Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Mam heeft na een strijd van 1 jaar het gevecht verloren tegen longkanker. Ze heeft het tot het laatst toe moedig gedragen en veel af moeten zien. De laatste maanden moest zij opgenomen worden in een terminaal centrum omdat het thuis niet meer te doen was voor haar door de pijn en voor mijn vader om haar te verzorgen. In dat tehuis was zij de steun voor velen om haar heen want zo was haar karakter. Zij heeft zich vaak weggecijferd voor velen om haar heen. Ondanks dat zij het vreselijk vond om gescheiden te zijn van mijn vader, haar grote steun en toeverlaat. Ze heeft beslist geen makkelijk leven gehad en heeft altijd hard moeten werken. Van jong af aan moest zij mee met Oma om bij andere mensen te verven en behangen om op zo'n manier wat bij te verdienen voor het gezin waarin zij leefde. Dit maakte dat zij twee gouden handjes had die werkelijk konden werken als een bouwvakker. Wat haar ogen zagen maakten haar handen, zij heeft altijd alles geverfd, behangen, met hardboard afgetimmerd en zelfs de trappen met linoleum belegen. En als we s'avonds thuis kwamen van ons werk of school had ze zelfs het complete bankstel opnieuw bekleed. Tja, ze heeft menigeen doen verbazen met haar kracht en doorzettingsvermogen. Ze was ook de spil van ons gezin waar alles om draaide, ze maakte het thuis gezellig en zorgde goed voor ons de kinderen en haar man. Alles was spik en span en wij zagen er uit om door een ringetje te halen. Kortom het was een klein wijffie maar groot in daden. Zij was heel blij met ons gezin en was ook heel blij met de kleinkinderen en zelfs haar eerste achterkleinkind heeft ze nog mee mogen maken. Ze heeft bij ons allen een onuitwisbare indruk achtergelaten en vaak ook nog vandaag de dag is zij nog steeds een voorbeeld voor ons. Ze leeft daarom ook nog steeds voort in ons hart.