Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Rob en ik gaan ver terug.
Hij, twee jaar ouder, en ik zaten op de dezelfde lagere school in Schiedam, voetbalden en cricketten er bij dezelfde club, Hermes DVS, gingen een jaar naar dezelfde middelbare school, het Stedelijk Gymnasium, en werkten voor dezelfde kranten in Rotterdam, de Rotterdammer en heel kort De Tijd en Trouw, NRC Handelsblad en het AD.
We werden met het enige voetbalelftal van het Stedelijk Gymnasium - Stedelijk Museum in de Schiedamse volksmond - schoolkampioen omdat Steef Engelsman ontzettend hard kon lopen en Rob hem met een bal over 40 meter meer dan eens op maat bediende. Goal! Kampioenen, riepen we en onze talloze hockeyende klasgenoten keken mismoedig toe.
Toen verdween Rob uit mijn gezichtsveld om in 1969 weer op te duiken met een prachtige vriendin en een baan als voetbalverslaggever bij de Rotterdammer. Of ik hem (en Matty Verkamman) op zondagavond wilde komen helpen op de redactie... Zijn chef was Meindert Leerling (mede-oprichter van de EO) die nooit op zondag werkte. Feyenoord ging als eerste Europa in en Leerling wilde mee naar het buitenland, naar al die prachtige wedstrijden op woensdagavond. 'Waar zijn uw principes, meneer Leerling', vroeg hoofdredacteur Diemer, 'Feyenoord is toch een zondagclub?' Het was Rob die met Feyenoord in het vliegtuig stapte.
Op een zondagavond gaf Rob mij een personeelsadvertentie: 'Wil je ook niet de journalistiek in? Mooie baan bij het AD!' Op de redactie van die krant kwamen we elkaar 25 jaar later weer tegen, waar hij als chef Binnenland al snel de Buschauffeur werd genoemd - hij stond immers nooit stil.
Collega's op afstand bleven we. Rob Hartog, die mij de journalistiek in hielp. Hij was een onbaatzuchtig mens, voorzien van een Schiedams gevoel voor humor. Rob is een onderdeel van mijn geschiedenis.
Zijn kinderen, kleinkinderen en verdere familie wens ik alle sterkte.

Beste Rob,
Ca 12 jaar geleden kwam je naast ons wonen en het klikte meteen.
Regelmatig dronken we een wijntje met elkaar (jij meestal cola/tic); bij mooi weer op jouw terras. En natuurlijk iets lekkers er bij. Af en toe ook gezellig met elkaar uit eten.
De gesprekken die we voerden gingen meestal over sport, want jij was volledig op de hoogte wat er zoal speelde.
Met veel liefde vertelde je over je kinderen en kleinkinderen.
We hadden het gezellig met elkaar Rob! We zullen je missen.
Falk en Trudy

Toen Rob in mijn ogen net iets te kritisch was op mijn favoriete club, moest ik daar als columnist van de supportersvereniging natuurlijk iets over schrijven. Ik omschreef Rob als “Don Quichot van het voetbal”. Enkele dagen na publicatie ontving ik een berichtje dat werd afgesloten met ‘Groetjes, Don’.

Als je op die manier om kunt gaan met kritiek ben je een grote meneer. Niets dan respect. Ik wens de nabestaanden van Rob veel sterkte de komende tijd.

Ik herinner me Rob als de chef van de nieuwsredactie op de krant, waar hij een hele nieuwe lichting jonge ambitieuze verslaggevers in goede banen moest leiden. Dat deed hij door vooral veel vertrouwen te geven. Je mocht erop uit en speuren, als je maar regelmatig met een primeur kwam. En dat werkte. Ik weet nog dat ik hem in het begin eens belde na een avond lang te hebben doorgewerkt, en vroeg of ik die ochtend wat later op de krant mocht komen. Hij zei: je hoeft helemaal niet te komen, als je overmorgen maar een opening krant hebt! Aan het vertrouwen en de vrijheid die Rob gaf, bewaar ik heel goede herinneringen.
Frank Renout

Dat is schrikken. Er was weliswaar de laatste jaren geen contact meer, maar de vele jaren op de sportredactie van het AD waren onvergetelijk. Goeie reis, Rob. En familie en andere dierbaren: alle liefde en steun gewenst die nodig zijn om dit verlies te dragen.
Natascha Kayser

