Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Ruud Kuiper

08-03-195219-04-2014
      Met groot verdriet hebben wij afscheid moeten nemen van mijn humoristische, flamboyante, bourgondische, lieve man, onze vader en vriend maar ook eigenaar van Eetcafé de Sjampetter en Happerie Tetatet, oud- leraar TIO college en oud- voetbal trainer. Zaterdagochtend 19 april is hij in zijn slaap overleden.

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • 'Het was een prachtman'
        reactie 6   |   niet OK

        Lieve Ruud,

        Wat een ontzettend prachtig afscheid was het vrijdag. Met oud collega’s hadden we afgesproken om er samen naartoe te gaan. We hebben gelachen en gehuild en veel herinneringen weer naar boven gehaald. Het was precies zoals Ruud was. We hebben ontzettend hard meegelachen om het stukje van Jelger, onder andere de pinguïn grap (inderdaad, die werd bij alle nieuwe collega’s uitgevoerd), afwasser ‘Henk’ en de grap dat sommige gasten jouw grappen niet konden waarderen…. Alles was zo herkenbaar en er kwam zoveel gekkigheid van Ruud weer naar boven.

        Ik herinner me jou als een man met veel humor, die ook zeker serieus kon zijn als het nodig was. Wat had jij je hart voor de zaak! Jouw humor en grappen hebben er zeker voor gezorgd dat ik een onvergetelijke tijd bij de Sjampetter heb gehad. Jij gaf mij de doorslag om weer te gaan studeren in plaats van te solliciteren naar banen die er toch niet waren. Bedankt daarvoor. Tijdens die fantastische tijd bij de Sjampetter heb ik veel geleerd en onwijs veel mooie, leuke en lieve mensen leren kennen. Daar was jij er één van Ruud.
        Een top stuk stond er in de Stentor, die ik zeker ga bewaren. Het is precies zoals je was, want inderdaad, als je nu de Sjampetter binnenloopt weet je gewoon dat Ruud nooit meer aan het einde van de bar, op zijn vaste plekje, zal zitten..

        Bedankt voor de jaren dat ik bij de Sjampetter mocht werken. Ik heb twee foto’s bij dit berichtje gedaan. Allebei van het jaar 2010. Eén groepsfoto van het team Sjampetter op dat moment en de andere is de foto die op de voorkant van ‘Over de Pleinen’ stond voor het 15 jarig bestaan van de Sjampetter.

        Joyce, ontzettend bedankt voor de uitnodiging om afscheid van Ruud te nemen. Het heeft mij heel goed gedaan. De humoristische man die Ruud was, dat beeld zou ik nu altijd van hem blijven houden.

        Lieve Joyce, Jordy, Danique & Pim, andere familieleden en collega’s van de Sjampetter: heel erg veel sterkte in deze moeilijke tijd. Heb veel steun aan elkaar! Drink er nog eentje op hem, lach nog een keer om hem en laat ook nog een traantje om hem. Het was een prachtman!

        Veel liefs,
        Lisette Grasmeijer.


        Lisette - Leeuwarden
        28 april 2014

        Deel deze pagina:

      • De jaren '70
        reactie 5   |   niet OK
        Ruud heb ik leren kennen ergens eind 1973 of begin 1974; op de studentenflats.
        Het was altijd goed vertoeven in de buurt van Ruud: hij had de lach aan zijn kont hangen, hij lustte een biertje en hij was sportief.
        Zaken waar je in een mannengroep goed mee weg komt.

        Nu zullen de dames wel zeggen dat Ruud nog een kwaliteit had, maar daar ben ik nooit bij geweest; geen idee derhalve.
        Hoewel, op een avond verzuchtte Ruud tegen me: “Zit ik gisterenavond een hele toer te bouwen om E. te versieren, blijkt dat helemaal niet nodig! Iedereen is er al over heen geweest…”
        Kennelijk ging Ruud “erover heen”. Was Ruud dan toch biseksueel? Want vele rechtsbacks zullen dat gevoel ook hebben gehad…

        Op enig moment was er in toren één een wasserette. Sommigen namen hun schone was dan in een vuilniszak mee naar de kroeg in het “Trefcentrum”; dan hoefden ze niet eerst naar boven om de was weg te brengen. Foutje.
        Als zo’n wasmeenemer dan even niet oplette, dan knipte Ruud de onderkant van de vuilniszak open. Na gedane biertjes liep het slachtoffer, de vuilniszak voort zeulend, tevreden de kroeg uit maar een spoor van schoon wasgoed in de kroeg achterlatend.
        Ruud keek de getroffene in eerste instantie aan met een gezicht van “ik weet van niks” tot hij het niet meer hield en in lachen uitbarstte. Maar ja, kwaad worden op Ruud lukte maar slecht.

        Als er in de kroeg een enorm grote dildo voor handen was, dan knoopte Ruud dat ding vast in zijn gulp en liep er trots mee rond. Veel meisjes gingen er min of meer gillend van door, doch J. kon er niet vanaf blijven. Terwijl ze toch dikke verkering met E. had…

        Bij de uitvaart hoorde ik dat hij als kind al strippoker (was het poker?) speelde. Dat heeft hij in de studentenkroeg nog eens dunnetjes over gedaan: als er geen bier meer werd geschonken, moest het toch ergens om gaan. In je blote kont lege glazen ophalen of één van de vijf torens af om uit te leggen waarom je daar in je blote kont stond. De andere kaarters stonden dan een etage hoger of lager, zodat je er helemaal alleen voor stond.

