Herinneren is een vorm van ontmoeten…

https://joop.bnnvara.nl/opinies/het-soort-journalist-dat-nooit-uit-zal-sterven
Helaas werken links niet op deze site, dus even deze link kopieren en plakken.

Je moet natuurlijk nooit proberen te kopiëren, maar toen ik de familie van Dijk leerde kennen dacht ik: "Dit wil ik ook!"
In mei 1976 ging het 'aan' tussen mij en Yvonne en twee maanden later nam ze mij een weekeindje mee naar de nicht van haar hartsvriendin, Ika, die een huisje in Ried hadden. Daar belandde ik in een warm bad.
Een prachtige moeder, een betrokken vader, met de mooiste basstem die ik ooit had gehoord en twee schatten van kinderen waar Yvonne en haar vriendin regelmatig op oppasten.
In hoog tempo werd ik opgenomen in de familie en dat voelde goed. Warm, gastvrij en vanzelfsprekend.
Nadat er in het café van Piet Groen flink wat Berenburg was genuttigd en er over het biljart was gekaatst met huzarenslaatjes werd een select gezelschap waaronder Ton en ik door Hylke uitgenodigd om nog een afzakkertje te halen in zijn 'Midnight-bar'. Een aanleunwoning voor bejaarden, volgestouwd met tot het plafond opgetaste stapels bierkratten. We kregen om 3 uur 's nachts een hele maaltijd voorgeschoteld die begon met pudding (de soep was nog niet warm) en eindigde met ribkarbonade met aardappeltjes en sperziebonen. Ik was de enige in het gezelschap die het een beetje vreemd vond.
Na het weekeinde moesten Ton en Marianne met de kinderen terug naar Amsterdam. Of wij nog een tijdje in Ried wilden blijven? Wat een lief aanbod. Als pril stelletje kregen we onze eerste vakantie cadeau en daarbij de hele Friese Vriendenkring van Ton en Marianne. Naast prachtig weer hadden we veel aanloop van dorpsgenoten die andijvie, aardappels en nog veel meer langs kwamen brengen en mooie verhalen over Ton en zijn familie vertelden.
We zijn er nog vaak geweest, maar ook in Skingen, de Roerstraat of in Mechelen met de grote quiz. Allemaal dierbare herinneringen.
Nu ruim 45 jaar later hebben we een zoon en een dochter en twee kleinkinderen en een boerderij waar we veel vrienden en familie ontvangen.
Goed voorbeeld doet goed volgen.

Ook bij mij stond Ton aan de wieg van een journalistieke loopbaan, nadat ik een aantal jaren bij de radio had gewerkt maar geen idee hoe je een stuk schreef. Hij moedigde mij aan schrijvers te interviewen (o.a. Reve, Boon, Geerearts), stuurde me naar een van de eerste performances van Ulay, nam me mee naar een illegaal casino op de Wallen en hees me in een streepjespak voor een wervingscampagne, waarbij onder mijn beeltenis met cigarillo de slogan ‘Is dit onze knapste verslaggever?’ kwam te staan.
De jaren aan de Stadhouderskade waren leerzaam, enerverend en volstrekt onconventioneel. Maar toen vonden wij – een samenraapsel van anarchisten, linkse activisten, clowns en (overkoepelend) drinkebroers – de ratjetoe waaruit wekelijks een krankzinnig blad geboren werd heel gewoon. Jaren later dacht ik er op aanzienlijk rustiger redactiekantoren soms met weemoed aan terug. Kantoren waar ik mij dankzij Tons onvoorwaardelijke stimulans en enthousiasme met enige zelfverzekerdheid durfde te melden.
In dierbare herinnering, Tom Rooduijn

St. Nicolaas Lyceum, de HBS, Thorbeckeplein: Phonobar, Reguliersdwarsstraat: de fietsenstalling die Ton tijdelijk beheerde.

Nieuwsgierig naar de wereld, Ton wilde naar Parijs. Met z'n vieren op 3 brommers. Geweigerd worden in een Jeugdherberg te Chaam. In Compiègne was de jeugdherbergvader evenmin "amused" door drank en de onsmakelijke gevolgen daarvan.
In Parijs aangekomen gingen we twee aan twee de stad verkennen. We zijn ook weer thuis geraakt.

Ton's volgende vakantie idee was Spanje, met z'n Opel Olympia. Door de bodem kon je de weg zien, altijd handig. Slapen op het strand van Lloret de Mar, wakker worden met een kring van Spaanse families om ons heen. Eten op een vaste plek in het dorp, goedkoop, 2 menu's: bonen 1 en bonen 2. Rijke leeftijdgenoot nodigde ons uit op zijn "kasteel" aan zee.

