Lieve Renée, ik sta hier omdat ik iets over jou, ons, wil vertellen en wat herinneringen wil ophalen.
We zijn zo’n 20 jaar samen geweest. Ik herinner me de eerste ontmoeting nog heel erg goed. Een paar jaar nadat je alleen was komen te staan, had je het normale leven weer helemaal opgepakt.
Je had een paar vriendinnen waarmee je zo af en toe mee op stap ging. Jullie gingen dan bijvoorbeeld dansen in Driebergen. Een van je vriendinnen vertelde jou dat ze wel eens een advertentie in de krant zette, met de bedoeling iemand te ontmoeten. Ze deed dat al wat langer en ze zei erbij dat je er heus niet zo gauw iemand mee zou vinden, voor een vaste relatie. Maar dat het wel erg leuk kon zijn om zo af en toe met iemand erop te uit te gaan. Op een gegeven moment dacht je, dat doe ik ook.
Zogezegd zo gedaan. Je plaatste ook een advertentie. Er kwamen meerdere telefonische reacties op. Om uit te vinden wat soort types er zoal belden, stelde je ze soms de vraag. Lees je? En wat dan zo wel? Er was iemand bij die direct beaamde dat hij een echte lezer was. Toen je vroeg, wat lees dan? Kreeg je als antwoord. Nou, Voetbal International en nog meer sportblaadjes. Dat gaf duidelijkheid.
Met mij wilde je wel een keer afspreken. We deden dat bij “De Postiljon” aan de A12. Na een uurtje koffiedrinken en wederzijdse informatie uitgewisseld te hebben, was je nog niet echt overtuigd .Gelukkig kwamen er toch vervolgafspraken, en liep het voor mij uiteindelijk goed af. Na een paar maanden werden we een stel, en driekwart jaar later trok ik bij je in, in het leuke huis in Laag Keppel, waar je woonde. In januari het jaar daarop zijn we getrouwd. In het begin van onze tijd samen, ondervond je nog veel hinder en soms pijn van de reuma die je door de traumatische ervaring van het plotseling alleen zijn had opgelopen. Er kwamen betere medicijnen die voor lange tijd veel oplosten. Je kon weer helemaal normaal fungeren. Veel later echter zal blijken dat aan deze medaille een keerzijde zat.
We leerden elkaar steeds beter kennen en groeiden steeds meer naar elkaar toe. Ik begreep dat je heel erg bezig was met de wereld, de natuur en vooral de dieren. Je vond het heel erg, hoe mensen vaak met dieren omgaan. Je vond het helemaal verkeerd dat dieren in de bio-industrie in enorme aantallen gehouden worden en geen dierwaardig bestaan lijden. Vivisectie vond je verschrikkelijk.
Verder begreep je niet waarom er zo slecht met de natuur omgegaan wordt. In de landbouw ergerde jij je vreselijk aan al die akkers die zo nodig met “round-up” bewerkt moeten worden. Het vele bomen kappen, wat overal gebeurt, keurde je helemaal af. Alles moet wijken voor de economie, zei je hierover.
Heel veel plezier beleefden we samen aan onze talrijke vakanties. Je was dat niet gewend. Immers op een boerderij is altijd veel werk te doen en dan blijft er niet veel tijd over, voor dit soort dingen.
Wij gingen bijna altijd op reis met de auto en verbleven dan onderweg meestal in een B&B en soms ook wel in een hotelletje. Je vond dat altijd erg leuk. Uiteindelijk gingen de meeste vakanties naar Italie. Het land waar we allebei verliefd op waren geworden. Samen hebben we zelfs ook nog een paar maanden Italiaanse les genomen. Gelukkig maar dat we dat samen deden, want in de praktijk bleek, dat jij die Italianen veel beter verstond als ik, maar dat ik ze weer beter te woord kon staan. Met zijn tweeën spraken we dus toch een aardig woordje Italiaans.
Als we de grens overstaken bij Como vanuit Zwitserland en Italie binnen reden, zei je altijd, “Het h voelt als thuiskomen". We doorkruisten keer op keer het hele land. Van de grens aan het noorden tot en met de hak van de laars. Het zuiden van Italie had je voorkeur. We bezochten ook bijna alle eilanden. We beklommen de Etna en de Vesuvius. De Stromboli hebben we vuur zien spugen. We brachten bezoeken aan alle belangrijke steden en de beroemde culturele plaatsen. Napels, was onze topper, we waren er helemaal weg van en deden het bijna elke reis aan. Ook kwamen we regelmatig in contact met de bewoners van het land. Die waren dan vaak jaloers op ons, omdat wij veel meer van hun land hadden gezien, als zijzelf.
In 2008 zijn we naar Ellecom verhuisd. Lekker dicht bij de Veluwe. Het spoor over en direct het bos in. We namen ons voor zo vaak als mogelijk was een wandeling te maken, liefst elke dag. Dat is ook heel aardig gelukt. Je hebt altijd héél erg genoten van die vele boswandelingen, vooral als we herten, zwijnen of ander wild tegen kwamen.
