Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Wim Sjardijn

07-06-194406-10-2020
      Dit is een algemene kennisgeving om u op de hoogte te brengen van dit verlies. U kunt dit bericht delen met andere bekenden. Naast informatie rondom het afscheid kunt u hier ook zelf reageren. Uw herinnering, reactie of condoleance wordt zeer op prijs gesteld.

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Toespraak van Joop en Gerda
        reactie 14   |   niet OK
        In 1972 kwamen wij in de wijk Wheermolen in Purmerend wonen, het was een nieuwbouwwijk met veel jonge gezinnen en na ongeveer een jaar leerden we Marijke en Wim kennen die recht achter ons woonden met hun dochtertje Vera van nog geen jaar.
        In de zomer van 1974 nodigden Marijke en Wim ons uit, om bij hun thuis, op kleurentelevisie, de finale van het WK voetbal, van Nederland tegen West Duitsland te komen kijken, helaas verloor Nederland die wedstrijd met 2-1, maar het was wel het begin van onze jarenlange vriendschap.
        Wim hield erg van fotograferen en heeft die middag nog een paar mooie foto’s van onze dochter Jolanda gemaakt, die toen bijna 4 maanden was.
        In februari ’76 werd onze dochter Irene geboren en in oktober van dat jaar kwam bij Marijke en Wim hun zoon Eddy. In die tijd paste we regelmatig op elkaars kinderen, zo gingen wij ’s avonds zwemmen en dan paste Marijke en Wim op en als wij thuis kwamen dan werd het omgedraaid en gingen zij zwemmen en pasten wij op. Dat oppassen ging met een babyfoon en Wim was altijd degene die uitdacht hoe dat het beste kon, zo kon je in die tijd bijvoorbeeld een zender opzoeken op de radio, maar dat was niet ideaal omdat veel mensen met een zogenaamd “bakkie” ook op de zender zaten, Wim zocht altijd naar oplossingen, maar op een gegeven moment kwamen er goede babyfoons op de markt waar we nog jaren gebruik van hebben gemaakt.
        In die tijd hadden we dezelfde bungalowtent en stond die van ons met een paar haringen wel goed genoeg, die van Wim stond als een huis en was zo verankerd dat hij zelfs met orkaankracht nog niet zou omwaaien.
        Later toen de kinderen groter waren hadden we allebei een caravan en zijn we een weekendje naar Brabant geweest, de fietsen mee en hebben we fijne dagen gehad. Ook zijn wij met zijn vieren naar Italië geweest en in onze herinnering was dat een van onze mooiste vakanties, het hotel lag aan het meer van Bolsena en elke dag maakte we mooie excursies, o.a. naar Perugia, Rome, Assisi en nog veel meer, als we dan na een vermoeiende dag terugkwamen, konden we nog heerlijk op het terras zitten met een drankje en genieten van het prachtige uitzicht op het meer en de achterliggende bergen.
        Joop
        Nadat Wim door Jos van Deursen lid was geworden van de Shell Singers werd mij de vraag door Wim gesteld: Ze zoeken nog zangers, is dat iets voor jou? Zodoende werd ik introducee lid van de Shell Singers. Wat hebben wij daar een mooie tijd gehad. Prachtige concerten onder leiding van Co van der Heide Wijma. Vele malen in het Concertgebouw en de Beurs van Berlage. Korenontmoetingen van Shell Koren, radio-opnamen bij Herman Emmink in de Flint en in de professionele opnamestudio van de AVRO. De mooiste concerten waren in de kleine zaal van het Concertgebouw. Je kon er een speld horen vallen en wat mij in het bijzonder is bijgebleven het concert in het kleine kerkje van Sijbekarspel met pianomuziek van Ru van Veen. Ook werden bij dit koor de dames betrokken bij de sanatoriumtripjes. De saamhorigheid van dit koor was groot. Wim, ik ben je dankbaar dat je mij hierbij hebt betrokken.
        We hebben Wim leren kennen als een harde werker met oog voor detail, zelfs toen hij gehinderd werd door zijn afasie, wees hij ons nog op een kastdeurtje dat niet helemaal mooi aansloot op het andere deurtje.
        Wim we zullen je missen en houden goede herinneringen over aan een fijne vriend en buurman.



