Terwijl de verhuisdozen nog in de gang stonden, kwam Ton 26 jaar geleden zo’n beetje als eerste dorpsgenoot in Skingen in ons kleine huisje kennismaken. Ton was aan het lobbyen voor de aanleg van ‘de kabel’ in dit dunbevolkte gebied. Elke keer als de wind van richting veranderde, moesten wij naar buiten om de antenne zó te draaien, dat we zonder 'sneeuw op de buis' televisie konden kijken – wij waren direct voor! De kabel is er dankzij Ton heel snel gekomen.
Ton spande zich ook in voor de renovatie van het kerkje dat voor ons dorp zo bepalend is. Het gebouw was er slecht aan toe. Boven de ingang hing een bord met een dreigend ‘PAS OP! VALLEND PUIN!’ Zonder risico was het nauwelijks te benaderen, laat staan te betreden. Ton trommelde voortvarend een aantal dorpsgenoten op, samen wierven ze fondsen en kregen ze de noodzakelijke renovatie voor elkaar.
Vanuit ons bedrijf zagen we hem geregeld voorbij fietsen. Vaak wipte hij ook even bij ons binnen, op kantoor of in de keuken. Met achter zijn hand een brandende sigaar, alsof we het dan niet zouden merken, maar uren later roken we nog dat Ton langs was geweest. Hij bleef nooit lang, ging even zitten voor een nieuwtje of zomaar een praatje. Ik hoor nog die sonore stem: ,,Zeg, heb je gehoord dat…’’ of: ,,Zeg, weten jullie dat…’’’ en dan kwam er een vraag of een verhaal, een anekdote, een herinnering. We hingen aan zijn lippen. Ton was een geweldige verhalenverteller.
De automatenkoffie op kantoor verafschuwde hij en dat liet ie blijken ook. Heerlijk mopperend: ,,Die koffie smaakt naar soep.’’ Als het tijdstip zich daarvoor leende, nam hij liever een verkwikkend borreltje.
Ton ging ook met plezier met een van onze zoons mee naar de rechtbank, nadat die was bekeurd voor wildplassen in een gracht in Leeuwarden. Bijna niets leukers voor Ton dan het aanvechten van zulke ‘overtredingen’. De uitgeschreven bekeuring werd natuurlijk kwijtgescholden!
De eerste ‘rommelige’ kennismaking tussen de verhuisspullen groeide in de loop der jaren uit tot een fijne vriendschap. Ook toen Ton en Marianne naar Diemen waren verhuisd en in Skingen af en toe een aantal dagen in het ‘huis van Eva’ verbleven, leek het of ze nooit waren vertrokken; met elkaar uit eten bij de Chinees werd een traditie. De wonton-soep, voor Ton vaste prik, met daarin - al was het maar een snippertje - sambal leidde steevast tot een hilarisch tafereel: alleen bier kon dan een einde maken aan zijn orkaanachtige hoestbui. Marianne zat er stoïcijns bij en zei schouderophalend: ,,Dat heeft ie altijd!”
We missen je, Ton. De gezelligheid, de verhalen, de humor, de hoestbuien.
Gelukkig zal de herinnering levend blijvend door de eindeloos vele verhalen die wij over Ton kunnen vertellen. In gedachten horen we dan onverbiddelijk weer zijn karakteristieke, zware stem: ,,Zeg, heb je gehoord dat…’’
Anneke Adolfs-Verhoeve