Rob,
Ik heb je de laatste jaren vooral via de video gezien, als je de iPad opnam van oma in Benidorm, of op Peter's verjaardag. Daarvoor reed ik nog wel eens met je mee naar Utrecht op weg naar Lexmond. Van zeer vroeger herinner ik me hoeveel inspiratie en passie je had als journalist, altijd tot in de late uurtjes nog bezig op de laptop om een stuk af te krijgen. Daarna vertelde je altijd hoeveel plezier het je bracht om mee te helpen bij Robert - de beste afwasser van Zandvoort. Niet alleen was je ceremoniemeester op oma's verjaardag, kon je goed bowlen en draaide je jaarlijks de balletjes, maar je was altijd zeer betrokken - volgde de (Amerikaanse) politiek op de voet, oprecht, positief en een levensgenieter. Nog 23 jaar en je was net zo oud geweest als oma, maar het was je niet gegund.

Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met dit verlies van jullie vader, opa en broer.

Matte en Lynn

Tja, hoe breng je nu onder woorden wat jij, mijn “ grote” broer voor mij betekent. Ik ben bang dat dit me niet zal lukken. Zoals we een paar weken geleden al tegen elkaar zeiden: we hebben geen woorden nodig om elkaar te begrijpen en te weten hoeveel we voor elkaar betekenen. En dit is zo waar!!

Toch wil ik hier in een paar trefwoorden opschrijven wat jou voor mij zo kenmerkt en dierbaar maakt
*stront eigenwijs
*een persoonlijkheid waar je niet omheen kunt
*de eigen regie houden
*een gezelligheidsdier
* een levensgenieter
* een sigaretje samen
* je luisterend oor
* altijd op de juiste momenten er zijn
* de goede gesprekken, lekker luchtig maar vaak ook met enorme diepgang
* een soms scherpe, grote mond maar een piepklein hartje
* vroeger vele spelletjes “risk”
* gewoon mijn broer zijn, een vanzelfsprekendheid die nu niet meer vanzelfsprekend is. En dat doet zeer!! Maar, als ik naar jouw kinderen , schoonkinderen en kleinkinderen kijk, zie ik stukjes van jou en ongelooflijk veel liefde. En daar word ik dan weer een heel klein beetje blij van

Hele dikke knuffel, je zus❤️❤️

Lieve familie.
Allereerst natuurlijk oprecht gecondoleerd met het verlies van jullie (schoon)vader en opa.
Ik leerde Rob kennen in de periode 1980/90 toen ik bestuurlijk actief was bij FC Utrecht.
Een top voetbal journalist die voor het "echte" nieuws tot het gaatje ging.
De AD, Rob Hartog, en de Telegraaf, Henk Evenblij streden met elkaar om het nieuws, maar maakten in die tijd ook, het voetbal nieuws. Zonder internet moest je als sportjournalist bij weer en wind achter het nieuws aan.
Hij beet zich vast in het nieuws!! Dat deed hij zonder ooit de tijdsbesteding in de gaten te houden. Na thuiskomst nog telefonisch druk zijn met nieuwsgaring. Dan schrijven om de krant met het nieuws nog te kunnen halen.
In en rond bestuurskamers van betaald voetbalorganisaties was hij een graag geziene gast om als eerste kennis te nemen van de laatste gebeurtenissen en ontwikkelingen. Maar ook voor de gezelligheid met een borrel in de ene en een sigaret in de andere hand.
Door het internet veranderde de wereld van journalistiek en nieuwsgaring en na nog een periode voor het ANP te hebben gewerkt was het mooi geweest.
Werken bleef hij in de afwaskeuken van het strandpaviljoen van zijn zoon. Oh wat was hij trots op de prestaties van zijn kinderen en kleinkinderen. Daar kon hij uitgebreid over vertellen.
Na zijn werkzame leven heb ik Rob, samen met mijn echtgenote Noortje en met de eveneens legendarische voetbaljournalist en (oud)Telegraaf collega en vriend Henk Evenblij, nog een aantal malen mogen ontmoeten. Zo konden we samen gezellig, met een hapje en een drankje, lekker oude koeien uit de sloot halen.
Wij zullen zijn voetbal visie en heldere analyses missen. Maar bovenal natuurlijk de persoon Rob Hartog.
Een vrolijke communicator die het leven intens leefde en geïnteresseerd bleef in de ontwikkelingen in de wereld..
Wij wensen de familie een heel mooi afscheid toe op een dag met een gouden randj!.