        Joop en Gerda - Puremerend
        5 april 2022

        Deel deze pagina:

      • Toespraak van Rudy
        reactie 13   |   niet OK
        Lieve Wim,
        We zijn heel wat jaren samen op vakantie geweest en altijd veel gelachen en plezier gehad. In het begin had ik weer een tent maar als je ouder wordt ga je toch liever met een caravan dus die kwam er. Vroeger met de hele familie naar een natuurvrienden huis in Duitsland en als ik zeg de hele familie was dat ook zo. Carolien en Henk plus Jeroen en Wouter. Daarna zocht iedereen zijn eigen weg. Jullie gingen al jaren naar het trefkamp van het Nivon en op een dag zei Marijke dat dat ook wel wat voor mij was. Na het overlijden van Ton ging ik eigenlijk niet meer op vakantie. Het was heel fijn weer op vakantie te gaan en te genieten van de bergen en wandelingen die we samen hebben gemaakt. Ook nu gingen we naar het trefkamp van het Nivon. We waren in Corvarra waar we op een dag de achterkant van Sassongher zouden beklimmen en dan door te gaan naar Forcelles. Boven aangekomen moesten we naar links en dat bleek een pad met links en rechts een afgrond. Wim zei oh nee ik ga terug terwijl Marijke al aan de andere stond. Marijke zei ik kom niet terug ben blij dat er overheen ben. Ik stond nog bij Wim en na veel op hem inpraten en gezegd wat hij moest doen op handen en knieën kruipen en alleen maar naar de grond kijken voor je. Heel voorzichtig ging Wim over het pad elke keer vragen ben ik er al. Achteraf was hij heel trots dat hij deze sprong had gewaagt.

        Rudy - Maarssen
        3 april 2022

        Deel deze pagina:

      • Mijn woorden over Wim gesproken op zijn Crematie
        reactie 12   |   niet OK
        Lieve Wim,

        Toen jij in Leiden werd geboren had je al een grote broer Koos en een zus Riet. Zij waren 17 en 14 jaar ouder. Vooral met Riet had jij een hele goede band, ze was als een moeder voor jou. Op de lagere school was je een goede leerling en door de hulp van je meester ben je naar de MAVO gegaan i.p.v. de LTS. Je slaagde met goede cijfers voor je MULO-B en besloot te solliciteren bij de Shell voor de opleiding van leerling analist. Op dat moment wist je nog niet wat dat inhield, maar het meisje dat jij erg aardig vond wilde analist worden. De Shell bood jongeren een opleiding voor leerling analist aan. Gelukkig was jij 1 van de sollicitanten, die bij de Shell aan de opleiding kon beginnen. Je eerste collega was Jos. In het begin botste het wel eens tussen jullie, want analisten denken vaak dat alléén zij het bij het rechte eind hebben. Maar er groeide een hechte vriendschap tussen jou en Jos. De vriendschap met Jos betekende de afgelopen 20 jaar ontzettend veel voor jou, maar zeker ook voor mij.
        Wim je hebt 12 jaar avondstudie gedaan, zodat je die kon gebruiken bij je werk. Dat leverde goede resultaten op want je moest geregeld mee naar de notaris om je handtekening te kunnen zetten op een patent, waar jij aan had meegewerkt. Nieuwe dingen uitzoeken en uitvinden was je lust en leven. Toen je gepromoveerd werd tot projectleider vond je het helemaal niet erg om af en toe een labjas aan te trekken om in het lab mee te helpen. Als er iemand vertrok, jubileerde of iets dergelijks, ging je met je collega’s hard oefenen om een sketch-je of toneelstukje op te kunnen voeren Toen jij 55 jaar was ging je al met pre-pensioen. Je moest daar erg aan wennen en ging daarom lekker klussen in ons huis. Net toen jij je draai had gevonden kreeg je je C.V.A. met alle nare gevolgen.

