Bijna elf jaar geleden werd ik de nieuwe buurvrouw van Rie. Er borrelen bij mij veel herinneringen op.
Rie mijn lieve, stoere, dappere, hulpvaardige, zorgzame buurvrouw. Ondanks haar leeftijd leidde zij een zelfstandig leven. Er waren maar weinig dingen die ze niet kon. Wanneer ze echt iets niet kon dan kon ik iets voor haar betekenen. Zij deed ook wel dingen voor mij als ik bijvoorbeeld met vakantie was, planten water geven. Als ik thuis kwam van mijn dansweekenden of vakanties vroeg ze altijd of ik wel genoeg eten in huis had.
Als ik soep maakte bracht ik haar altijd een portie. Als dan het pannetje terug kwam lag er altijd iets lekkers in. Ook deelde ik af en toe maaltijden met haar. Ik kan niet in kleine hoeveelheden koken en bracht dan wat bij haar of anderen. De familie zorgde ook altijd dat er wat eten in huis was en bracht prachtige bossen bloemen. Haar overige boodschappen deed ze in het dorp of in de winkelwagen. De auto kwam niet vaak uit de garage, maar haar scootmobiel werd bij enigszins redelijk weer dagelijks gebruikt. Bij slecht weer de auto. Begin vorig jaar is haar rijbewijs nog voor 5 jaar verlengd
We overliepen elkaar niet. We hadden geen koffie afspraken. Onze gesprekken zowel bij haar als bij mij aan de tafel ontstonden vaak spontaan. Veel gesprekjes hadden ook plaats door het keukenraam.
Vaak had ze ook even hulp nodig wanneer haar telefoon of tablet niet deed wat zij wilde. Ik kreeg ze de apparaten meestal wel weer aan het werk. Ze vroeg dan, hoe deed je dat? Dat was haar moeilijk uit te leggen. Foto’s en video’s, die over de telefoon binnenkwamen, van kleinkinderen werden altijd met trotse getoond.
We lepelde graag een advocaatje met slagroom weg. In de eerste lockdown was het vaste prik op zondagavond. Ik at in die tijd op zondag altijd asperges en dan bleef ze bij mij eten.
Ook met Kerstmis heb ik meerdere keren een kerstdiner met haar genoten.
Rie kon zichzelf goed vermaken, lezen, borduren, soms naaide zich nog haar eigen kleding enz. Iedere morgen vroeg maakte ze haar rondje met de rollator over de galerijen. Ook was ze vaker onderweg in ons gebouw. Zij was vaak eerder op de hoogte van hetgeen er bij ons in huis gebeurde dan ik.
Een keer per jaar gingen we samen naar de Hermitage. Rie besteld dan een taxi bij Valys die ons naar Amsterdam bracht en weer naar huis.
Enige jaren geleden brak Rie haar heup en werd ze geopereerd. Daarna moest ze revalideren. Ze verbleef een aantal weken in Zorgcentrum Birkhoven. Daar maakte ze snel vooruitgang. Dapper bleef ze oefenen om zo snel mogelijk naar huis te mogen. Ik kon haar daar regelmatig bezoeken.
In de tijd dat Hans in Santvoorde woonde kon ik haar ook ondersteunen. Ook ik bezocht hem vaak. Na de dood van Hans bleef Rie als vrijwilligster daar wekelijks een paar komen om de mensen te helpen bij het eten. Ook heeft ze in een adviescommissie voor het nieuwe verpleeghuis gezeten.
Een hoogtepunt was haar 95ste verjaardag op het grasveld en waarvoor Jooske zelfs toestemming had gekregen van de burgemeester.
De zaterdag voor haar ziekenhuisopname zei Rie nog dat ze honderd jaar wilde worden. Het heeft niet zo mogen zijn.

Lieve Rie, lieve buurvrouw en vriendin bedankt voor al het vertrouwen dat je mij hebt gegeven Ik zal je erg missen. Ik zal je niet makkelijk vergeten
Liefs van Anneke