Beste familie,

ik ben deze laatste maanden als geestelijk verzorger op Eva Mees betrokken geweest bij Rolanda. Ik mocht haar ondanks haar beperkte mogelijkheden om te spreken steeds beter leren kennen. De laatste maanden van haar leven waren zeer moeilijk voor haar en regelmatig was ze wanhopig van onmacht.
Maar in haar ogen las ik hoe ze in het leven stond en had gestaan. Via haar vriendinnen mocht ik haar leven beter leren kennen. Van Gré kreeg ik bovenstaand gedicht toegestuurd wat Rolanda haar een aantal jaren had gegeven.
Drie weken geleden heb ik het voorgelezen aan haar. Ze vond het nog steeds mooi. (Van Gré begreep ik dat zij genoemd is naar Henriette Roland Holst!) Tot slot luisterden we samen naar een lied, waarin de woorden op muziek gezet zijn. Stille aandacht van ons beiden. Aan het eind van het lied ging opeens het automatische zonnescherm omhoog en werd het licht in haar kamer... We keken elkaar aan, waren nog steeds stil en .... begonnen beiden ontzettend te lachen. Wat een mooi moment. Ik zal dit nooit vergeten. Gelukkig mocht ik de afgelopen weken naast haar verdriet ook haar grote gevoel voor humor zien en merkte ik dat ze blij was met onze ontmoetingen. Dat was geheel wederzijds. Ik vond haar een bijzondere vrouw. Ik bewaar de herinneringen aan haar met gevoelens van respect en waardering voor wie zij was.

Hartelijke groet,
Marjolein Heijliger