevallig tegen kwamen. Terloops vertelde ze dan dat ze vooral op zoek was naar vooral lekkere hapjes en lekker eten voor het weekend als haar dochter naar huis kwam.
Rust zacht Yvonne. Alle nabestaanden veel sterkte toegewenst.

Het is alweer een paar jaar terug,
voor de laatste keer gezien.
Maar voor eeuwig onuitwisbaar
uit mijn geheugen.


Een pronte vrouw,
Sterk en fier.
Vertelde met rode lippen en een vrolijke zwier
wat haar bezighield. Met verve.

Die uitnodigde om naar te luisteren,
met de oren open en gespitst.
En áls je al niet zou willen luisteren naar de inhoud
dan nóg kon ze je aandacht vasthouden.

Met humor en een rode ballon.
Lopend tussen het kindergedruis.
Ze kon ook de kleinsten betoveren
met haar tomeloze energie.
Om ze daar op te laten dobberen
als in de veilige haven.

Met die oogopslag achter die mooie bril
Met rode vrolijke lippen
Met een heerlijke eigen stem
Een groot statuur.

Lieve Yvonne
Een rode lipstick en een zweem van parfum, je hoefde niet zichtbaar te zijn maar iedereen wist, Yvonne is aanwezig. Jij hebt mij geleerd dat geschiedenis de basis is voor de toekomst. Leer van het verleden en pas dat toe in de toekomst. Ik ken niemand die zo belezen was als jij en die kon schrijven zoals jij. Je bent mijn voorbeeld geweest en heb veel van je mogen leren. Dank je voor alles wat je me hebt gebracht. Ik wens iedereen heel veel sterkte toe, je laat een grote leegte achter.
Liefs Brigitta

Beste Chrit, Lenie en ik hebben de beste herinneringen aan Yvonne. Vooral aan die lange vakantiedagen vol regen in Bretagne in 2003, waar Yvonne zich met haar nuchterheid en acceptatievermogen doorheen sloeg. Dat waren heel goede eigenschappen van haar en daarom mocht ik haar als mede-vakantieganger graag. Ik laat een foto achter die karakteristiek is voor die vakantie waar we jou en Yvonne leerden kennen: lekker samen oesters eten, genieten van elkaar en van het buiten zijn op die fraaie kasteelcamping, stevige discussies aan tafel over politiek en nog eens, alweer, een flesje goede witte wijn opentrekken. Jullie stonden toen dacht ik met een klein tentje op een enorme kampeerplaats en het was heel erg gezellig samen. Ik heb maar van één ding spijt: dat we dat niet nog veel vaker vakantie samen met jou, Yvonne, Karin en Nieko hebben georganiseerd, want het was een geweldige vakantie. Heel veel sterkte bij het grote gemis van zo'n bijzonder mens!