Op 1 december 1979 ontmoette Sybil, toen mevrouw Langenberg, en ik elkaar bij de Universiteit van Amsterdam. Zij was de koningin van het secretariaat en misschien wel van de hele Vakgroep. Ze hield vast aan haar principes: ze zei tegen iedereen meneer/mevrouw en u en verwachtte ook dat zij zo werd aangesproken. Een ander principe was dat ze vroeg begon met werken en in september met vakantie ging. Sybil was altijd heel goed verzorgd, had mooie kleren aan en had ook altijd armbanden en kettingen om. Sybil beheerde de lief-en-leedpot. Die was bij haar in zeer goede handen. Bij geboortes konden we rekenen op heel mooie cadeaus. Lego en Fisher Price speelgoed hebben we nog steeds. Ze organiseerde voor de kinderen van de medewerkers in december feestjes met cadeautjes. Toen Sybil met pensioen ging, hielden we contact en werd mevrouw Langenberg Sybil. We belden zo'n vier keer per jaar bij verjaardagen en rond de verjaardag en sterfdag van Paul van Philips. De gespreken waren geanimeerd, gingen over haar en mijn belevenissen en over het wel en wee van Piet Verburg en Hans van der Weel, twee collega's die zij regelmatig bezocht. Langzaam maar zeker werden de gesprekken moeilijker voor haar. Dat was verdrietig om mee te maken. Toen we haar in juni 2021 in Naarderheem bezochten, hebben we een mooi uur met haar doorgebracht. Bij het afscheid kregen we spontaan een innig omhelzing. We hadden toen niet kunnen vermoeden dat het afscheid zo snel zou volgen.
Beste Ap, Marjan en de andere familie en vrienden, we wensen jullie heel veel sterkte om dit verdriet te verwerken. Laten we mooie herinneringen aan haar koesteren.
