Jarenlang was Jacqueline kind aan huis bij mij thuis. En ik andersom. We leerden elkaar kennen eind klas zes en kwamen bij elkaar in de klas op de middelbare school. De laatste dagen heb ik weer veel aan die tijd gedacht, met een lach en een traan. Jacqueline en ik waren in die tijd onafscheidelijk en het huis van de familie Wolthuis voelde voor mij als een 2e thuis. Jacqueline en ik waren pubers en vonden het erg leuk om Leo, die toen nog thuis woonde en een vriendin had, te pesten, zijn kamer te onderzoeken, aan de deur te luisteren en te klieren. Dit mocht natuurlijk niet van ma Wolthuis maar we deden het toch. Kan me nog goed herinneren dat we op zijn kamer waren en door zijn spullen aan het snuffelen waren en hij plotseling binnenkwam :-). Gedoe natuurlijk en daar kwam de moeder van Jacqueline weer aan om te kijken wat er aan de hand was en mochten wij niet meer op zijn kamer. Kregen we een (klein) standje want lang boos bleef ze niet. Kan me ook herinneren dat Leo zich onder het bed had verstopt van Jacqueline om ons terug te pakken. Wij gingen zitten op het bed en hij greep onze voeten vast. Gillen, schreeuwen en weer kwam moeder Wolthuis naar boven rennen om de boel te sussen. Heel grappig. Als tieners hadden we ook altijd honger en als we na school bij Jacqueline thuis kwamen dan had moeder Wolthuis het witte casinobrood al klaargelegd met ham en kaas en aten we oneindig veel tosti's. Ook gingen we met pa en ma Wolthuis, in het kleine witte autootje, naar de kermis/markt in Schagen en niet te vergeten naar de nationale Popfoto dag. De hele dag liepen ze achter ons aan en vonden niks te gek. Geweldig vonden we dat. Jacqueline ging met mij mee op vakantie (werd ziek van softijs en spuugde over alle tandenborstels maar dat was niet erg :-)) en ik belde haar stiekem met de vaste telefoon als ik een soort straf had (kom je naar mij?) of als er jongens voor de deur stonden en ik daar niet doorheen durfde. En zo kan ik doorgaan; hele fijne herinneringen. Naar was de periode dat vader Wolthuis overleed terwijl Jacqueline en ik een repetitie aan het leren waren. Ook die gebeurtenis zal ik nooit vergeten. Verdriet, schok, ongeloof. Mijn ouders kwamen onmiddellijk om ons en ma Wolthuis bij te staan en tsja het leven ging verder. Wij wilden graag uit en dan ging mijn moeder een avondje naar moeder Wolthuis gezellig op de koffie totdat wij terugkwamen. Zo waren onze families in elkaar verweven en was het een bijzondere, fijne en warme tijd. Vind het zo knap dat moeder Wolthuis na het overlijden van vader Wolthuis haar leven weer oppakte, hem natuurlijk erg miste maar er het beste van maakte. Ik herinner haar als een ontzettend lieve en warme moeder die ook enorm genoot van Jacqueline en mij in huis. Later weet ik dat ze enorm genoot van alle kleinkinderen en fijne mensen om haar heen. Ik zal haar nooit vergeten. Veel sterkte voor iedereen.