Lieve Tonny,
Het is niet te bevatten dat je niet meer hier bij ons bent. Op mijn vakantie hoorde ik het schokkende nieuws. Ik vind het erg dat ik niet persoonlijk afscheid van je heb kunnen nemen. Ik deel graag nog mijn herinneringen .
Als jong meisje kwam ik in de snackbar gelopen met een ‘sollicitatie brief’ mijn eerste baantje. Meteen die middag door Ilona opgebeld om op gesprek te komen. Daar begon mijn tijd bij De Oranjerie. Ik kwam bij jullie in een familie terecht, want zo voelde het elke dag! Je was een fijne liefdevolle man, ook weleens met een gebruiksaanwijzing, maar die kenden we! ;)
Je praatte vol trots over jouw Willy, want wat is dat toch een mega harde werker en lieve vrouw. En zeker niet te vergeten jouw kinderen en kleinkinderen! Je kon eindeloos trots leuke filmpjes laten zien die je van hen had ontvangen. Wij waardeerden het enorm dat jij ook trots praatte over jouw mooie clubje personeel. Na het werk konden we niet wegkomen zonder eerst een borrel te nemen. Iets wat ik persoonlijk niet heel erg vond. Na deze borrel: ‘Aah nog eentje dan.. de laatste’, echter na deze borrel; ‘kom op de aller aller laatste’, vervolgens zaten we met een clubje tot in de late, of weleens vroege uurtjes. Met jou raakte je niet uitgekletst, daarnaast eindeloze discussies want een ongezouten mening die had je! De muziek van de jeugd vond je niet zoveel aan, je wist dan al snel de knoppen te vinden om bijvoorbeeld weereens ‘the cats’ te draaien. Dankzij jou kan ik nu ook al deze nummers meezingen. Je genoot van de personeelsfeestjes, evenals wij! Je genoot van jouw Willy op de dansvloer samen met ons! Niet te vergeten met voorafgaand de Personeels-Quiz waar menig een voor vreesde. De blunders, nieuwste roddels, filmpjes en foto’s kwamen hier naar voren, het was lachen gieren brullen! Wie had ook al weer de eerste schade gereden met de bezorgauto’s Tonny?
Later startte ik met een baantje naast mijn studie bij de thuiszorg in Wijhe. Gedurende mijn route daar nam ik nog weleens een ‘pauze’ bij jullie zodat de laatste cliënt wat later naar bed kon. Echter was dit geen pauze maar kreeg ik er een cliënt bij op: Tonny Geerts met de vraag: ‘Wil je effe mijn steunkousen uit komen trekken?’ Niet alleen ik overigens, we kunnen beter stellen ‘Wie niet?’
Ik denk dat het genoeg zegt dat oud personeelsleden nog graag eens in nood bij De Oranjerie willen komen werken. Niemand wil ‘Echt’ stoppen bij jullie. Jullie zijn zulke fijne mensen, het is een feestje om bij jullie te werken!
Lieve Tonny wat had ik graag nog vele borrels met je willen drinken. Je bent veel te vroeg gegaan. Rust zacht! Je was een fijne man!
Veel liefs,
Rosel