Herinneringen aan Pita
- Hartelijk en gastvrij, altijd, ook nog lange tijd de afgelopen jaren. “Blijf je eten? Je kunt altijd blijven eten … “.
- Meelevend, vooral in de tijd dat ik zorgen had over mijn moeder. Ze wilde wel oppassen, wilde graag helpen.
- Rozen, die dan wel van een speciale kweker moesten komen.
- Al die kopjes koffie en al die verhalen .
- Uitstapjes naar een concert, een museum ( Den Haag, Meppel). Waarbij ze er de laatste jaren op vertrouwde dat ik de weg wel wist en ook wel wist hoe we weer thuis konden komen. “Ik ben met jou op pad … “, dus ik mocht het zeggen. Vertrouwen is hier wel een sleutelwoord, denk ik.
- Hoe ze van mooie stoffen kon genieten, ook om zelf wat te maken voor de dochters.
- Rake uitspraken, ook de laatste jaren. Ik denk aan hoe we bij Rostock in een file terecht kwamen vanwege een ongeval. Wij mopperden wat en zuchtten vanwege de vertraging die ons niet uitkwam. Pita zei: Gelukkig zijn wij niet betrokken bij een ongeluk.
- Dat fietstochtje langs de Linge in de lente als de vruchtbomen bloeien, dat we nooit hebben gemaakt.
Febr. 2018 Nies Muis