Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Een week voor ze overleed deed ze mij het van mij gekregen medaillon om de hals. Toen ik het opende bleek er een opgevouwen knipseltje in te zitten waarop onderstaand gedichtje stond dat door mij op de rouwcirculaire is gebruikt.  

Als ik ga moet je niet huilen
want écht weg ben ik eigenlijk niet
mijn lichaam is nu duizend dingen
heb daarom niet zoveel verdriet

Ik ben de wind ik ben de regen
ik ben de zon het jonge gras
ik ben de sneeuw en duizend dingen
ik ben weer degene die ik was

En als je wakker wordt,
bekijk dan de bomen en de blauwe lucht
kijk naar de vlinders en de bloemen
kijk naar de vogels in hun vlucht

Want al die duizend dingen ben ik
sinds ik mijn lichaam achter liet
die duizend dingen zijn mijn leven
dus zie je, écht weg ben ik niet

Het medallion draag ik nu met een klein fototje van haar aan de ene kant en aan de andere één van ons samen. Harderwijk, 29 december

2008
ZE ZEGGEN...

ze zeggen dat je dood
bent maar het is niet waar
ja, ik weet het wel je bent niet hier
ik kan je niet meer aanraken
maar ik praat nog steeds met je
ik mis je lijfelijke aanwezigheid
je hand op mijn kop je wang tegen mijn wang
je warmte om me heen
maar je bent altijd bij me
nee mijn lief het is niet waar
JE BENT NIET DOOD
dat ben je pas als ik je zou vergeten
en dat mijn lief is een onmogelijkheid
want wij zijn met elkaar versmolten voor altijd

;jouw Hoogie