Aan een ronde tafel

ze heffen armen
kijken omhoog in hun
verdriet om het gemis

maar langzaam sluit
de kring familie
die er dan nog over is

rond de tafel van herinnering
langs de vaste route die zij ging
alleen die ene stoel blijft leeg

pas later wordt het vierkant
echt gebroken aan een ronde
tafel is er nooit een plaatsje over

Tot ziens
afscheid nemen bestaat niet
het is “tot ziens” tot in een ander leven
je ziel zal naar het land der engelen gaan
terwijl je lichaam is achtergebleven

sommige gaan jong anderen gaan oud
niemand kan dat vooraf voorspellen
de leegte die je dan achterlaat
zijn met geen woorden te vertellen

iedereen overkomt het eens
‘tot ziens’ zeggen tegen dierbaren
ze laten gaan naar het land der engelen
ze moeten de aarde weer verlaten na al die jaren

maar ondanks al die pijn en verdriet
moet iedereen weer door met z’n leven
de liefde en al het goede wat je achterliet
zal generatie op generatie worden doorgegeven

“tot ziens”