        Nu weer even terug naar je jeugd. Ik leerde jou eind 1962 kennen bij de jeugdvereniging Jonge Strijd. Elke zaterdagavond kwamen we van 8 tot 10 uur bijeen om iets gezelligs te doen, bijvoorbeeld dansen. Jij hebt mij dit toen geleerd. Doordat het een strenge winter was duurde het even voordat je mij naar huis kon brengen, want als ik met de bus kwam, was jij met de fiets of omgekeerd. Maar uiteindelijk lukte het en hebben we heerlijk staan zoenen in de box van de flat waar ik woonde. Ik was daardoor 15 minuten te laat thuis en mijn moeder ongerust. De eerste keer dat jij mij thuis kwam ophalen, begroette onze hond Sita jou, door op elke schouder een poot te leggen. Maar dat vond jij niet leuk, want je was een beetje bang voor grote honden. Maar binnen de kortste keren was je gesteld op deze hond. Na vijf jaar verkering kochten wij een huis in Purmerend en een half jaar later op 23 juni 1967 trouwden wij en gingen we daar wonen. Jij mistte ontzettend de zee en wilde eigenlijk dichter bij het strand wonen. Omdat ik in mijn jeugd erg vaak verhuisd ben, wilde ik dat liever niet. Echter vrij snel was je gelukkig met ons eigen plekje in Purmerend en wilde je ook niet meer verhuizen.
        Vanaf het moment dat Vera geboren werd, was je een geweldige vader. Na 10 kraamdagen kon jij beter een katoenen luier met veiligheidsspel bij Vera om doen dan ik. Je liep ook achter de kinderwagen en was de enige vader die met zijn dochter meeging naar zwemles. Voorlezen deed je ook vaak of je verzon zelf een verhaaltje en je hand was dan een slang, hondje of hertje. Ook hielp jij altijd bij de kinderfeestjes, niet alleen bij de uitvoering, maar ook bij het bedenken daarvan. Speurtochten binnen- en buitenshuis, ober bij een etentje voor Vera en haar vriendinnen, hardloopwedstrijd tijdens een feestje van Eddy enz. Eddy en Vera stoeiden ook graag met jou. Jij won natuurlijk altijd, maar op een gegeven moment waren ze jou eindelijk de baas en daar genoten zij natuurlijk enorm van. Toen Vera op zichzelf ging wonen hielp jij haar ook met klussen in haar nieuwe kamer/woning. Het heeft je veel verdriet gedaan dat je dit niet voor Eddy hebt kunnen doen, toen hij ons huis verliet.
        Je had ook hobby’s, fotograferen vond je heel leuk om te doen. Je drukte zelf foto’s af op zolder, waar je een donkere kamer had gemaakt. Je fotografeerde vooral de natuur, gebouwen en details daarvan. Ik ben voor deze crematie door onze fotoalbums gegaan het viel me op, dat je tijdens onze jongerenreis naar Oostenrijk, een jaar voor ons trouwen (!!!!) niet 1 foto van mij had gemaakt… Van onze kinderen maakte je gelukkig wel veel foto’s en later dia’s.
        Zingen deed jij ook graag. Op de labzaal konden jouw collega’s regelmatig genieten van het gezang van Winnie en jou. Toen jij hoorde dat Jos lid werd van het Shell mannenkoor dacht jij, als Jos het kan, kan ik het ook. Je bent vanaf 1982 lid geweest, tot het koor eind 1998 werd opgeheven. Daarna ben je meteen lid geworden van het Purmerends mannenkoor, want je wilde het zingen echt niet missen.
        Wandelen en fietsen vond je ook heerlijk om te doen. Jarenlang hebben we elke eerste zondag van de maand dagwandelingen gemaakt met het Nivon. In de herf

