Zoals gewoon op dinsdag zat ik op kantoor in Rotterdam. Ik keek uit het raam, en ineens kwam een liedje in me op:
Onlangs op een dreinerige middag
Van een saaie doordeweekse dag
Riep ineens een dame vol verbazing
Niet te geloven, kijk eens daar gaat Bach
Eén van de vele liedjes waar we ons aan vergrepen bij één van onze vele cabarets, uiteraard met een hoofdrol voor Ron. Het bracht me direct terug naar mijn studententijd in Leiden. We hadden een gezellig groepje, met Ron, André, Geri, Marietje, Marcel, en anderen. Door de week aten we vaak samen, in de Bak, of soms, als het menu daar echt niet te hebben was, bij Augustinus. Eén keer in de week aten we bij iemand thuis, vaak bij mij want ik had immers een eigen keukentje. Na het eten aan de studie of samen nog iets leuks doen: naar de film, een spelletje Risk (Ron altijd met zwart), gigantische legpuzzels maken, of gewoon oeverloos kletsen.
Het leven bracht mij weg uit Leiden, en later ook weg uit de wetenschap, en het contact verwaterde om uiteindelijk op te drogen. Die tijd in Leiden en mijn vrienden van toen bleven als mooie herinnering.
Onlangs op een dreinerige middag van een saaie doordeweekse dag
Het was dinsdag 13 februari, de dag dat Ron overleed.
Toeval? Ik wil graag geloven van niet.
Marie-Josée