Willem de Goede werd geboren op 19 april 1920. Willem was getrouwd. De laatste woonplaats van Willem was Duiven.

Papa werd op 19 april 1920 in Schiedam geboren. Hij groeide op in een gezin met 3 jongens. Zijn vader was brigadier en zijn moeder, zoals zo vele vrouwen in die tijd, was huisvrouw. Papa hield van muziek en speelde zelf gitaar. Samen met broer Koen en een goede vriend vormden ze een bandje. In de oorlog werd papa opgepakt en naar Duitsland tewerkgesteld. Dit zeer tegen zijn zin. Nadat hij weer terug was, kon hij bij de Holland Nautic terecht om te werken want hij had een Scheepstuigbouwkundige opleiding genoten. Hij vond het heerlijk om boten te bouwen. Daar leerde hij ook mama kennen en zijn ze 5 jaar verloofd geweest. In die periode ging hij er ook echt werk van maken om een grondige studie van de bijbel te maken en liet hij zich dopen. Weer wat later kwam hij bij Smit in Kinderdijk te werken. Daar woonden ze ook toen ze trouwden in een deel van een huis van zijn baas. Daar werd ook mijn broer geboren. 3 maanden later verhuisden ze naar Arnhem en weer zo'n 2 jaar later ben ik geboren. Papa werkte daar eerst bij de Arnhemse Scheepvaart Maatschappij, maar uiteindelijk kwam hij bij de AKZO terecht en bouwde fabrieken in Tsjechoslowakije. Hij reisde daar ook geregeld voor op en neer om een oogje in het zeil te houden over de gang van zaken. Sowieso reisde hij graag, samen met mama en ons. We zijn heel wat keren in Zuid-Duitsland en Oostenrijk geweest. En ook later toen mijn broer en ik allebei getrouwd waren zijn we ook heel wat keren met elkaar op stap geweest. Later hebben we ook geregeld in Denemarken gezeten. Hij werd ook de trotse opa van 3 mooie kleinkinderen, 1 kleindochter en 2 kleinzoons. Papa had het geluk dat hij met 57 jaar in de VUT kon en daar heeft hij volop van genoten. Hij kon lekker knutselen, hielp met verschillende bouwprojecten zoals de Kringhal en de Koninkrijkszaal. Ook fietste hij heel graag over de Postbank of de Veluwe en genoot van de natuur. Van hem leerden we hoe bomen en struiken heetten. En ik weet nog dat we wat jaren geleden aan het Lauwersmeer stonden in de Ezumakeech. Er kwamen echt duizenden ganzen in de schemering naar toe. Toen zei hij: "Dat ik dit nog op mijn 92ste mag beleven vind ik echt een cadeautje." Hij is ook een flink aantal jaren terug nog 7 jaar lang gemeentedienaar geweest in Arnhem en later in Velp. Helaas kreeg papa last van een antibiotica-resistente bacterie die hem echt ziek maakte. Er was helaas geen genezing meer mogelijk maar we hebben het echt als heel fijn ervaren dat we tot het einde toe voor hem heb mogen zorgen. Hij had ook een hele sterke band met Jehovah en keek echt uit naar de beloften die in de bijbel staan opgetekend. Hij wist zeker dat de dood niet het einde van alles is en dat het Koninkrijk waar we allemaal om bidden ook de zegeningen zal brengen die hij heeft beloofd. We gaan dus zeker straks weer door de bossen en op de fiets.