Ik wil iets persoonlijks met jullie delen, dat mij in de 70-er jaren met Pim overkwam. Ik studeerde in Groningen, en woonde daar op kamers. Uitgaan deed ik natuurlijk ook. Op een nacht werd ik, op de terugweg naar mijn kamer, aangevallen en verkracht. Hevig overstuur en bloeden kwam ik thuis. Mijnhuisgenotes zijn met me naar de politie gegaan, maar daar was het toen nog "eigen schuld, hoepel op". Wat nu? Op dat soort vragen kwam als snel het antwoord: Fortuyn. Want hij was als docent wel heel streng; maar zeer benaderbaar als je als student in de problemen zat. Hij kwam, midden in de nacht. Ik moest een koffertje met mijn mooie spulletjes pakken, en werd, mét vriendinnen, meegeslpeet naar het appartement van Pim. Iedere verkrachtte voelt zich vies; Pim snapte dat dit foute boel was en deed er iets aan voor het post kon vatten. Urenlang heb ik bij hem onder de douche staan schrobben, terwijl hij door het douchegordijn op mij inpraatte. Heel geduldig, als in een litanie, haalde hij keer op keer de redenen voor mijn schuldgevoelens en zelfverwijt onderuit. Om een uur of acht schoor hij zich en ging naar de universiteit, omdat hij vanwege mijn privacy (verkracht worden was toen nog een schande voor de vrouw) net deed alsof er niets aan de hand was. Iemand paste op me overdag. 's Avonds praatte hij weer op me in. Na een paar dagen brak mijn passiviteit en wanhoop opeens door. Ik werd zo kwaad als ik nog nooit geweest was, en stond er op alsnog naar de politie te gaan. Dit heel andere en weerbare slachtoffer, daar wilde ze wel naar luisteren. De verkrachter is daardoor gepakt en veroordeeld. Ik ben er wonderwel overheen gekomen, en ik ben nog steeds van mening, dat Pim's liefde en zorg daar zeer aan bijgedragen hebben. Juliie zullen begrijpen, dat ik kapot was van de dingen die ze over hem hebben beweerd, en van zijn dood helemaal niets snap. Pim... De tijd heelt alle wonden, zeggen ze. Het is nu bijna twee jaar later, ik mer