Lieve Sverre,
Het is nu al 4 jaar geleden dat je bent verdwenen. Iedereen gaat door… maar elke dag sta ik stil bij jou. Ik hoor je stem nog altijd bij de deur opening. Gaat u voor schoonheid.. had ik maar door gehad wat je voelde. Was ik maar achter je aan gegaan toen je zei wat je voor mij voelde. Je was het licht puntje in mijn dag. Na corona zal ik eindelijk weer met jou naar school gaan, mischien konden we dan nog een keer samen naar de jumbo zoals we afgesproken hadden. Ik mis je zo. Het achtervolgt mij nog steeds elke dag. Ik fiets naar huis en dan zie ik jou langs gaan. Langs onze oude school op het paarse bankje. Daar zit jij nog altijd voor mij. Ik ga soms bij je langs, en dan eet ik een broodje op het bankje naast jou, en vertel ik je over mijn dag. Maar ik zal nooit meer een antwoord terug krijgen. En dan loop ik weg met een lach, hopend dat jij daarboven met mij mee lacht.
4 jaar later en ik denk nog steeds elke dag aan je. Ik ga binnenkort een tattoo laten zetten voor je, zodat ik je altijd bij me kan dragen. Ik wou dat ik je had kunnen vertellen hoeveel je voor mij betekende. Je zult altijd mijn lichtje zijn. En ooit zullen we weer samen bloemen tekenen en stroopwafels eten en luisteren naar muziek die we niet eens kunnen verstaan, achterin de klas, afgesloten van iedereen. Ik wou dat je hier nog was.
Ik had de e-mail van je moeders gekregen maar ik ben de kaart kwijt en durfde nooit contact op te nemen. Ik hoop dat ze dit zien zodat ik hun kan spreken. Zodat ik weer over je kan praten lieve Sverre. Want ik ben je niet vergeten.
Liefs en dikke knuffel,
Caithlin
