Tine Boelens werd geboren in Eenrum, Groningen op 25 oktober 1933. Tine volgde in Amsterdam een studie Geneeskunde. Tine was werkzaam als Kinderarts. Haar vrije tijd besteedde ze graag aan Schilderen en Mediteren. Op sportief gebied stak ze haar energie in Wandelen. De laatste woonplaats van Tine was Warnsveld.

Tine wordt door velen herinnerd als een intelligente, spiritueel ingestelde, eigenzinnige en creatieve vrouw. Zij had een sterke persoonlijkheid en stak haar mening niet onder stoelen of banken. Tine was gefascineerd door de filosofische kant van het geloof en deelde haar ideeën hierover graag met anderen. Zij was gedurende een groot deel van haar leven op zoek naar zingeving. Ze zocht naar antwoorden in geloof en in meditatie. Tine bezocht meditatieweekenden, retraites en trok zich soms terug in een klooster. Zij zocht naar betekenisgeving in Boeddhistische leermeesters zoals o.a. Thich Nhath Hanh, die zij bezocht in Plum Village in Frankrijk.
Tine had een passie voor kunst, zowel de klassieke muziek als de beeldende en (religieuze) kunst. Zij schilderde graag. Ze schilderde het Hoge Land van Groningen en haar afkomst en abstracte en spirituele werken. In 2015 exposeerde zij haar werken in de expositieruimte van de Overtuin in Warnsveld. Zij haalde plezier en inspiratie uit het schilderen en ook de sociale omgeving van haar schilderclubjes.
De natuur had een speciale plek in Tine’s hart. Tine moest elke dag naar buiten, de natuur in. Ook dit deelde ze graag met anderen, zoals met haar wandelclubje. Kamperen heeft ze tot op hoge leeftijd nog gedaan. In haar laatste dagen genoot ze nog van wandelingen in de rolstoel. Van blijdschap ging ze zingen.

Geschiedenis
Tine is als één na jongste dochter opgegroeid op het Groninger Hogeland, boerderij “Luit” bij Kloosterburen. Tine had vijf oudere broers: Wim, Fré, Jan, Laus, Willem-Ite en jongere zus, Toos. Als het even kon, was Tine bij de paarden of op de deel. Het deed Tine verdriet toen ze naar kostschool moest als jonge meid van 11 jaar om haar Katholieke opleiding te voltooien in Eijsden in de buurt van Nijmegen en later Roermond (HBS). Ze voelde zich verlaten, zo ver van haar geliefde boerderij en buiten, haar vrijheid. De strakke leer van de Katholieke nonnen paste niet bij haar vrije en onconventionele, rebelse geest. Dit verlies van haar ‘roots’ heeft haar hele leven een rol gespeeld in haar zoektocht naar zingeving. Ook het verlies van haar dierbare broer Laus heeft Tine getekend (1953). Laus is omgekomen als gevolg van een ongeval op de boerderij in Canada waar hij werkte.
Tine is na de HBS Geneeskunde gaan studeren in Nijmegen. Zij heeft haar specialisatie tot kinderarts afgerond. Zij heeft een periode in Parijs gestudeerd, waar zij een bewogen tijd heeft gehad en haar dierbare Poolse vriendin Johanna heeft ontmoet. Eind jaren ’60 is Tine naar Lusaka in Zambia vertrokken om daar te werken vanuit het ministerie van Gezondheid. Er zijn nog foto’s van Tine die in primitieve omstandigheden in de buitenlucht voorlichting geeft aan jonge Zambiaanse moeders over voeding aan zuigelingen. Ze zette ‘under-fives clinics’ op in de meest primitieve omstandigheden. Tine ontmoette haar toekomstige echtgenoot Hendrik in Zambia. Samen vertrokken ze naar Nederland om zich te settelen in Amsterdam en daarna in Vreeland. Tine en Henk kregen in 1969 hun dochter Maartje en in 1971 werd Bregje geboren. Tine werkte in Amsterdam als kinderarts. In 1978 scheidden Henk en Tine. Tine ging in Heemstede wonen met de kinderen. Zij werkte in een Medisch Kinderdagverblijf en later voerde ze een praktijk aan huis voor Homeopathie. Omdat ze het westen erg druk en vol vond worden is ze naar Zutphen verhuisd om ook dichter bij haar broer Jan te zijn. Tine ontmoette vrienden en vriendinnen met dezelfde interesses als zij, die ze tot in het eind van haar leven trouw is gebleven.
Vriendschappen en relaties waren belangrijk voor Tine. Ze kon niet goed zonder maar ook niet altijd met anderen. Tine wilde zichzelf kunnen zijn, geaccepteerd worden in al haar facetten, ook al waren deze vaak onconventioneel. Tine heeft gestreden voor de drang om serieus genomen te worden. Tot op het laatste bittere einde waarin ze zelf al voorvoelde dat ze ziek was, maar dit nog niet was vastgesteld.

Afscheid
Tine kreeg Corona. Ze was in quarantaine en had pijn. Ze ging snel achteruit. Achteraf was ze zieker dan we wisten. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis, waar werd vastgesteld dat ze een tumor had die er al een tijd moest zitten. Behandeling was niet meer zinvol. De laatste weken bracht Tine door in Hospice Het Buurtzorghuis waar ze liefdevol werd verzorgd en zich al in een andere wereld bevond en waar we langzaam afscheid van haar konden nemen. Tine kreeg nog veel bezoek van vrienden en familie die haar kwamen troosten, toespreken, strelen, knuffelen, muziek luisteren. Ze genoot hiervan. Tine klapte in haar handen als ze (onverwacht) bezoek kreeg. In haar laatste gesprek voor haar overlijden, zei ze in het Grunnings “ik wil ja niks meer”, “ik ken nait meer”. Je leven is voltooid. Je was een lieve en zeer betrokken moeder, zus, tante, vriendin, die nooit ophield om voor je kinderen te zorgen.

We houden je vast, we laten je los..