Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Sije Boonstra

15-03-194221-05-2014
  • 15 maart 1942 - Harlingen
  • één zoon, twee dochters en één kleinkind
  • Winda Eilena Boonstra - van Zanten

Sije Boonstra werd geboren in Harlingen op 15 maart 1942. In 1966 ontmoette hij zijn partner Winda Eilena Boonstra - van Zanten. Sije en Winda Eilena trouwden op 23 mei 1969. Sije had één zoon en twee dochters: Sije Alexander, Elke Susan en Petra Ivonne. Ook had hij één kleinkind: Simon Orlando. De laatste woonplaats van Sije was Den Hoorn.

Uitvaart Sije Boonstra
Maandag 26 mei 2014

We zijn hier vandaag samengekomen om afscheid te nemen van jullie man, vader, schoonvader en opa Sije Boonstra en namens de familie mag ik u allen welkom heten.
Naast de beelden uit het leven van een bijzondere man, die u geprojecteerd ziet op het scherm, zullen we luisteren naar de muziek waar hij graag naar luisterde en deze muziek zal mogelijk mooie herinneringen oproepen. Na het volgende muziekstuk van Simon and Garfunkel “The Boxer” neem ik u mee naar het levensverhaal van Sije Boonstra.

Terwijl de 2e wereldoorlog in volle hevigheid aan de gang was in Nederland, werd in het Friese Harlingen op 15 maart 1942 een jongetje geboren, Sije genaamd.

Vader Sije, die in een werkkamp in Duitsland te werk was gesteld kreeg verlof om zijn vrouw te bezoeken toen hij het bericht kreeg dat zij zwanger was en daar vader Sije en zijn broer als 2 druppels water op elkaar leken zijn zij beide om beurten met dezelfde verlofpas de poort uitgelopen en niet meer naar het werkkamp teruggekeerd.

Sije’s herinneringen aan de oorlog gaan terug naar het moment dat zijn vader zomaar, op een zonnige dag, in de tuin de planten uit de grond trok en een groot gat begon te graven. Dit bleek een schuilkelder te worden waar hij samen met zijn ouders heel wat bange uurtjes heeft doorgebracht. Hij zal toen ongeveer 2,5- 3 jaar oud geweest zijn. Het heeft diepe indruk op hem gemaakt.

Als kind in de oorlog geboren, heeft Sije geen makkelijke start gehad. Zijn rustige inborst en het feit dat hij niet snel klaagde had tot gevolg dat zijn voeten tot een soort klompvoeten vergroeiden, doordat hij veel te lang op te kleine houten klompen liep.

Toen Sije 6 jaar was, werd bij hem TBC geconstateerd. Hij mocht niet meer naar school en heeft een half jaar lang de hele dag, zonder te klagen, op een stretcher gelegen. Voorwaar een slechte start van de lagere schooltijd.

En toch deed hij het goed op de lagere school toen hij eenmaal weer naar school mocht gaan. Mede door zijn doorzettingsvermogen en het feit dat hij erg precies was, mocht hij bijvoorbeeld tijdens het voorleesuurtje teksten van de schoolkrant in spiegelschrift op de platen van de drukpers zetten.

En ondanks het feit dat Sije uit een arbeidersgezin kwam, besloot vader Sije dat het toch beter voor zijn zoon was, gezien zijn TBC-verleden en zijn tengere postuur, dat Sije niet met zijn handen ging werken, dus Sije ging naar de HBS.

Lessen volgen ging hem goed af, maar het sociale gebeuren eromheen was niet voor Sije weggelegd. Hij was erg op zichzelf en ging het liefst zijn eigen weg. Schoolfeesten waren niet aan hem besteed, liever was hij dan in de kelder van het christelijk verenigingsgebouw in zijn eentje aan het knutselen, terwijl zijn schoolgenoten zich elders aan het vermaken waren.

Zoals gezegd ging het volgen van de lesstof goed, tot het examenjaar zich aandiende. Hij snapte niets meer van wiskunde en scheikunde en volgens hem was dat te wijten aan de leraren die geen les konden geven. Sije hield voet bij stuk en is, ondanks dat de directeur van de school daar niet blij mee was, de laatste 3 maanden van het examenjaar thuis gebleven voor zelfstudie en uiteindelijk is hij geslaagd met een 8 voor wiskunde en een 9 voor scheikunde.
*
Toen Sije klaar met zijn opleiding was wilde hij aanvankelijk bij de luchtmacht werken, maar werd afgewezen, omdat het leger geen schoenen had die hem zouden passen en men het zich niet kon voorstellen dat hij met zijn voeten een mars zou kunnen lopen. Tijdens zijn leven heeft Sije nooit last van zijn voeten gehad.