        Marijke - Purmerend
        13 januari 2021

        Deel deze pagina:

      • Dat ik je mis
        reactie 11   |   niet OK

        Vera - Wateringen
        19 oktober 2020

        Deel deze pagina:

      • Lieve papa,
        reactie 10   |   niet OK

        Bijna 20 jaar geleden verloor ik je voor de eerste keer.
        Jij, mijn pa, mijn pa die alles kon.
        Je was er altijd, met liefde en raad en daad.
        Je was er nog steeds, en toch ook niet meer, je was niet meer die, die ik mis, die ik nog steeds mis.
        Later verdween er nog een stukje van jou, al dacht ik eerder niet dat dat nog mogelijk was. 

        En nu...
        Nu ben je er, alleen nog in onze gedachten..
        In mijn gedachten.
        In alles om mij heen.
        In van… hoe zou pa dat hebben aangepakt… 
        In.. wat zou pap daar nou van gevonden hebben… 

        Uren hebben we al zitten praten in mijn hoofd de laatste 20 jaar.
        Zo zijn we vorig jaar nog samen op wandel vakantie geweest. Een meerdaagse tocht over de bergrug van een eiland, overgoten door zon en met uitzicht op de zee. Ook hebben we samen vaak tot diep in de nacht op onze computers zitten prutsen om iets voor elkaar te krijgen, eerst belden we elkaar nog voor oplossingen en ideeën, later ging dat natuurlijk gewoon live via Skype. Soms daagden we elkaar uit in het Italiaans, want dat moest toch echt beter voor je volgende reis naar Italië.Maar het vaakst van alles zijn we samen gaan klussen, en zo af en toe kon ik je dan apetrots iets laten zien wat ik dan helemaal handig zelf had uitgevogeld en jij nog niet wist of kende.

        Het was mooi.

        En als ik je dan weer zag…
        Boos en verdrietig.
        Hoe kan dat, er zijn, en er niet meer zijn?
        Hoe dan?
        Sorry pap, voor dat ik je al zo miste voordat je er echt niet meer was.

        Ik mis je al bijna 20 jaar…
        Het is goed zo, het is klote, het is klaar.

        Zelf vond je het ook klote, en godverdomme, en moeilijk als je niet zeggen kon wat je nog zeggen wilde.
        Het bleef moeilijk en er was vaak verdriet, om al wat we misten, en dat je niet meer mee kon doen.
        Ik heb vaak gezien hoe je buiten gesloten, in jezelf opgesloten zat.
        Maar ik heb ook de liefde gezien, de liefde voor en van jou.

        Ik dacht dat ik eigenlijk al afscheid van je genomen had, maar dat blijkt toch niet helemaal waar.

        Dag lieve pap,
        Ik laat je nu echt gaan, al zal ik je altijd blijven missen.


        Vera - Wateringen
        19 oktober 2020

        Deel deze pagina:

      • Goede herinneringen
        reactie 9   |   niet OK
        Ik herinner me vooral de gezellige familiefeestjes. Verjaardagen en af en toe een andere feestdag. Ik herinner me vooral veel lachen en de prettige sfeer. Met name als de gehele familie er was. Verjaardagen met verse soep, zelfgebakken taarten en veel grappen, met name tussen Wim en Bob. Wim hield ook van die gezelligheid en gekkigheid. Dank voor deze prettige herinneringen! Daarnaast veel sterkte en kracht voor Marijke, Vera en Eddy .
        Marenthe de Nijs-Schmitz

        Marenthe - Alphen aan den Rijn
        14 oktober 2020

        Deel deze pagina:

      • Herinneringen
        reactie 8   |   niet OK
        Toen ik eind 1960 uit militaire dienst terug kwam op het Shell-laboratorium in Amsterdam, nu 60 jaar geleden, was Wim ook op die afdeling polymeren geplaatst. Wim deed daar vooral het chemische werk en ik het meer fysische-/product gerichte deel. Maar zeker in het begin van die tijd bij Shell, werkten we heel veel samen. Met onderbrekingen, als ik ander soort werk ging doen heeft dat zo’n 36 jaar geduurd, tot onze vervroegde pensionering.

