Ja Steven, daar sta ik dan. Om afscheid van jou te nemen. Het is allemaal nog erg onwerkelijk en triest.



Ik had eind vorig jaar een nostalgische Ajax Voetbal kalender 2025 gekocht. Die wilde ik je nog graag geven, omdat jij natuurlijk een fanatieke Ajax supporter en voetballiefhebber was. Maar daar is het helaas niet van gekomen. Ik zal de kalender aan Bas of Duuk geven.



Dat brengt mij op het belangrijkste onderdeel van onze vriendschap: voetbal!



Daar wist je heel veel van. Samen met Michiel hebben wij de afgelopen jaren naar heel wat voetbalwedstrijden gekeken. Natuurlijk die van Ajax, en dan met name de Champions League wedstrijden, de klassieker Ajax - Feyenoord, maar ook het WK en EK voetbal. Het WK Voetbal uit 2014 staat mij nog heel goed bij, net als de halve finale van de Champions League van Ajax tegen Tottenham Hotspur.



Van al die wedstrijden heb ik enorm genoten. Het was altijd een feestje om samen met jou naar die wedstrijden te kijken en tezamen van deskundig commentaar te voorzien.



Maar ook de voetbal appjes, als we ieder thuis apart naar wedstrijden zaten te kijken. Altijd gevat en gepassioneerd, met name als het over Ajax ging. En natuurlijk van te voren de uitslag proberen te voorspellen. Ook hadden we vorig jaar nog een hele discussie over de top tien beste Nederlandse voetballers allertijden. En vertelde je dat Oeki Hoekema en Ruud Geels de ex-vriendjes van jouw tante waren. Allemaal relevante informatie voor de echte voetballiefhebber!!



Kortom, het was heerlijk om mijn passie voor het voetbal te delen met jou. Dat zal ik natuurlijk allemaal ontzettend gaan missen.



Maar ook verder terug in de tijd, toen Tamira en ik je leerde kennen. Mijn eerste kennismaking met jou was op het hockeyveld. Waar jij met Bas langs de zijlijn stond. Dat moet denk ik in 2008 of 2009 geweest zijn.



De zaterdagen op Roomburg, lekker met zn allen hockey kijken naar Stijn, Isa, Jasmine, Eef, Fien, Bas, Kiki en Janne. Heerlijk ontspannen langs de zijlijn ouwehoeren en plezier hebben met de ouders. Net als voetbalkijken waren dat heerlijke momenten met jou en mij waar ik met heel veel plezier op terugkijk. Voor mij waren dat perfecte dagen in mijn leven.



Daarnaast waren er nog de etentjes en de weekendjes uit, samen met Michiel, Door, Herbert en Marieke en de kids. Bijvoorbeeld naar Terschelling, Zuid-Limburg en Frankrijk. Met de Limoncello en Drambuie. En de gezamenlijke wintersportvakanties. Toen hebben we altijd ontzettend gelachen met jou.



Je was sowieso een zeer grappige, gevatte en sociale vriend.



En dan vergeet ik nog bijna jouw kookkunst. Heerlijke pindasoepjes, pizza’s tijdens verjaardagen, boerenkool, pannenkoeken, je kon gewoon ontzettend goed koken en bakken. Ook dat was een groot talent van jou.



Kortom Steven, ik heb hele goede, warme en lieve herinneringen aan jou en zal je ontzettend gaan missen.



Lieve Steven, het ga je goed. Ik zal aan je denken als Nederland ooit wereldkampioen voetbal wordt, of Ajax de Champions League wint.

Het is fijn dat we hier nu zijn met zo velen, maar het geeft me een dubbel gevoel. En ik ben vast niet de enige. Want jij was voor mij een immens grappige, empathische man met wie je de tijd van je leven kon hebben.

Mijn herinnering aan jou zal voor altijd verbonden blijven aan de talloze vrolijke, opwindende momenten en ja af en toe ook de knallende ruzies die we hadden. Samen en met onze jonge gezinnen. En met de Bollies en Bosjes zoals jij ze noemde.



En ja die humor van jou. Die zijn we nu voor altijd kwijt.

Terughalen hoe je was in je element is onmogelijk, want jouw humor was fysiek, in het moment en onnavolgbaar. De manier waarop je mensen trof in rare trekjes, gezichtsuitdrukkingen, hun gebaren en de bijnamen die je voor hen verzon bewezen jouw diepe empathie met de mensen om je heen. Je kon heel goed naar mensen kijken en aandachtig luisteren. Om mensen als je zin had vervolgens liefdevol in de maling te nemen.



