Dag allemaal,

Pita was mijn tante, de oudste zus van mijn moeder. Mijn herinneringen aan tante Pita komen vooral uit mijn jeugd. Tante Pita en haar ‘gevolg’ hebben altijd ver weg gewoond en dus zagen we elkaar maar een aantal keer per jaar. Dan maakten we in mijn ogen een ‘wereldreis’ om op visite te gaan, maar het was het altijd waard. Niet alleen zag ik dan mijn favoriete nicht Janneke, waarmee ik brieven schreef tussen de bezoekjes in, maar we keken ook uit naar wat er allemaal kon en mocht. Want bij tante Pita kon en mocht veel meer dan thuis, in onze beleving. En tante Pita was altijd een beetje apart. Een beetje excentriek en eigengereid en had vaak wonderlijke jurken aan. En dan de bessentaarten, met veel te zure rode besjes, maar natuurlijk at je het op! Je voelde gewoon dat ze dat met liefde had staan maken...
En dan toch wel het meest spannende bij alle bezoekjes; het moment waarop alle kinderen Spoetnik kregen. Dat superzoete, als een blok-op-de-maagliggende drankje van frisdrank, suiker en koffiemelk. De schuimkraag die dan ontstond was magisch om te zien. De eerste paar slokken waren wel lekker, maar daarna werd ik er altijd misselijk van, maar dat deerde niet. Ik dronk het tegen heug en meug op, want thuis kregen we dit drankje echt niet! En een volgend bezoek duurde wel weer een tijdje, dus ja...
Bij tante Pita was het altijd gezellig en ik verheugde me op de bezoekjes aan Bergschenhoek, Alkmaar, Hoogeveen...
Ik wil vooral terugdenken aan deze periode en koester tante Pita zoals ze toen was: mijn beetje gekke, maar lieve tante...