        We waren dus goede collega’s maar we werden ook vrienden. Niet meteen in het begin, o nee! We waren beiden driftkikkers en bovendien nogal eigenwijs en dat leidde dan wel eens tot stevige meningsverschillen. We stonden soms met rode koppen tegenover elkaar en maakten ruzie om………. Ja, om niets eigenlijk, een futiliteit.
        Maar we zongen ook samen liedjes tijdens het werk, waarbij Wim dan het populaire genre vertolkte, zoals “a voice in the wildernis” van Cliff Richard, en ik het wat ernstiger repertoire. Dat samen zingen schepte wel een band en zo werden we al snel vrienden. We hadden het goed samen, daar op het lab!

        Toen ik in 1982 bij het Shell-mannenkoor ging zingen, kwam Wim er ook al snel bij. Het waren “gouden” jaren daar. Elke donderdagavond naast elkaar repeteren, samen in het bestuur, samen nieuwe muziek uitzoeken en klaarmaken voor de zangers.
        Bij het 50-jarig bestaan van het koor in 1998 hebben we een boekje gemaakt om dat te vieren. Voor het scannen en bewerken van oude foto’s en verhalen had Wim de benodigde computer-apparatuur thuis. Eddy was toen al een kei in het zoeken op internet en hij leverde ons vaak precies dat programmaatje wat nodig was om verder te kunnen en er iets moois van te maken.
        Toen het koor een jaar later werd opgeheven zijn we samen met een aantal andere Shell-zangers overgestapt naar het nog jonge Purmerends Mannenkoor. Ook daar hebben we met veel plezier gezongen: twee tenoren weer vertrouwd naast elkaar.

        We hadden grootse plannen voor na onze pensionering. We zouden lekker gaan computeren, klussen, fietsen en misschien iets heel anders samen gaan doen. Maar Wim kreeg een zware beroerte en het bleef bij plannen.

        Wel hebben we als het goed weer was nog samen tripjes gemaakt naar bijvoorbeeld het golfterrein in de Purmer, hij in de scootmobiel en ik op de fiets. Wim trakteerde dan op een kop thee met iets lekkers op het terras van het restaurant. Maar die “uitjes” werden minder frequent en op het laatst wilde hij zelfs niet meer naar buiten.

        Ik zal hem missen, want Wim was mijn vriend, een echte vriend!

        Jos

        Jos & Mies - Purmerend
        14 oktober 2020

        Deel deze pagina:

