Herinneringen aan ons broertje
Opgegroeid op Oostenburg met zijn zessen op twee kamers. Met zijn drieën in een bed, dat was gebruikelijk in die tijd. De kleinste was hij niet van ons, juist de langste. Maar wel de jongste, vandaar mijn broertje.
We werden door onze ouders in twee kampen verdeeld: de twee kleintjes en de twee grootsten. Ton en ik (de twee kleintjes) en Ria en Kees (de twee grootsten). Ondanks dat het leeftijdsverschil tussen de jongste en de oudste slechts vijf jaar was.
In onze kleutertijd droegen we vaak dezelfde kleren. Bij de nonnen is ons leerproces begonnen. In de zomervakantie logeren op het platteland om aan te sterken. De eerste keer bij een echtpaar op leeftijd, daar hebben we vissen geleerd. Zelfs allebei 1 vis gevangen! Een hobby die we zijn blijven voortzetten. Je vond het maar niks logeren in een pleeggezin. Daar kwam een einde aan toen we verhuisden naar Slotervaart, wat een weelde een vierkamer woning! Daar hebben we een mooie tijd gehad: veel speelruimte, onze eigen voetbalveld, met echte doelen en netten, vlotje varen en uiteraard met bijbehorend nat pak. Uiteraard als broers zijnde vlogen we elkaar regelmatig in de haren (Tilburgs temperament he ;-) ). Als pa het zag knipte hij met zijn vingers en zei: Boven komen! Ieder aan een kant van de kachel, tot we bedaard waren en zei pa: wegwezen! Ondanks alles waren we twee maatjes.
Op de lagere school ondersteunden we al een goed doel: oud papier ophalen voor een reis naar Australië voor opa en oma van Gemst. Dit hebben we trouw twee jaar lang gedaan. En waren daar mee de belangrijkste financier van de reis. Een van onze eerste bijbaantjes was lampenkappen maken (die in menig huiskamer gehangen heeft).
Tijdens onze middelbare school tijd, waren we in het verkeer niet altijd even gelukkig en kwamen we niet ongeschonden uit de strijd. Gek genoeg ging rijden op de brommer (Kreidler) met een snelheid van bijna 95 km/u wel altijd goed.
De middelbare school ging niet zoals gepland. Je bleef zitten en kon de MULO niet afmaken, omdat de MAVO er achteraan zat (andere leerwijze). Pa zei: dan maar werken en naar de avondschool. Echter voor de avondschool was je te jong. De directeur van de avondschool gaf je een kans om toch naar de MAVO te gaan. Deze heb je keurig afgemaakt en je loopbaan startte bij Delta Lloyd. Maar je wilde meer. Je ging naar de avond HAVO en behaalde succesvol je diploma. Niet meer de jongste zijnde, besloot je om naar de Pedagogische Academie te gaan. Onderwijzer worden was je roeping. Wat waren we trots dat je dat had bereikt! Ik denk dat je leerlingen zich geen betere onderwijzer konden wensen. Je wist uit eigen ervaring waar de valkuilen zaten.
Naast een goede onderwijzer was je ook zeer sportief. Voetbal, volleybal en tafeltennis waren jouw sporten. Voetbal was de sport die wij samen deelden. We hebben twee jaar lang zelfs in 1 elftal gevoetbald en zijn kampioen geworden. Een wedstrijd om niet te vergeten: je werd onderuit gehaald en we kregen een strafschop. Je wilde zelf de strafschop nemen, ik was echter aanvoerder en eiste de bal voor me op. Het mooiste was dat we kampioen werden, omdat jij het tweede doelpunt maakte.
In de tijd dat onze kinderen klein waren logeerden ze geregeld bij elkaar. Vooral Daniëlle en Zoë konden (en kunnen) het goed met elkaar vinden. Zwemmen bij de Jagersplas, wat zelfs uitmondde in een renpartij om het onweer te ontlopen. De sinterklaasintochten in Edam (bij Ria en Kees) herinneren onze kinderen zich nog goed.
De jaren regen zich aaneen. Na de scheiding kwam jij geregeld bij ons over de vloer. 12 jaar geleden kwam Tineke in jouw leven en kreeg je de boel weer op de rails. Tot 6 jaar geleden kanker werd geconstateerd, wat een rotziekte. Met veel doorzettingsvermogen en met Tineke als privé-verpleegster (op de outfit na dan), kwam je er weer bovenop. Gelukkig heb je ondanks die ziekte, een aantal goede jaren gehad. Na vijf jaar schoon verklaard, echter kort daarna was de tumor in je keel terug. Een nieuwe operatietechniek was nog een mogelijkheid om de tumor de baas te worden, dit mocht echter niet zo zijn. Verdere behandeling was niet meer mogelijk, een gegeven dat je dapper accepteerde. Een van de weinige lichtpuntjes in deze tijd was dat je heldere dranken mocht drinken en laat bier nou hieronder vallen! Tineke deed alles voor jou om het leven zo prettig mogelijk te maken.
Afgelopen juli werden we uitgenodigd om een week in de Weerribben op een vakantiepark door te brengen. Prachtig weer en wat een fijne week hebben we gehad. Een dierbare herinnering voor velen van ons. Een vakantie in Normandië met ons vieren was nog gepland, die tijd hebben we niet gekregen, omdat je gezondheid achteruit ging.
Afgelopen zaterdag heb je toch nog onverwacht de strijd verloren en vredig ben je ingeslapen. Tineke mijn laatste woorden zijn voor jou: je kan op ons rekenen!