Sije zette zich over deze teleurstelling heen en ging in de psychiatrische inrichting in Franeker werken. In de avonduren volgde hij de opleidingen Medisch en Chemisch analist.

Zijn baas, een dame, had een oogje op hem, maar het was niet wederzijds. Dit gaf problemen en uiteindelijk zat Sije zonder werk.

In de jaren 60 was het vinden van werk moeilijk. Sije heeft toen van de mogelijkheid gebruik gemaakt om met een beurs te gaan studeren. Hij koos voor het vak scheikunde omdat hij daarvoor een 9 had op zijn examenlijst.

Op vrijdagmiddag, als het mooi weer was, zat Sije met een boek op schoot voor zijn ouderlijk huis aan de Zoutsloot. Vaak kwam er een meisje langs met lang haar en een gitaar op haar rug. Later bleek dit de liefde van zijn leven te worden, Winda.

Winda was de schoonzus van zijn vriend Evert, met wie hij vaak vanaf de woonboot waar Evert op woonde, in de zuidoostersingel in Harlingen met radiografisch bestuurde bootjes achter de eenden aan ging jagen.

In de zomervakantie was Winda vaak bij haar zus (de vrouw van Evert) en heeft daar Sije leren kennen. Toen Winda net 16 jaar was en in Leeuwarden naar een nieuwe school moest, bood Sije aan om samen de route te verkennen. Ze waren de hele middag en avond op pad en hadden vanaf dat moment “verkering”. Het was zondag 14 augustus 1966. Later hoorde Winda dat Sije’s zus haar verjaardag die dag vierde. Hij had nog nooit een verjaardag van zijn zus overgeslagen, Sije’s familie was daar dan ook niet zo blij mee.

Sije was er voor Winda in een tijd dat zij het heel moeilijk had, hij was de rust zelve en kon geduldig naar haar luisteren, zodat zij alles weer op een rijtje kreeg. Ook Sije’s ouders waren er voor Winda en hebben haar liefdevol in hun gezin opgenomen waar Winda haar schoonouders nog steeds heel dankbaar voor is.
*
Als hobby had Sije het bouwen en laten vliegen van radiografische modelvliegtuigjes. Het waren schaalmodellen van echte vliegtuigen, gemaakt van balsahout, bespannen met zijde en in de originele kleuren beschilderd. Sije en zijn vrienden konden daar in de weekenden uren mee zoet zijn en ze bleven er net zolang mee doorvliegen (duikvlucht, looping, schroef, dwarrel tot vlak boven de grond) tot de vliegtuigjes waren neergestort en ze weer weken bezig waren om de modellen weer in elkaar te zetten.

Doordeweeks ging Winda naar school in Leeuwarden en in het weekend moest ze weer terug naar Vlieland, waar zij woonde. Als smoes om naar haar grote liefde Sije te kunnen gaan, ging ze op zaterdag naar Harlingen voor gitaarles en Sije bracht haar dan van en naar de boot. Na 2 jaar verkering zijn Sije en Winda verloofd, terwijl Sije in Groningen studeerde en Winda in Groningen een kamer en een baantje vond.

Een jaar later op 23 mei 1969 zijn Sije en Winda getrouwd. Mede door de lieve hospita van Winda, konden ze tijdelijk het slaapkamertje van de zoon van de hospita erbij krijgen en de kamer van Winda als huiskamer gebruiken totdat ze een klein woninkje aan het Van Starkenborgkanaal konden betrekken.

In 1970 is Sije afgestudeerd en wilde hij gaan promoveren, maar door bezuinigingen van overheidswege waren er niet genoeg promotieplaatsen en heeft Sije lange tijd voor een uitzendbureau gewerkt.
*
9 oktober 1971 was een van de mooiste momenten van Sije’s leven, toen werd zijn dochter Elke Susan geboren. Toen inmiddels zijn dochter Petra Ivonne op 11 juni 1974, en zijn zoon Sije Alexander op 13 september 1976 geboren waren, vertelde hij tijdens zijn sollicitatiegespreken, als er gevraagd werd wat het mooiste moment van zijn leven was. “Ik heb niet één mooiste moment maar 3, nl. de geboorte van mijn 3 kinderen.”

Zijn gezin kwam voor Sije op de 1e plaats, maar daarnaast was hij een harde werker. Zolang je hem gewoon zijn ding liet doen en verder met rust liet, ging alles van een leien dakje.

Het sociale leven en dan met name relatiebeheer, daar had Sije geen kaas van gegeten. Veel collega’s begrepen hem niet en andersom begreep hij hen niet. Hij deed zijn werk goed en uiteindelijk had hij 3 octrooien op zijn naam staan, maar na meer dan 10 jaar bij dezelfde baas gewerkt te hebben, de Waterleiding Maatschappij Overijssel in Zwolle, viel voor hem het doek en moest hij weer gaan solliciteren.