      • Fijne vakantie met Win en Marijke
        reactie 7   |   niet OK
        Lieve Wim,
        We zijn heel wat jaren samen op vakantie geweest en altijd veel gelachen en plezier gehad. In het begin had ik weer een tent maar als je ouder wordt ga je toch liever met een caravan dus die kwam er. Vroeger met de hele familie naar een natuurvrienden huis in Duitsland en als ik zeg de hele familie was dat ook zo. Carolien en Henk plus Jeroen en Wouter. Daarna zocht iedereen zijn eigen weg. Jullie gingen al jaren naar het trefkamp van het Nivon en op een dag zei Marijke dat dat ook wel wat voor mij was. Na het overlijden van Ton ging ik eigenlijk niet meer op vakantie. Het was heel fijn weer op vakantie te gaan en te genieten van de bergen en wandelingen die we samen hebben gemaakt. Ook nu gingen we naar het trefkamp van het Nivon. We waren in Corvarra waar we op een dag de achterkant van Sassongher zouden beklimmen en dan door te gaan naar Forcelles. Boven aangekomen moesten we naar links en dat bleek een pad met links en rechts een afgrond. Wim zei oh nee ik ga terug terwijl Marijke al aan de andere stond. Marijke zei ik kom niet terug ben blij dat er overheen ben. Ik stond nog bij Wim en na veel op hem inpraten en gezegd wat hij moest doen op handen en knieën kruipen en alleen maar naar de grond kijken voor je. Heel voorzichtig ging Wim over het pad elke keer vragen ben ik er al. Achteraf was hij heel trots dat hij deze sprong had gewaagt.
        Het volgende had weer te maken met zijn hoogte vrees we waren weer met het Nivon bergsport kamperen In Les Haudére en hadden weer een route uitgezocht naar de Pass du Chevres. Eddy was er ook bij. Het was prachtig weer en uiteindelijk kwamen we bij de pas. Het uitzicht was prachtig en beneden ons in denk zo’n 25-30 meter lager lag de gletsjer die je met een stalen ladder kon bereiken. Eddy wilde er graag heen maar Marijke zei dit doe ik niet mij te eng. Wim dacht er niet over om die ladder af te gaan stijl langs de wand, Ik vond het zo zielig voor Eddy dus ik besloot met hem naar beneden te gaan. Na veel wikken en wegen ging Marijke toch ook maar mee Wim bleef boven. Wij waren bijna beneden toen we Wim hoorde roepen wacht op mij ik kom ook. Hij kwam met een grote grijns beneden en stond nog te bibberen op zijn benen. We hebben heerlijk op de sneeuw en het ijs gelopen het was fantastisch Maar ja toen nog terug Maar dat ging goed en achteraf toen we weer bij de camping waren was hij super trots.
        Wim ik ben blij dat je lijden voorbij is en wens Marijke, en de kinderen en kleinkinderen in de toekomst heel veel sterkte..

        Ruud de Wolf.



        Ruud - Utrecht
        13 oktober 2020

        Deel deze pagina:

      • 1991
        reactie 6   |   niet OK

        wim en marijke waren aanwezig op ons koperen huwelijksfeest in 1991
        foto 2: Wim (en Winnie) doen een heel leuk woordje bij mijn afscheid van shell.
        foto 3: Wim's bijdrage aan mijn afscheidsboek van shell. scherven brengen geluk, refererend aan mijn glas in lood hobby (nog steeds!) . nog niet zo lang geleden kwam ik er achter dat de scherven als een puzzel in elkaar gezet konden worden, met als resultaat, een prachtig glas in lood raam.


        Joop en Irene - Hoorn
        11 oktober 2020

        Deel deze pagina:

      • gecondoleerd, marijke en familie.
        reactie 5   |   niet OK
        marijke en familie, hierbij gecondoleerd met het overlijden van Wim.
        In onze shell tijd hebben we behoorlijk lang met elkaar samen gewerkt: eerst als collega's en de laatste tijd was Wim mijn directe chef. Marijke , ik heb het in het verleden al eerder gezegd: ik heb met Wim altijd heel prettig kunnen samenwerken. Ik kan me niet herinneren dat er ooit een verkeerd woord is gevallen. Wim was voor mij een goed mens!
        Wim heeft bij mijn afscheid van shell nog een leuk woordje gedaan.
        afschuwelijk was het dan ook dat vrij snel na wim's pensioneren de rampspoed bij Wim toesloeg. voor Wim, maar ook voor jou, Marijke en familie. Wij hebben bewondering hoe jullie daar mee om hebben kunnen gaan.
        Wij wensen jullie sterkte toe in deze moeilijke tijd.

        ik heb nog een paar foto's toegevoegd uit de tijd toen voor jullie alles nog goed was.

        Joop en Irene Beerepoot.

        Joop en Irene - Hoorn
        11 oktober 2020

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.