Ik heb genoten van de vele momenten met jou, langs de rand van het sportveld, op vakanties en in zoveel andere settings. Naar de film gaan met jou was een belevenis. Je kletste er vaak doorheen met grappen, grollen en scherpe observaties.



Ik herinner me dat je tijdens een Star Wars-film met een 3D-bril op voortdurend zat weg te duiken voor de overschietende laserstralen en ruimteschepen. 'Denken ze wel aan de CO2' zei je dan als er weer een sterrenschip met veel geknal in rook opging. 'Waarom parkeert hij niet gewoon bovenaan de berg' was jouw hilarische observatie, nadat we Obi-Wan Konobi aan het dramatische einde van de film minutenlang een berg op hadden zien struggelen.



Je had ook oog voor het absurde van ons eigen wereldje. Als een ouder langs de rand van het hockeyveld haar wijnglas even in haar handtas zette, dan maakte jij daar een foto van. Jouw haarscherpe observatievermogen zie ik terug in jouw kinderen.



Oh ik moet ff gaan staan zei je als vooraf aan een voetbalwedstrijd het Duitse volkslied klonk. 'Hij moet even kijken of het bloedt', gaf je als commentaar wanneer Neymar weer eens over het veld ging rollen alsof ie was doodgeschopt, nadat ie een miniem tikkie op zijn enkel had gekregen. Zo overdreven kon jij zelf ook nog wel eens reageren als je lichtjes werd geraakt tijdens een wedstrijdje van de Burgermannen.



Met jou was het leven nooit saai. Met je wielervrienden redde je een schaap uit het Rijn Schie-kanaal. Als we gingen skiën durfde je bijna niet in de lift, maar je zag van daaruit wel hertjes en zelfs wolven lopen op de piste.





De breuk met Annelies sloeg je uit het lood, maar ondanks dat kon jij zelfs daarvan de humor inzien. 'De naam is Kortmann', zei je dan als de ober de rekening kwam brengen op het terras van City Hall. Je was natuurlijk kritisch over haar, maar toch lukte het je niet om je liefde en bewondering te verbergen.



Dan vertelde je bijvoorbeeld over een overval met mitrailleurs tijdens een nachtelijke busreis in Mexico. De Amerikanen die voor jullie in de bus zaten, gaven de overvallers al hun geld en juwelen, maar jij scheepte ze koeltjes af met een tientje. En de coolste in deze anekdote was natuurlijk Annelies. Zij bleef tijdens de overval gewoon lekker liggen slapen.



Lieve Steef, je maakte het samenleven met jou voor sommige mensen dichtbij moeilijk, soms zelfs onmogelijk, maar ik ben ervan overtuigd dat je met heel je hart van ze bleef houden.



Ook toen het minder met je ging kwam je nog regelmatig bij me koffie drinken. Dan zette je je fiets op slot in de tuin en klopte op het raam.

Je was niet de makkelijkste en je kon driftig zijn, maar als wij het over jouw kinderen hadden zag ik ik toch vooral jouw onvoorwaardelijke liefde. De manier waarop je naar Duuk keek als hij bij je op schoot kroop en zijn armen om je heen legde om een kus te halen.

Vannacht was ik ziek, vertelde je dan en weet je wat er gebeurde: Duuk kwam naar me toe en zei dat ik wel even een knuffel van hem mocht lenen.



Het lukte jou meestal niet om je trots voor je kinderen te verbergen. Over de sportieve onverzettelijkheid van Fien en haar onverstoorbaarheid, waarin je Annelies soms terug zag. Of je liet filmpjes zien en begon te vertellen over hoe Eef iedereen altijd op sleeptouw wist te nemen tijdens feestjes. Of je schepte op over hoeveel boeken ze verslond. Ik zag je glimmen van trots als we naar Bas keken op het voetbalveld of wanneer je mij mocht vertellen dat hij op school de geest had gekregen.



Lieve Steef, je was de aller-grappigste man in mijn leven. Je had je onzekerheden, maar de Steef die ik heb leren kennen bulkte van het talent. Je had comedy-schrijver kunnen zijn, professioneel fotograaf of kunstenaar. En je had nog zoveel andere bijzondere talenten, die op de arbeidsmarkt nooit genoeg gewaardeerd zijn.



