Ome Sjoerd,
Als kleine jongen al keek ik behoorlijk tegen je op, je gigantische voorkomen dat zich toonde in alles; motoriek maar ook dure kleding en mooie auto’s. Er gebeurde iets spannends als jij binnen kwam. Je vertelde altijd de mooiste verhalen, toonde gemeende interesse en je was vaak ook net zo snel weer vertrokken als dat je binnenkwam. Je had iets ongrijpbaars, iets mysterieus. Dat maakte enorm veel indruk op een kleine man van een jaar of tien. Je was altijd een bijzondere oom. Markant, en overdreven in alles.
Later ging ik ook begrijpen dat het niet allemaal zo mooi was als dat het vaak leek. Je worstelde met een alcohol verslaving en was altijd opzoek naar een bepaalde bevestiging. De band met de familie was speciaal. Jou band met mijn vader was soms wat moeizaam maar enorm oprecht en als er wat was dan stonden je broers (en schoonzussen) altijd voor je klaar.
Je humor was fantastisch, ad rem en vaak ook keihard. We hebben tranen om je gelachen en dat zullen we blijven doen.
Ik heb de afgelopen dagen ook vaak moeten denken aan die jaren dat jij jezelf weer eens uitnodigde op onze jaarlijkse wintersport. Je kwam vaak maar een paar dagen en vloog het liefst eventjes in, wel businessclass. In Westendorf ging je mee skiën en zelfs een keer mee rodelen. Alles op je eigen tempo, maar tijdens het rodelen werd je toch een beetje overmoedig. In een poging om Ineke en Katelijn de diepe sneeuw in te drukken gleed jezelf van de gebaande paden af zo het ravijn in. Je slee eindigde twintig meter lager en theatraal liet jij je naar beneden storten. iedereen stond met tranen in zijn ogen van het lachen. Na wat pogingen om je door de tiefsneeuw naar boven te werken sloeg het gelach om in lichte paniek. Hoe kregen we die grote oom toch weer naar boven toe. Het begon al wat donker te worden en na tien pogingen begon je bijna te hyperventileren. Uiteindelijk hebben een vriend en ik je naar boven geholpen. Je Louis Vutton sneakers, uiterst geschikt voor een keertje rodelen, waren doorweekt. De rest van de avond was je toch net wat stiller dan normaal, en wij maar lachen! En die schoenen, die heb je direct bij het vuilnis gezet.
Toen ik in 2014 klaar was met mijn studie was jij net met je laatste bedrijf Drinktools begonnen. Een handelshuis voor non-food artikelen voor slijterijen en wijnhandelaren. Je vroeg of ik niet een half jaar voor je kon komen werken, dat deden we. Dit was een pracht tijd, we begonnen op de Drankenbeurs in Houten. Dit was een groot succes en vervolgens reden we heel Nederland door. Ik pakte vooral de organisatie op en vaak belden we twintig keer op een dag. Waar je was, wat je verkocht had, en of ik niet even iets op kon zoeken,
Je was een geweldige verkopen en enorm creatief, je zag in het gekste item wel iets om te verkopen. Dat was fantastisch om te zien. Zo kocht je ooit een partij enorm lelijke karaffen. Toen mijn vader en ik vroegen wat je daar in godsnaam mee moest gaan doen zei je dat ze al verkocht waren. Je had een klant met bijzondere smaak opgebeld en gezegd: “Ik heb nou toch een paar karaffen staan! Die zijn zó lelijk, ik denk dat u ze wel mooi vindt!”.
Een paar maanden later stonden we ook op een beurs op landgoed Salentein, een prachtige plek waar jij je wel thuis voelde. Je had het idee om iedere bezoeker een grote bos tulpen mee te geven in een felgekleurde drinktools wijnkoeler. Met vierhonderd bossen tulpen in je Volkswagen bus reed jij van Aalsmeer naar Nijkerk. Waar mijn vader uitrekende hoeveel verkoop je daar wel niet tegenover moest zetten zag jij alleen maar het positieve. En het was een succes! Iedereen vond het geweldig.
Ik herinner mij de avond waarop je mij belde. Ik zat op de fiets en kreeg al een voorbereidend berichtje van mijn ouders op een slecht nieuws gesprek. Je belde mij op en in tranen zei je, ik heb kanker Joep. Het is aardig mis. Maar we gaan knokken. In mijn woede en frustraties schreef ik die avond met een glas whisky het volgende;
Gedachten teveel en woorden, net als dagen tekort
Alles ineens verkankerd en alleen de hoop dat het beter wordt
De grond valt, als een bodem onder ons vandaan
Daar waar de tijd misschien te snel is gegaan
Rijk geleefd, gelachen maar ook gehuild
Bedankt voor het leren leven en wacht alsjeblieft nog even
We zullen je nooit vergeten, ik zal je nooit vergeten. Rust zacht.
