Lieve Ron,
Wat een schrik te horen dat je er niet meer bent. We hebben veel samen meegemaakt in de jaren op de ambulance. Het meest staat me nog bij dat je mij naar het ziekenhuis gereden hebt terwijl ik gewond achterin lag na een reanimatie waar ik mijn hoofd zo erg gestoten had dat er uiteindelijk 13 hechtingen in moesten.
We hebben samen veel beleefd, maar jij had altijd de kalmte en nuchtere blik, omdat paniek in jouw woordenboek niet voorkwam. Waar we ook op afgestuurd werden, met jou was er altijd rust…
Eenmaal zouden we elkaar in Berlijn treffen, waar ik al enkele dagen verbleef en jij onderweg naar toe was met Martijn. Door omstandigheden hebben wij elkaar daar net niet getroffen, maar het was voor iedereen een schrik te horen om welke reden jij deze trip halverwege moest cancelen. Het verlies van Dennis kwam als een harde klap voor jullie natuurlijk, maar ook bij ons op de dienst kwam het hard aan.
Ik wil jou als voorbeeld nemen als het gaat hoe met tegenslag om te gaan, want wat er ook gebeurde, verdriet mocht er zijn, maar je bleef positief; ook de laatste jaren dat het jou qua gezondheid niet goed ging en je diverse tegenslagen kreeg te verwerken.
Ik wens Janneke en Martijn en verdere familie alle kracht om verder te gaan met alle mooie herinneringen aan jou.
Vriend….bedankt!!