'Het leven van een tapijten-knoper gaat niet altijd over rozen', legde jij me uit. Dat klopt, jouw leven ging niet over rozen en je maakte het jezelf niet altijd makkelijk. Het spijt me en frustreert me dat ik je uiteindelijk niet genoeg heb geholpen.



Ik ben enorm dankbaar voor de bijzondere momenten die je mij gegeven hebt en ik weet zeker dat ik je ook heel vaak gelukkig heb gezien. Rust zacht.

Lieve Eef, Fien, Bas en Duuk,



Jullie vader leerde ik kennen in Antwerpen. Annelies had net ‘verkering’ met Steven en ik net met Alex. We zouden kennismaken met elkaars mannen. Annelies die ons afhaalde van het station, vertelde dat Steven weinig zin had in de afspraak; “Van die studenten uit Groningen!”.



Gelukkig was het ijs snel gebroken. Toen Steven en Annelies bij ons om de hoek kwamen wonen in Den Haag, volgden vele afspraakjes en vakanties.



Jullie vader was zo gek op jullie. Ik heb gezocht naar een filmpje waarin hij met Eef en Fien al grappen makend in een beekje in de Ardennen aan het ronddarren was. Helaas heb ik het niet zo snel kunnen vinden. Die houden jullie nog van me tegoed.



Wel vond ik deze foto van Steven die omhoog kijkt naar Eef en Fien (en Livia) die - aan touwen bungelend - rotsen in de Dordogne aan het beklimmen zijn. In zijn blik zie ik een trotse vader die heel zorgzaam en tegelijkertijd ook zorgelijk was.



Ik wens jullie heel veel liefs, Deirdre

Steven, ik ken jou als een warme en lieve man. Als kind heb ik genoten van je humor en gezelligheid. Later kwamen we elkaar nog regelmatig tegen en werd ik altijd vrolijk begroet met een lach en een grap.



Ik vind het heel erg dat ik niet bij het afscheid kan zijn vandaag omdat ik een paar maanden in Lyon woon. Heel veel liefs en sterkte aan iedereen.



Rust zacht lieve Steven

Steven ken ik van de hockey van de tijd dat Fien met Evelien en Heleen in de E-tjes zaten. En ook in de teams / jaren daarna. Kinderen nog klein dus ouders waren ook actief. Maar wat n gezellige boel was het langs de lijn.

Genoten van de humor en opmerkingen van Steven. Maar niet oppervlakkig.

En of het nog niet druk genoeg was naast de hockey ook nog activiteiten. Maar daar deed Steven vaak aan mee.

Ik herinner mij nog goed dat Steven bij ons kwam pannenkoeken bakken (3 pannen op het vuur ;) voor het team in verband met Sinterklaas. Veel voorpret. Ook als Fien en de meiden met elkaar gingen spelen of logeren altijd leuke contacten en appjes.

Toen de meiden niet meer (samen) hockeyden verwaterde het contact. Via Facebook volgden we elkaar nog wel een beetje en zag ik hoe trots Steven was op zijn kinderen. En altijd nog een warme groet en vrolijkheid als we elkaar zagen op de fiets. Een mooi mens! Veel sterkte lieve familie. Mayke

Lieve Steef,

Ik herinner me nog goed ons eerste afspraakje, ergens in een kelder in Leiden waar we pasta hebben gegeten. Die pasta was blijkbaar goed genoeg om een tweede keer af te spreken, dit keer bij de “beste” snackbar van Amsterdam. Samen met een half voetbalelftal uit Sloten hebben we een patatje gegeten en cola gedronken. Volgens mij sloeg toen de vonk over.

We hadden altijd een beetje een haat-liefde verhouding, al stond de liefde altijd voorop. In de jaren dat we samen waren, hebben we zoveel beleefd. We hebben gereisd, heel veel gelachen en soms ruzie gemaakt. Wandelend door de bossen en duinen wist jij met je scherpe blik alle vogels te spotten en er ook nog iets over te vertellen. Als ik dan mijn bril had opgezet en jij zes keer had gewezen waar hij zat, zag ik hem ook. Heerlijk vond ik dat.

In musea leerde je me op een andere manier naar kunst te kijken. En thuis, aan de keukentafel, hebben we urenlang gepuzzeld, gekletst en gesproken over het leven. Je was enorm gek op al je kinderen en je sprak vaak vol liefde over hen en als gescheiden ouder ook over het gemis van iedere dag de kinderen om je heen.

Dank je wel, voor alles wat je met mij hebt gedeeld. Ik koester al onze mooie herinneringen.

Dag lieve Steef, ik mis je! ❤️