Lieve Wim,
Toen jij in Leiden werd geboren had je al een grote broer Koos en een zus Riet. Zij waren 17 en 14 jaar ouder. Vooral met Riet had jij een hele goede band, ze was als een moeder voor jou. Op de lagere school was je een goede leerling en door de hulp van je meester ben je naar de MAVO gegaan i.p.v. de LTS. Je slaagde met goede cijfers voor je MULO-B en besloot te solliciteren bij de Shell voor de opleiding van leerling analist. Op dat moment wist je nog niet wat dat inhield, maar het meisje dat jij erg aardig vond wilde analist worden. De Shell bood jongeren een opleiding voor leerling analist aan. Gelukkig was jij 1 van de sollicitanten, die bij de Shell aan de opleiding kon beginnen. Je eerste collega was Jos. In het begin botste het wel eens tussen jullie, want analisten denken vaak dat alléén zij het bij het rechte eind hebben. Maar er groeide een hechte vriendschap tussen jou en Jos. De vriendschap met Jos betekende de afgelopen 20 jaar ontzettend veel voor jou, maar zeker ook voor mij.
Wim je hebt 12 jaar avondstudie gedaan, zodat je die kon gebruiken bij je werk. Dat leverde goede resultaten op want je moest geregeld mee naar de notaris om je handtekening te kunnen zetten op een patent, waar jij aan had meegewerkt. Nieuwe dingen uitzoeken en uitvinden was je lust en leven. Toen je gepromoveerd werd tot projectleider vond je het helemaal niet erg om af en toe een labjas aan te trekken om in het lab mee te helpen. Als er iemand vertrok, jubileerde of iets dergelijks, ging je met je collega’s hard oefenen om een sketch-je of toneelstukje op te kunnen voeren Toen jij 55 jaar was ging je al met pre-pensioen. Je moest daar erg aan wennen en ging daarom lekker klussen in ons huis. Net toen jij je draai had gevonden kreeg je je C.V.A. met alle nare gevolgen.
Nu weer even terug naar je jeugd. Ik leerde jou eind 1962 kennen bij de jeugdvereniging Jonge Strijd. Elke zaterdagavond kwamen we van 8 tot 10 uur bijeen om iets gezelligs te doen, bijvoorbeeld dansen. Jij hebt mij dit toen geleerd. Doordat het een strenge winter was duurde het even voordat je mij naar huis kon brengen, want als ik met de bus kwam, was jij met de fiets of omgekeerd. Maar uiteindelijk lukte het en hebben we heerlijk staan zoenen in de box van de flat waar ik woonde. Ik was daardoor 15 minuten te laat thuis en mijn moeder ongerust. De eerste keer dat jij mij thuis kwam ophalen, begroette onze hond Sita jou, door op elke schouder een poot te leggen. Maar dat vond jij niet leuk, want je was een beetje bang voor grote honden. Maar binnen de kortste keren was je gesteld op deze hond. Na vijf jaar verkering kochten wij een huis in Purmerend en een half jaar later op 23 juni 1967 trouwden wij en gingen we daar wonen. Jij mistte ontzettend de zee en wilde eigenlijk dichter bij het strand wonen. Omdat ik in mijn jeugd erg vaak verhuisd ben, wilde ik dat liever niet. Echter vrij snel was je gelukkig met ons eigen plekje in Purmerend en wilde je ook niet meer verhuizen.
Vanaf het moment dat Vera geboren werd, was je een geweldige vader. Na 10 kraamdagen kon jij beter een katoenen luier met veiligheidsspel bij Vera om doen dan ik. Je liep ook achter de kinderwagen en was de enige vader die met zijn dochter meeging naar zwemles. Voorlezen deed je ook vaak of je verzon zelf een verhaaltje en je hand was dan een slang, hondje of hertje. Ook hielp jij altijd bij de kinderfeestjes, niet alleen bij de uitvoering, maar ook bij het bedenken daarvan. Speurtochten binnen- en buitenshuis, ober bij een etentje voor Vera en haar vriendinnen, hardloopwedstrijd tijdens een feestje van Eddy enz. Eddy en Vera stoeiden ook graag met jou. Jij won natuurlijk altijd, maar op een gegeven moment waren ze jou eindelijk de baas en daar genoten zij natuurlijk enorm van. Toen Vera op zichzelf ging wonen hielp jij haar ook met klussen in haar nieuwe kamer/woning. Het heeft je veel verdriet gedaan dat je dit niet voor Eddy hebt kunnen doen, toen hij ons huis verliet.
Je had ook hobby’s, fotograferen vond je heel leuk om te doen. Je drukte zelf foto’s af op zolder, waar je een donkere kamer had gemaakt. Je fotografeerde vooral de natuur, gebouwen en details daarvan. Ik ben voor deze crematie door onze fotoalbums gegaan het viel me op, dat je tijdens onze jongerenreis naar Oostenrijk, een jaar voor ons trouwen (!!!!) niet 1 foto van mij had gemaakt… Van onze kinderen maakte je gelukkig wel veel foto’s en later dia’s.
Zingen deed jij ook graag. Op de labzaal konden jouw collega’s regelmatig genieten van het gezang van Winnie en jou. Toen jij hoorde dat Jos lid werd van het Shell mannenkoor dacht jij, als Jos het kan, kan ik het ook. Je bent vanaf 1982 lid geweest, tot het koor eind 1998 werd opgeheven. Daarna ben je meteen lid geworden van het Purmerends mannenkoor, want je wilde het zingen echt niet missen.
Wandelen en fietsen vond je ook heerlijk om te doen. Jarenlang hebben we elke eerste zondag van de maand dagwandelingen gemaakt met het Nivon. In de herf