Spanje beviel ons zo, dat we het jaar erop weer op weg gingen. Nu met de Opel Kapitän, een 6 cilinder met 3 versnellingen.
In Frankrijk, vlak voor Perpignan begaf de motor het. Jan en Ton wisselden elkaar af achter het stuur. Jan was behoorlijk doof en hoorde niet dat het toerental veel te hoog was en hij had niet overgeschakeld naar de 3. De motor liep vast. De 3 anderen schrokken wakker.

Slapen langs de kant van de weg in het gras, de tent losjes om ons heen, regen, ook dat nog. Een garagist wist raad: zette 1 cilinder vast, bleven er nog 5 over. Heel modern voor die tijd. Toch maar naar huis, heel voorzichtig.

Het leven met Ton was nooit saai. De vele feestjes zal ik nooit vergeten, op Fons' (zwager van Ton) verjaardag heb ik Marga (van de Amstelveense kring) ontmoet, met wie ik tot op heden mijn leven deel.

Een belangrijke stamkroeg was café Bos, op de hoek van de Amstelveenseweg en de Zeilstraat, waar de fusie plaatsvond tussen de Amsterdamse en Amstelveense vriendenkring.

Tot mijn grote verrassing bleek Ton plotseling niet alleen journalist te zijn, maar ook manager van de popgroep ZEN, die al snel een hit scoorde. Ton regelde optredens, waar ik samen met Marga en andere vrienden graag naar toe ging.

Nog een laatste flard herinnering: Amsterdam ca 1968 tijdens de Provotijd. De stad had toen een samenscholingsverbod. Ik kreeg van Ton te horen dat de zanger Ferré Grignard een optreden gaf op een dekschuit, die een vaartochtje zou maken door de Amsterdamse grachten. Daar wilden we bij zijn. En dat liep niet goed af. Een overvalwagen van de politie reed langs de kant met ons mee. Toen het schip moest keren kwam het dwars op de gracht te liggen en kregen de agenten de kans om op het dek te springen. We werden er met de wapenstok afgemept. Daarna een troostborrel.

Helaas ben ik Ton uit het oog verloren toen we beiden in de kleine kinderen zaten en veeleisend werk hadden. Tot Ton me belde met de vraag of ik naar de reünie van de HBS zou gaan. Sindsdien zagen we Ton en Marianne weer vaker en hebben we ook op hun prachtige boerderij in Skingen gelogeerd. Deze periode is jammer genoeg van relatief korte duur geweest door gezondheidsproblemen in beide families.

Ik zal Ton blijven herinneren als een hartelijke, royale en fijne vriend.

In de belangrijke jaren waarin een mens zich breed ontwikkelt hebben Ton en ik elkaar wederzijds positief beïnvloed. Daar ben ik dankbaar voor.

Herman van Hulzen.

Tijdens mijn studie aan de SvdJ was alles erop gericht om van mij een Serieuze Krantenjournalist te maken en lange tijd leek ik ook die kant op te gaan. Tot ik Tijdschriftjournalistiek bij Ton volgde en voorgoed verslingerd raakte aan de magie van het maken van magazines. Daarna werd ik ingelijfd (ik kan het niet anders noemen) als eindredacteur bij Zip en proefde aan het werken in een echte redactie. Ton zag in mij een bladenmaker, en wat heeft hij daar gelijk in gehad. Mijn vriendje, die fotografeerde, kreeg direct een (gratis) plekje als fotograaf bij Zip en in de fotocursus van de SvdJ. Want zo was hij, de oude ritselaar.
Spontaan nodigde hij ons - na wat doorzakken in Kanaalzicht - mee te komen naar Amsterdam, om daar een verjaardag te vieren (ik meen van Marianne). 's Nachts zou hij ons weer naar Utrecht rijden. We reden door de verlaten straten van Amsterdam, toen hij bij de stoplichten de truck van Tineke Schouten ontwaarde. "Hé, die rijdt vast terug naar Utrecht," riep hij en voor we het wisten had hij zijn auto voor de vrachtwagen gezet, stapte uit en liep naar de chauffeur om hem om een lift te vragen. Weigeren was geen optie, en zo kon het gebeuren dat wij terugreden in de truck van Tineke Schouten.
Al zijn lessen nam ik mee in mijn verdere carrière en veel van zijn uitspraken gebruik ik nog vaak.
Ik dacht laatst aan hem; had ineens - na al die jaren - de behoefte om hem te bellen en hem te vragen hoe het ging. De volgende dag las ik in de krant dat ik te laat was.
Lieve Ton, je was mijn Grote Mentor, met raad, daad, hulp en vriendschap. De wereld gaat je missen.