Beste Gerda en familie,
Het trof mij met verdriet dat Tom er niet meer is. Hoewel we elkaar lang geleden voor het laatst ontmoetten, staan de vele jaren van onderlinge samenwerking me toch zeer helder voor de geest!
Dat had zeer te maken met zijn grote betrokkenheid bij de mensen om hem heen, de de buitengewone (letterlijk) betrokkenheid bij de taken waar hij voor stond. Betrokkenheid ook bij mij.
Eerst goed leerde ik hem kennen bij onze intensieve samenwerking voor werk in Nigeria. Het moet in de 80er jaren zijn geweest.
We gingen daar - in een tijdsbestek een jaar - regelmatig naar toe, en het was daar in die tijd niet gezellig, in verband met een sluimerende oorlogsdreiging. Toch denk er met goede gedachten aan terug, omdat wat we bedachten samen, zeer voldoening gevend was. Ook voor Tom, weet ik.
Dit als een voorbeeld.
Tom beleefde ook ongenoegen in zijn werk. Dan was het zwaar.
Kortom, in de herinnering aan mijn werkzame leven is Tom een van diegenen die daar een plaats heeft.
Meer dan wat ook, spijt het me, niet naar jullie toe kunnen komen vandaag.
Zelf ben ik in goede doen, maar mijn Gerda is opgenomen in het ziekenhuis, en juist nu kan ik niet weg.
Gerda, weet dat jouw Tom een man was die ook buiten de familie zijn stempel duidelijk heeft gedrukt.
Sterkte bij het verder gaan. Wees allen, naast verdrietig ook trots op hem, in deze dagen en daarna.
Gerda en Johan Wolters