Dit viel hem heel zwaar.

Als kinderen aan de zee opgegroeid en omdat ze nu niet meer aan Zwolle waren gebonden, zijn Sije en Winda verhuisd naar Alkmaar, want de zee bleef trekken. Er volgenden 7 zware jaren, want de banen lagen niet voor het oprapen.

Gelukkig waren er ook lichtpuntjes, want in die tijd werd het kamperen op Vlieland ontdekt, eerst samen met de kinderen en later met z’n 2-en, Sije en Winda samen.
*
Sije was niet zo’n prater, Winda wist dat hij van haar hield, maar hij kon dit niet verwoorden. Toen Winda in hun prille samenzijn een grote teleurstelling te verwerken had, kon hij haar niet troosten, maar liet hij zijn baard staan, omdat Winda hem eens had verteld dat ze dat zo leuk vond, mannen met baarden.

En toen Winda en Sije een keer met een klein tentje op Vlieland kampeerden, ging Sije elke ochtend als Winda nog even lag te doezelen naar de kampwinkel en haalde een pak koeken. Hij maakte dan thee voor haar en gaf het hele pak koeken in de verpakking erbij. Nou was koek als ontbijt niet echt Winda’s ding en het waren nog de meest vreemde koeken ook. Ze begreep er niets van. Na een paar dagen las ze wat er op de verpakking stond. Het ging helemaal niet om de koeken, maar om de naam die ze hadden: “Mijn hartediefje”, “Mijn zonnestraaltje”, “Mijn tortelduifje” … ze was blij dat ze de koeken, ondanks dat ze sommigen helemaal niet lekker vond toch netjes had opgegeten.
*
Gelukkig kreeg Sije na lange tijd een baan aangeboden bij Priva in De Lier en hier heeft Sije met veel toewijding en plezier tot ruim een jaar na zijn pensioen gewerkt.

In diezelfde tijd zaten Sije en Winda op dansles waar zij samen veel plezier aan beleefden.

Dochter Petra houdt zich bezig met het maken van historische kleding, zeep en eigen theemelanges. Hiermee staan Petra en Winda op Viking- en historische markten en Sije hielp hier al die jaren actief bij mee. Hij reed de bus, zorgde voor het in- en uitladen, opbouwen en afbreken van de tenten, hij maakte de tenten schoon en droog en hij controleerde het materiaal en maakte het klaar voor de volgende markt.

Na zijn pensionering ging Sije elke middag naar de bibliotheek in Delft om kranten en computerbladen te lezen en op zijn computer las hij graag de buitenlandse kranten om de nieuwsvoorziening onderling te vergelijken. En wat hij ook graag deed was naar wetenschappelijke lezingen gaan en uiteraard elke dag wandelen met Peppie, het hondje van Petra.
*
Op maandag 8 juli 2013 is Sije naar de huisarts gegaan, omdat hij zich niet zo goed voelde. Vanaf dat moment zijn Sije en zijn gezin in een rollercoaster terecht gekomen, van medicaties naar hoop, naar een operatie, naar hoop tegen beter weten in, naar teleurstellingen en naar mooie waardevolle periodes. Al die tijd heeft Sije niet geklaagd en heeft hij zijn lijden gedragen. Hij was niet opstandig en liet het allemaal over zich heen komen. Hij was niet bang om te sterven, maar deed er wel alles aan om zo lang mogelijk te blijven leven. Hij wilde zo lang mogelijk bij zijn Winda blijven en genieten van zijn kinderen, zijn dochter Elke met haar man Rolf die hij niet zo vaak zag omdat ze in Amerika wonen met zijn kleinzoon Simon, zijn dochter Petra en zijn zoon Sander. Hij was er nog niet klaar voor om ze nu al te verlaten.

De laatste 2 weken kon Sije niet veel meer, maar had hij er erg veel plezier in om ’s middags in de rolstoel met Winda te gaan wandelen.

Op de vroege ochtend van woensdag 21 mei is hij uiteindelijk overleden.

Namens de familie wil ik u graag bedanken voor uw komst. Het is voor hen een grote steun dat u hier allen aanwezig bent op deze belangrijke dag, de dag dat we afscheid nemen van Sije Boonstra.

Tijdens het laatste muziekstuk zal ik u uitnodigen om Sije een laatste groet te brengen door langs zijn baar te lopen. Vervolgens zal ik u begeleiden naar de ontvangkamer, alwaar u namens de familie iets te nuttigen aangeboden zal worden.

De familie heeft aangegeven om als laatste afscheid te willen nemen. Zij zullen zich daarna bij u voegen om samen met u mooie herinneringen te delen.

Ik wens u voor de komende periode veel sterkte toe.

Biografie
* verplichte velden

Gedenkplaats geopend door:

Winda Boonstra - van Zanten