        Ruud heb ik de laatste dertig jaar nauwelijks meer gezien. Tijdens reünies, oké.
        Hij toonde dan meteen aan dat hij goed door had hoe zoiets niet georganiseerd moet worden.
        Bij het binnen komen kon je je (om files te vermijden) bij het linker of rechter tafeltje inschrijven en dan kreeg je een aantal consumptiebonnen mee. Nadat we een paar biertjes gedronken hadden zei Ruud: “Ik ben zo terug”. Hij liep dan aan de achterkant van het gebouw naar buiten, aan de voorkant weer naar binnen en schreef zich nu aan het andere tafeltje in. Bingo, weer opnieuw consumptiebonnen!

        Zelf heb ik nog een poging gedaan om Ruud op één van mijn feestjes te laten komen. Was daarvoor nog speciaal naar Deventer gegaan, maar de Sjampetter bestond zoveel jaar en was gesloten. Briefje in de bus gedaan, geen reactie. Redelijk toevallig was ik wat later weer in Deventer en besloot nog een poging te wagen. De zaak was open, tafeltje gekozen en koffie besteld.
        De deur naar het privé gedeelte ging open en Ruud komt de Sjampetter binnen. Hij kijkt me recht in mijn gezicht en loopt door. Oké, de nodige jaren zijn verstreken, maar ben ik zó veranderd?
        Toen Ruud uit de keuken terug kwam riep ik hem: “Ken je James niet meer?”
        “Ja, ik dacht al, ik ken die vent…”
        “Hé Ruud, ik heb een tijd geleden een briefje bij je in de bus gedaan, met een uitnodiging. Heb je die niet aangetroffen?”
        “Ja, dat wel maar James, James… Ik ken zoveel mensen.”
        Daarmee beledigde hij me tot op het bot en heb ik geen pogingen meer ondernomen.

        De laatste keer dat ik Ruud heb gezien, was tijdens het verjaardagsfeestje van Conny Bos; 50 werd ze, en dat is al weer 5 jaar geleden.
        We hebben toen aan de bar nog wat oude herinneringen opgehaald. Mogelijk zat daar ook het verhaal bij dat Ruud mij een kunstje flikte. Hij flikte iedereen wat en mij dus ook.

        Het moet eind 1978 of begin 1979 geweest zijn.
        De bar trok nog steeds; het was zondagmiddag. Ik woonde al niet meer op de flats, maar een minuut of tien lopen er vandaan.
        Ik had mijn huissleutels op de bar neergelegd, stom. Ruud zag zijn kans schoon en verwisselde sleutels: hij haalde er twee af en verving ze door andere.
        Omdat ik de volgende dag moest werken hield ik het om een uur of zeven voor gezien en ging, in het donker, naar huis. Inmiddels moest ik stevig poepen, maar het kwam niet in me op dat in de toiletten van het Trefcentrum te doen. Plassen oké, maar de grote boodschap, echt niet.
        Flink door gelopen naar huis en de sleutel in het slot gestoken. Dacht ik. Past niet. Hè sufferd, pak dan meteen de goede. De andere sleutel. Past ook niet. Zie je wel je had wel de goede, maar je hebt ‘m scheef gehouden. Dat gezuip van je ook. Past weer niet.
        Oh… shit… Kuiper.
        De natuur stond inmiddels indringend op mijn schouder te tikken, dus op een holletje terug naar het Trefcentrum. Dan toch maar daar gepoept.
        Nee, ik red het niet…
        Op zoek naar struiken en me daar ontspannen; geen toiletpapier of niks.
        Terug in de bar kijkt Ruud me op de bekende manier aan: hé, ik dacht dat je naar huis was? Om vervolgens in lachen uit te barsten.
        Toen ik Ruud vertelde dat ik enorm moest poepen en dat in het struweel had gedaan, kwam die niet meer bij.
        Toen ik ook nog moest melden dat ik in de haast, stom genoeg, een plekje tegenover een parkeerplaats had gekozen en tijdens mijn ontlasten midden in twee grote felle koplampen kwam te zitten kon ik hem wegdragen.

        Dat wegdragen is gisteren voor de laatste keer gebeurd. Moeilijk te geloven; je denkt nog steeds dat Ruud tevoorschijn springt en zegt: “had ik je te pakken of niet?”

        Ik wens de familie enorm veel sterkte.

        James Gerritsen

        James - Diemen
        26 april 2014

        Deel deze pagina:

      • reactie 4
        emelda

        Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:


        emelda - deventer

        25 april 2014

      • 2008
        Lieve Ruud
        reactie 3   |   niet OK
        Lieve Ruud,
        Ook op het diepe meer van verdriet. Zal de zon weer verschijnen.....
        Dit staat op de kaart die ik jullie gestuurd heb voor jou, je lieve vrouw Joyce en je kinderen, Danique en Jordy. Deze tekst doet me denken aan jou!
        We hebben veel serieuze gesprekken gehad met elkaar. Waarbij ik me soms wel emotioneel voelde... maar jij wist het altijd wel weer gezellig te maken met je humor en je leuke grapjes. Veel gekke bekken kon je trekken haha. Mijn gezicht in elkaar gefrummeld met je handen, om mij spontaan een kus op m,n hoofd of wang te geven. Het werken met jou was altijd relaxed en gezellig!
        Kus Esther Jaspers

        Esther - Den Ham
        25 april 2014

        Deel deze pagina:

      • reactie 2
        Itske en Hans

        Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:


        Itske en Hans - Diepenveen

        23 april 2014

      • reactie 1
        Hanneke

        Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:


        Hanneke - Diepenveen

        23 april 2014

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.