Even wat meer uitleg over de achtergrond foto's. Ik heb zelf uiteraard duizenden herinneringen aan Ton maar deze BMW 315/s uit 1934 is toch wel de rode draad in onze vader-zoonrelatie geweest.
De foto op de achtergrond is zoals de auto in de jaren '6o in de Transvaalbuurt stond waar Ton hem heeft overgekocht. Trots als een pauw reed hij ermee door Amsterdam en later met mijn moeder op vakantie. Op de terugweg van een reis naar Spanje begaf de motor het en heeft Ton besloten hem te restaureren, de wagen werd volledig gesloopt en de motor gereviseerd. Toen werd Marianne zwanger (dat was ik) en lag het project jaren stil.
Als jochie van 6-7 ging ik met Ton sleutelen, toen nog in een loods op Wittenburgereiland in Amsterdam (gek geoeg op dezelfde plek waar ik later mijn eerste woning had), op zondag met de staalborstel ontroesten, prachtig vond ik dat, en Ton liet mij geduldig alles zelf doen, ik heb zo veel geleerd toen al.
Later kwam het huisje in Ried en daar stond de wagen eerst bij buurman Kroon in de schuur, als we er waren in de zomer rolden we hem naar de achtertuin en gingen we weer aan de slag. Nog later, ik denk dat ik een jaar of 13 was, ging de wagen naar de boerderij van Piet, een goede vriend van Ton die zelf ook veel oude wagens had.
De reis van Ried naar Piet zijn boerderij was maar drie kilometer, maar ik mocht de BMW (op sleep achter Ton zijn Peugeot 404) besturen, geweldig, dat weet ik nog goed.
Vanaf toen was het klussen bij Piet, een echte garage met compressor en een hydraulische krik, wat een luxe.
Toen ik 14 was mocht ik zelf de auto's in en uit de garage rijden van Ton, en toen ik 15 was zei hij tijdens het klussen 'oh, ik ben mijn lunch vergeten, rij jij even naar Ried om het halen', en gaf mij de sleutels van de 404. Volkomen onverantwoord natuurlijk en ik heb plechtig moeten beloven dit nooit aan mijn moeder te vertellen. (Sorry Ton, toch nog nu dan..).
Nog een paar jaar later kwam er de boerderij in Schingen en klusten we er daar aan. Vaak met hulp van vriend Rob (van de bootjes) en uiteraard met Roel Tichelaar die ook een goede vriend van Ton was. Toch schoot het niet op, inmiddels was ik aan het studeren, 2 weken in de zomervakantie elk jaar, dat zet geen zoden aan de dijk, elk jaar opnieuw waren we eerst een week bezig om weer op het punt te komen waar we waren gebleven het jaar ervoor. Dit is de tweede foto waar Ton en ik net een van de legendarische testritten hebben gemaakt (rondje Schingen - Peins- Slappeterp - Schingen). Dat waren altijd hele leuke vakanties, ook al hadden we ook af en toe fikse ruzie, we zijn allebei nogal eigenwijs ben ik bang. Als ik dan weer eens een veertje of schroefje kwijt was, of Ton had in mijn ogen de bouten te hard aangedraaid, ging het wel eens mis. Maar het werd later altjd weer uitgepraat onder het genot van een beugeltje Grolsch (tegen het stof, zou Roel zeggen).
Uiteindelijk werd de wagen verkocht. Ik weet nog dat Ton mij belde: 'Iemand heeft een goed bod gedaan, het is veel geld, wat denk je?'. Met pijn in het hart besloten we de wagen te verkopen.
De wagen is via een liefhebber in Nederland in Duitsland beland en Ton en ik droomde altijd van er eens heen te rijden, het plan was om een gave sportauto te huren, een Jaguar E-type of zo en dan een roadtrip te doen naar Duitslang om de wagen nog een keer te zien.
Toen Ton achteruit begon te gaan ben ik er uiteindelijk achter gekomen dat de wagen inmiddels weer in Nederland is. Met zijn laatste verjaardag (december 2020) zijn we er samen in mijn elektrische Kia (iets minder spannend dan een Jaguar E-type ...) heen gereden en hebben we de auto nog bewonderd. Dit is de derde foto, de auto is volledig gerestaureerd. Ton vond het geweldig, we hadden een superdag. De laatste keer dat ik samen met Ton echt iets deed als vader en zoon.
Lieve Ton, bedankt voor al deze geweldige herinneringen. Samen sleutelen mis ik al een aantal jaar, maar nu ga ik jou ook missen. Het spijt me dat ik zo vaak moertjes, ringetjes en gereedschap ben kwijtgemaakt in het gras.
