Riny Meuwissen-van Engelen werd geboren op 13 december 1940. De laatste woonplaats van Riny was Echt.

Wegens site beperkingen hieronder een ingekorte versie.

Klik hier voor de volledige versie

Mam wordt op 13 december 1940 geboren oppe Lentjheuvel. Met de carnaval komt ze pap tegen en op 13 april 1966 trouwen ze. Er worden 2 zonen geboren.
In 1977 verhuizen we met z’n vieren naar de Nuujstadt. In het seizoen worden er bij de boer grote hoeveelheden groente gekocht, schoongemaakt en in de diepvries gestouwd voor de komende winter. Buiten in de tuin staan talloze grote potten met haar trots, de kleurige belleboompjes, die voor de winter allemaal ingepakt naar de zolder en garage gaan.
Haar hele leven volgt ze het nieuws op tv en in de krant op de voet, kijkt nieuwsgierig naar allerlei reisprogramma's en documentaires. En natuurlijk sport.
Met de tent naar Duitsland, Luxemburg en later de Goolderheide. Ook buiten de vakanties zien we de familie bij verjaardagen en andere feesten, veel vlaai en veel lawaai.
In de weekenden wordt er gewandeld. Als we de Kennedey mars lopen fietst mam met haar bruine kratje vol eten en drinken achterop om ons te verzorgen.
Met de vakanties zoeken we het verder, met een volgepakte auto naar Italië. Op camping Fossalta aan het Gardameer genieten we van het heerlijke weer en het meer. Van daaruit ook dagtrips naar Venetië en Verona, waar we in de Romeinse arena naar de opera Aïda gaan.
Later gaat de reis nog verder, naar Hongarije, het Balaton meer. Dan zelfs tot twee keer toe naar Australië, waar ze met goede vrienden rondtrekken om allerlei bezienswaardigheden te bezoeken.
Als pap stopt met werken gaan de fietsen op de drager en trappen ze menig kilometer.
Ondertussen blijft handwerken haar grote hobby: haken, breien, borduren, Hardanger. Maar vooral kantklossen, waar ze verschillende cursussen in volgt. Pap telt, puzzelt en print patronen uit en maakt allerlei handige hulpmiddelen: tafeltjes, kussens en oprol-apparaatjes. Mam zit uren, dagen te knuppelen. Het bewijs hangt nog steeds prachtig ingelijst aan de muren en alle oefenlapjes zitten keurig samen met de patronen in klappers, klaar voor het museum.
Tussen alle bedrijven door is er volop tijd om te genieten van de kleinkinderen, de hele keuken hangt vol met knutselwerk en mooie tekeningen.
Na een herseninfarct van mam worden de fietstochten wel wat korter. Ook na een nieuwe knie blijven ze in beweging, en zelfs nadat pap weer opknapt van een zware hartoperatie blijven ze actief.
Dan krijgt mam weer een herseninfarct. Als we in het ziekenhuis aankomen zit mam alweer rechtop in bed en vertelt pap precies hoe het allemaal verder moet. Maar twee weken later krijgt ze een zwaar derde infarct. De eerste paar weken gaat het zelfs helemaal niet goed, maar met haar ijzeren wil vecht ze zich koppig terug, of zoals ze zelf altijd zei: rug recht, kin omhoog en doorgaan.
In verpleeghuis De Egthe, en later in De Lemborgh, zet ze zich flink in bij revalidatie en logopedie. Al gauw kan ze zich weer begrijpbaar maken. Is het niet met woorden, dan spreken haar fonkelende ogen boekdelen.
Pap wijkt niet van haar zijde. Hij is dagelijks uren bij mam. Daarbij houdt hij het huis in orde, kookt en wast. Vaak wandelt hij met mam en ze gaan graag naar de muziekmiddagen. Mam zingt dan luidkeels en woordelijk de teksten mee. 's Avonds nog even naar het restaurant voor een 7-upke.
Als we op bezoek komen spelen we domino en mens-erger-je-niet, ze wint ook nog vaak! Samen met pap genieten we nog van een gezellig herfstdiner.
Het wordt duidelijk dat mam niet meer naar huis terug kan en samen besluiten ze zich in te schrijven voor een aanleunwoning in De Egthe.
Lopen gaat steeds wat beter maar haar andere versleten knie doet teveel pijn, die wordt nog eventjes vervangen.
Als pap haar vanwege de corona-maatregelen niet meer mag bezoeken, houden ze contact via whatsapp, totdat we haar dan via die verschrikkelijke, onpersoonlijke weg moeten vertellen dat pap niet meer gaat bellen.
We houden een online plechtigheid maar mam kan niet accepteren dat pap er niet meer is.
Via whatsapp hebben we dagelijks hele gesprekken. Haar spraak gaat merkbaar vooruit. We 'klassjenere' wat af. Oude rijmpjes en liedjes zingt ze woord voor woord mee. Hoewel er geen bezoek mag komen is ze heel blij met de vele kaarten en telefoontjes.
Een aanleunwoning zit er niet meer in maar toch wil ze graag terug naar de Egthe. Daar in de tuin, zit ze graag lekker in het zonnetje en geniet ze van de vele bezoeken van familie en vrienden.
We gaan voor de laatste keer samen met mam terug naar Nieuwstadt, waar we koffie drinken en afscheid nemen van het huis.
Hoewel ze het lang ontkent, komt aan het einde van de zomer toch de acceptatie dat pap er echt niet meer is. De energie wordt minder en de vonkjes verdwijnen langzaam uit haar ogen. De laatste paar weken is ze erg moe. Nadat ze 's middags nog lekker van het herfstzonnetje heeft genoten slaapt ze toch nog plotseling maar vredig in. Weer samen...