Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Mijn lieve schoolvriendin Wil ,
Wil en ik leerden elkaar kennen op 12 jarige leeftijd op de MULO aan het Bospolderplein te Rotterdam.
Gedurende die periode en later hebben we samen leuke dingen gedaan , samen op vakantie naar de jeugdherberg en daarna wat dagen doorgebracht bij tante Wiets in Zeist, wat hebben we een lol gehad maar we hebben ook verdrietige dingen gedeeld , jij verloor je ma en ik mijn pa we waren nog te jong om deze te verliezen. daarna zijn wij beide getrouwd kregen kindjes en werd het contact minder maar vergeten deden we elkaar niet. Beide onze man verloren door ziekbed en nu mijn lieve vriendin ben jij er ook niet meer ,ik zal je missen maar blij voor jou dat jouw pijn over is . Rust zacht .
Trudy

Beste Miriam en Monique, en alle familieleden.
Van harte wil ik jullie met het grote verlies van Wil condoleren en jullie veel sterkte wensen.
Wil herinner ik als een bescheiden, rustige vrouw.
Samen zijn we afgelopen zomer nog wezen lunchen in Schiedam,waar ze vaak met Henk kwam.
Ook blijf op Wil en Henk herinneren als gezellig, als ik met Elly op bezoek kwam, op diverse campingplaatsen in Nederland.
Ik hoop van harte ,dat jullie erin slagen dankzij de ongetwijfeld vele goede herinneringen, haar overlijden een plaats in jullie leven te geven, die het mogelijk maakt de toekomst positief te beleven.
Nogmaals mijn oprechte condoleance met het overlijden van jullie moeder Wil.
Met hartelijke groet,
Bert Snoeren

Hier staan we dan, veel te vroeg!
Ma, je zei altijd ik word 100
Dit mocht helaas niet zo zijn, veel te vroeg
Jij en pa waren er altijd voor je kinderen en kleinkinderen, ook toen ik moest werken pasten jullie op, dat was nooit een probleem.
Ook met de vakanties gingen Daphne, Angela, Jordy en later ook Bridget mee naar Frankrijk, maar tot vervelends aan toe had je de cd van Frans Bauer aan staan.
Ook met het eten als de kleinkinderen weer eens te veel zout gebruikte, zei je altijd HO!! niet te veel zout dat is slecht voor je nieren.
De kleinkinderen zijn nu volwassen en gaan hun eigen weg.
Toen pa er niet meer was gingen jij Monique en Ik ieder jaar naar Benidorm, dat vond je erg fijn en keek je er altijd naar uit.
Je had het liefst nog een laatste keer naar Benidorm gewild, helaas mocht dat niet meer zo zijn.
Je had verder nog een laatste wens, en dat was dat je de verbouwing van de camping in Delft nog kon zien, daar heb je zeker 25 jaar gestaan, gelukkig heb je daar nog van kunnen genieten samen met Monique en mij dankzij stichting Wens Ambulance.
We houden van je, en we gaan je allemaal missen!!

Om terug te denken aan alle momenten die wij samen hebben gehad, is een fijne gedachte. Het besef dat jij niet meer bij ons bent, is dan ook onwerkelijk. Wij zijn dankbaar voor de laatste weken die wij met jou en dierbaren mochten beleven en bewust afscheid van jou hebben mogen nemen. Onze laatste woorden ''dag lieve zus'' zullen ons voor altijd bij blijven.
Rust zacht, lieve Wil, jij blijft voor altijd in ons hart.
Liefs, Arie en Tiny

Als jong meisje kwam ik werken bij Unilever en werden wij collega’s en hadden direct al een goede band. In die tijd leerde ik Bert kennen en spraken we met zijn viertjes af want ook Bert en Henk hadden een klik. Ik herinner me de feestavond in de Doelen tgv het zoveel jarig bestaan van Unilever en de gezellige etentjes.
Na een aantal jaren stopte ik met werken en kreeg 2 mooie dochters , maar onze vriendschap bleef bestaan. De gezellige daagjes bij elkaar op de camping en in de winter op zondag klaverjassen.
Lieve Wil , bedankt voor deze mooie herinneringen, , in gedachten denken we aan jou en Henk.
Liefs Marian en Bert xxx
Schiedam

Het is zo onwerkelijk dat u niet meer bij ons bent.
Er zijn vele momenten die ons altijd bij zullen blijven
Verjaardagen,de vakantie naar Turkije en het gezellige weekend bij Monique.
Deze herinneringen blijven voor altijd in ons hart.
Wij gaan u missen.
Tante,rust zacht
Xxx Paula&Michelle